Ik ben ook een trotse moeder (deel 2)

Alice (2,5 jaar) begon vanaf de kerst weer alle middagen te slapen, terwijl ze dat al maanden niet meer deed. We dachten dat het wel door de drukke kerst zou komen. En onze 2 andere kinderen, Evan en Rianne, sliepen ook ’s middags tot hun 3,5 jaar en 4 jaar. Het was ook eigenlijk wel lekker dat ze weer ’s middags ging slapen. Evan werd tussen de kerst en oud en nieuw ziek en Rianne volgde. Dus dachten we dat Alice vast ook ziek ging worden. Ze was al erg wit, maar nog zo gezellig. Op het bleek zijn na, was er niets aan de hand. Het was half januari toen ik toch maar naar de huisarts ben gegaan. Hij vond Alice perkament wit. En wilde graag bloed prikken.

Het komt na het weekend wel
De volgende dag kon het bloed prikken bij de huisarts zelf, dus waarom zal ik dan naar het ziekenhuis gaan? De mevrouw die haar ging prikken zei gelijk: “Ik probeer het 1 keer. Die adertjes zijn zo klein.” Alice deed het geweldig. Ze vond het niet leuk, maar ze liet haar arm rustig liggen en liet het allemaal gebeuren. Na 1 keer proberen, lukte het niet. Het was vrijdag en ze zei: “we komen maandag bij jullie thuis wel prikken.”

Het weekend
Zaterdag kreeg Alice een beetje gele oortjes, zondag kreeg ze blauwe puntjes op haar handen en gezicht. Maar ze bleef gezellig en vrolijk. Het zat mij lang niet lekker. En toen we haar tussen de middag op bed hadden gelegd, lag ik met  mijn hoofd bij mijn man op schoot even met mijn ogen dicht. Hij was formule 1 aan het kijken en ik lag te huilen. Ik wist dat het niet goed zat!

Die middag zouden we na het middagslaapje van Alice naar de verjaardag van mijn zus gaan. Evan en Rianne wilde op de traptrekker en dus Alice ook.  Ze is bijna 2 ½ jaar, maar ze kan al goed op de traptrekker trappen. Ze kon nu haar voeten alleen niet meer goed rond krijgen; de kracht was er niet. Ik ging haar maar tillen en mijn man nam de trekker mee. Toen we bij mijn zus waren, was onze hele familie er al. Ik ben gelijk met Alice naar mijn zus gegaan en haar de blauwe puntjes en gele oortjes laten zien. Ze schrok er van; ze had Alice al een paar dagen niet gezien. Ze zei: “Als jullie de huisartsenpost niet bellen, doe ik het.” Ik was aan het huilen, dus mijn zus ging bellen. Mijn zus deed het verhaal. Ze vroegen het adres; ze wilde een ambulance sturen! Dat zag ik niet zitten en dacht: “zo dramatisch is het nou ook weer niet”. Al wist ik ook wel beter.

Met spoed naar het ziekenhuis
We zijn gelijk in mijn zus haar auto gestapt om naar het ziekenhuis in Hardenberg te gaan. De wachtkamer zat vol bij de huisartsenpost, maar wij mochten eerst. De huisarts keek even en zij gelijk dat hij het niet wist en belde de kinderarts. We konden gelijk door naar de kinderarts. Hij vroeg ons een aantal dingen over Alice en over hoe de laatste dagen waren gegaan. En hij wilde nog even haar milt en lever voelen. Toen hij dat gedaan had waren zijn woorden: De milt en lever zijn te groot, ga maar uit van Leukemie. De kinderarts wilde nog even bloedprikken en dan zouden we het over een uur zeker weten.

Dat kwam bij ons binnen als een bom. Onze dochter heeft misschien kanker!

Toen ze bloed hadden geprikt hadden ze gelijk een infuus ingebracht. Binnen een uur na het bloedprikken kwam er een verpleegkundige andere medicijnen aan het infuus te doen. Toen zei ik al tegen haar: “het is dus mis?” “Nou, ja, nee, uhh… dat weet ik nog niet”, zei de zuster. Nou, toen wisten wij al genoeg. Als je nog niet weet wat het is, waarom zou je er dan andere medicijnen aan doen? 10 minuten later kwam de kinderarts, hij nam ons mee naar een kamertje. Hij had de deur nog niet dicht of hij zei al: “ik draai er niet om heen; Jullie dochter Alice heeft LEUKEMIE…”

Grietje houdt hier op TrotseMoeders.nl een blog bij over haar jongste dochter Alice die Leukemie heeft en ook over de impact die dit op haar gezin en haar leven heeft. Door deze zware omstandigheden kan zij dit echter niet constant en op vaste tijden doen. Wij laten Grietje hierin vrij om aan te leveren wanneer zij dit wil en kan.

Lees ook:
Ik ben ook een trotse moeder (deel 1)
Oproep voor vrouwen met lang haar