Alweer 30 weken zwanger

Vorig jaar om deze tijd zat ik me nog af te vragen of ik wel een tweede kindje wilde. Ik ben al halverwege de dertig en mijn zoon van twaalf jaar eist vanwege zijn autisme meer tijd en aandacht op dan zijn gemiddelde leeftijdgenoot. Bovendien ben ik erg gehecht aan de vrijheid om dingen te kunnen ondernemen zonder overal mijn kind mee naartoe te moeten slepen of een oppas te moeten regelen. Maar ergens sprak het idee van nog een kleine uk me toch ook erg aan. Net toen mijn vriend en ik een beslissing hadden genomen kreeg ik een hernia, waarvoor ik onder het mes moest. Mijn pijnstillers veroorzaakten tijdelijke onvruchtbaarheid en mijn bekken had een flinke optater gehad. Onze kinderwens werd daarmee noodgedwongen ‘on hold’ gezet. We waren dan ook aangenaam verrast toen ik twee maanden na de operatie toch zwanger bleek te zijn!

De eerste fase van de zwangerschap werd gekenmerkt door misselijkheid, zware vermoeidheid en hyperventilatie. Ik kwam steevast te laat op mijn werk en had de grootste moeite me ergens op te concentreren. Na 16 weken ging ik me beter voelen en begon mijn groeiende buikje langzaam zichtbaar te worden. Steeds meer collega’s durfden me nu voorzichtig te vragen of ik zwanger was. Vervolgens ontstonden er discussies over of mijn buik nou al behoorlijk groot was voor de duur van de zwangerschap of juist nog heel bescheiden. Ook voorspellingen over het geslacht van het kindje waren een favoriet onderwerp van gesprek.

In de tweede fase kon ik weer bijna alles eten wat ik lekker vind, en in beduidend grotere hoeveelheden dan normaal. Opvallend is dat ik dit keer een voorkeur heb voor hele andere etenswaren dan tijdens mijn vorige zwangerschap. Kort geleden las ik dat je als zwangere vrouw best brie mag eten, zolang het voorverpakte brie uit de supermarkt betreft. De eerstvolgende keer dat ik boodschappen ging doen, heb ik gelijk een hele voorraad ingeslagen!

In deze laatste fase heb ik last van bekkenpijn, maar gezien de voorgeschiedenis vallen de klachten eigenlijk mee. Ik geniet van de veranderingen in mijn lichaam – het steeds groter groeien van mijn buik, het donkerder kleuren van de bruine streep die er verticaal overheen loopt, mijn navel die nu helemaal naar buiten plopt en een vreemde bult onder mijn kleding veroorzaakt – en het bewegen van het kindje in mijn buik. Voelden de eerste schopjes nog aan als een luchtbelletje dat uit elkaar spat, nu schopt het kindje met een kracht die mijn hele buik doet meebewegen en me af en toe naar adem doet snakken. Soms voel ik zo duidelijk een voetje tegen mijn buikwand duwen, dat ik het bijna tussen twee vingers kan beetpakken.

Woensdag zijn we bij de verloskundige geweest voor de groeiecho. Op de vorige echo liepen de verschillende waarden nogal uiteen. Nu liggen alle waarden weer mooi rond het gemiddelde. Het kindje is netjes ingedaald met het hoofdje naar beneden – dat verklaart de voortdurende druk die ik voel op mijn blaas. We hebben ook even om een dubbelcheck gevraagd wat betreft het geslacht van het kindje. De kledingkast hangt al vol met roze kleertjes en jurkjes, dus het zou wel apart zijn als het bij de geboorte toch een jongetje blijkt te zijn. Ook dit keer luidt de boodschap: het is een meisje! Een meisje met lange, lenige beentjes, dat graag met haar grote teen in haar neus peutert. We hebben dus weer wat leuks te vertellen aan familie, vrienden en collega’s.

Lees ook:
Mijn zwangerschapstest
Ik ben … weken zwanger; alle weken op een rij
50 signalen dat je bijna gaat bevallen