Geen voorstelling [persoonlijke blog]

De hele dag heb ik al last van mijn rug. Inmiddels ben ik 40 weken en 3 dagen zwanger en het wachten is op de eerste tekenen van de bevalling. Wat is dit spannend, niemand kan je vertellen hoe het begint en hoe het gaat verlopen, je moet je overgeven aan de situatie. Dat is nog wel het moeilijkst van de hele zwangerschap, die onwetendheid.
Ik heb me dus ook maar geen voorstelling gemaakt van de bevalling, wil alleen mijn kindje op mijn buik en ervoor zorgen dat hij of zij meteen kan gaan drinken aan de borst.

”s avonds rond 11 uur komt mijn vriend terug van zijn werk. Ik denk nu toch wel echt dat het aan de gang is. Hij gaat slapen en dat probeer ik ook nog maar even,  omdat het alsmaar erger wordt is dit niet goed mogelijk en om half 3 maak ik mijn vriend wakker. Er zit geen regelmaat in de weeën, maar we bellen toch de verloskundige. Ze adviseert me om onder de douche te gaan staan en als het blijft even terug te bellen. Daar sta je dan midden in de nacht met je dikke buik onder de douche. Het gaat niet over en nu wordt het ook zwaarder dus weer bellen. Om half 5 staan ze op de stoep. Nog geen ontsluiting, dus ze komen om 9 uur wel terug.

Dan eindelijk 1 cm. Te weinig, wat een domper. Ze komen na de visite terug en dan gaan we kijken wat we voor stappen gaan ondernemen. Om half 2 heb ik nog maar 2 cm. Dus naar het ziekenhuis met primaire weeenzwakte, daar wilden we toch bevallen dus zijn we op onze plek. Het broertje van mijn vriend heeft zuurstofgebrek gehad bij de geboorte en we wilden dit natuurlijk voorkomen, daarom de beslissing om in het ziekenhuis te bevallen.

In het ziekenhuis werden mijn vliezen gebroken en de weeën kwamen toen goed op gang. Mijn kindje zou de 31ste nog geboren worden zeiden ze. Om 6 uur had ik 5 cm ontsluiting, dit zou dus nog wel even duren. Dat ging ik niet meer trekken, was inmiddels al 35 uur wakker, dus gevraagd om een ruggenprik. Oh wat was ik daar blij mee zeg! Hierdoor zwakte de weeën wel af, dus weeën opwekkers erbij. 31 maart zou het dus niet worden. Maar 1 april is toch niet de datum die ik in gedachten had. Uiteindelijk gehad ik 10cm ontsluiting en mochten we gaan persen.  Na een uur zat er echt geen vooruitgang in en ik was de uitputting nabij. Ik kon niet meer. Hoopte dat ze me open zouden snijden, want ik had er echt geen zin meer in. Begon ook bang te worden dan mijn kindje iets zou overkomen. De arts wilde de vacuüm proberen, anders werd het een spoedkeizersnede. Maakt niet uit riep ik, als mijn kindje maar geboren wordt. Met het vacuüm kwam onze zoon om 2 uur ter wereld. Hij had de navelstreng om zijn nekte zitten en een schouderdysloxie. Hij had het zwaar. Zijn apgarscore was 4/6. Veel te laag dus. Ze gaven hem aan mij, maar trokken hem meteen weer weg. Hij moest onderzocht worden, maar ik hoorde hem niet huilen. Ik raakte in paniek, mijn vriend bleef bij mij, maar ik stuurde hem naar mijn zoontje. Gelukkig kwam hij snel terug om te zeggen dat hij huilde. Dat gaf rust.

Stef had wel moeite met ademhalen en moest naar de NICU. Met zijn 3900 gram de reus van de afdeling, s ochtends mocht hij weer naar mij en kon hij eindelijk aan mijn borst drinken. Zelfs mijn wens om mijn kindje na de geboorte op mijn borst te hebben was me niet gegund. Het gaat nu super goed met ons, maar dat vergeet je nooit. De clichees dat je na de geboorte alles weer vergeten bent gaat voor mij niet op. Dit is nog altijd moeilijk. Natuurlijk moet ik blij zijn met mijn gezonde zoon, maar jouw verhaal is jouw verhaal en voor jou heel erg.