TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Zoals ik in mijn vorige blog over co-ouderschap vertelde, zou ik een gesprek hebben met mijn ex over het nieuwe ouderschapsplan dat we wilden gaan regelen. Ik had voor mij helder wat ik als ideaalbeeld had voor Jesse en de verdeling tussen zijn pappa en mamma. Gisteravond vond dat gesprek plaats. Ik had totaal geen idee wat de insteek van mijn ex zou zijn tijdens het gesprek, maar anderhalf jaar geleden wilde hij erg graag co ouderschap dus ging toch van het positieve uit.
Het gesprek viel mij erg tegen. Ik heb eerst mijn verhaal gedaan en de ideeën die ik had op tafel gelegd. Mijn ex bleek iets heel anders in zijn hoofd te hebben: om het weekend Jesse naar hem en de woensdagavonden (dit omdat dat mijn studie avond gaat worden). Een echte weekend/leuke-dingen-doe-papa dus. Hoewel ik rekening had gehouden dat dit natuurlijk kon, kwam deze mededeling heel hard bij mij aan. Het voelde alsof hij zijn eigen zoon afwees. Tijdens het gesprek heb ik mij niet van de wijs laten brengen en laten blijken dat ik vind dat wij goede co-ouders zouden kunnen zijn.
Voor hem waren er meerdere redenen waarom hij het lastig vond om co ouderschap te gaan doen, maar na een gesprek van 1,5 uur was hij in ieder geval zo ver dat hij er nu over na gaat denken en het gaat laten bezinken. Het gesprek was goed afgesloten; het voelde positief.
Er zijn wel wat opmerkingen behoorlijk hard aangekomen. Ik heb er naar hem toe nauwelijks op gereageerd. Ik wilde to the point blijven en geen andere discussies op gang brengen. Nadat hij was vertrokken kwamen de emoties wel omhoog.
Ik heb mijn advocaat gevraagd om nieuwe alimentatieberekeningen te doen en meer kan ik nu even niet. Het is afwachten. Iets wat ik echt heel slecht kan. Scenario’s vliegen alweer door mijn hoofd. Vanavond maar eens een goed rondje hardlopen om mijn hoofd leeg te maken!
