Plakken maar!

Toen mijn dochtertje geboren werd maakten we werkelijk van alles een foto. Haar eerste keer in bad of onder de douche, die stuiptrekkingen die wel lachjes moesten zijn, papa als zeer extreem trotse vader met onze kersverse spruit, alle kraambezoekjes en onze eerste uitstapjes.
We kochten er zelfs een nieuw toestel voor. Eentje die nét even die bewegingen van kind konden vastleggen zonder een vaag beeld te krijgen. Hoewel het toestel z’n geld wel heeft opgebracht  hebben we die functie tot op heden niet kunnen vinden.

Op een herfstdag besloot ik ook daadwerkelijk wat met die foto’s te doen, en zocht de aller-aller leukste uit. Resultaat maar liefst 175 foto’s. En hoewel ik nog eens heel selectief keek, wilde ik die foto’s écht wel inplakken. Allemaal bijzondere momenten. Momenten om later nog eens terug te halen. Momenten die in een fotoalbum thuis horen, niet waar?

Die herfstdag… dat was in 2011. Ze was toen nog geen half jaar. Winter 2013 moet ik nog steeds die ellendige foto’s inplakken. Ze liggen klaar in een grote box samen met haar eerste knutsels van het kinderdagverblijf, haar eerste verjaardagskaartjes en haar eerste “kom-je-bij-me-spelen” uitnodiging ingeplakt te worden in die boeken die ik al in mei 2011 gekocht heb. Ik neem het me steeds voor, nú ga ik ze inplakken en sorteer weer netjes alle foto’s. Ik zwijmel terug bij de tijd dat ze als hulpeloze kleine baby bij me lag en zie de foto nu aan de muur hangen als eigenwijze dreumes die “nee” de grootste uitvinding vind en uiteindelijk leg ik alle foto’s weer terug. Of mijn meisje is wakker geworden, of het is tijd om zelf naar bed te gaan. Kort gezegd: ik doe er steeds niets mee, maar ik heb nog wel steeds de bedoeling er iets mee te doen.

Als ik die box ooit nog eens geleegd wordt, en ik ze allemaal netjes in haar plakboek heb gestopt dan volgen nog haar eerste sinterklaas en eerste kerst. Haar eerste verjaardag, haar tweede sinterklaas en haar tweede kerst. Al die leuke momentjes dat we weer de camera grepen, omdat het nou eenmaal zo leuk is voor later.  Deze momentjes moeten zelfs nog afgedrukt worden.
Ik streef er naar alles vóór haar tweede verjaardag ingeplakt te hebben, maar ik ken mezelf…. Ik zal er heel consequent voor moeten gaan zitten.  Hoe doen al die andere moeders dat toch?