Het winnende griezelverhaal: Het spookhuis [blog]

Ik ben oer definitie trots op alle drie mijn kinderen. Maar tijdens deze Kinderboekenweek was ik even extra trots. Supertrots op mijn jongste zoon die met zijn verhaal de eerste prijs heeft gewonnen: de Gouden Godelinde-Griffel. Hieronder het verhaal waarmee hij de prijs (terecht naar mijn mening) gewonnen heeft:

Het spookhuis

Jesse zat op zijn fiets. hij pakte zijn telefoon en ging naar camera. daar ging hij naar video. hij drukte het knopje in en de camera draaide. Jesse begon te praten en zei: ‘Hallo Rick, Jack en Pim.’ hij wachtte en praatte verder: ‘ik ga nu naar het super enge spookhuis’ zei hij sarcastisch ‘ik ben er bijna.’ praatte hij verder. toen zag hij een fel licht voor hem. snel reed hij naar rechtst en miste de auto op een haar na. hij viel wel om en de telefoon vloog uit zijn handen en lande op het midden van de weg. hij stond op en zag dat zijn been bloedde. ‘au’ zei hij. maar toen hij zijn telefoon zag liggen stond hij op. zodra hij opgestaan was er een verschrikkelijke steek in zijn been. hij schreeuwde het uit van de pijn. maar bleef doorzetten.
toen hij bij zijn telefoon was raapte hij hem op en liep naar zijn fiets. hij moest en zal naar het spookhuis gaan. hij zette de video aan en praatte verder: ‘oké Jack Rick en Pim. ik ben net gevallen maar ga nu door leg die tien euro maar alvast klaar want ik ga het nu doen.’ hij zette de camera uit en reed door tot hij er was.

Toen hij er was zette hij de camera aan en zei: ‘hallo hebben jullie de tien euro al klaar gezet want we hadden gewed al zal ik jullie een rondleiding door het spookhuis geven zullen jullie mij tien euro moeten betalen. en ik ben er al. ik ga nu naar een raam zoeken waar ik naar binnen kan.’ maar hij kon het nergens vinden. hij zocht maar door totdat hij naar boven keek en op de bovenste verdieping een open raam zag. hij zei: ‘ik heb het raam waar ik doorheen ga gevonden. op de bovenste verdieping. maar ik kan goed klimmen dus dat is geen probleem.’ zodra hij dat gezegd had pakte hij uit zijn zak dubbelzijdig tape en plakte het op zijn voorhoofd. daarna plakte hij zijn telefoon en plakte dat op de plakband. hij zei: ‘nu zien jullie wat ik zie door het hele spookhuis’ en hij begon te klimmen. hij klom vanaf het eerste raam op een uitstekende steen en daarna moest hij in een boom springen van een anderhalf meter ver. hij maakte zich klaar en sprong naar de boom. hij hield een tak van die vervolgens brak. hij snakte naar adem en kon net op tijd een nieuwe tak pakken. hij zei: ‘zoals jullie zagen was ik bijna dood. maar ik ben er nog en ik ga nu verder klimmen.’ toen merkte hij hoe eng het spookhuis eruit zag. maar hij klom door. de rest van het klimmen verliep goed.

zodra hij boven was klom hij in het raam en zei: ‘ik ga nu naar binnen’ en hij klom naar binnen. hij was binnen, hij kon het nauwelijks geloven. hij liep naar een deur en trok hem open. en liep met een trap naar beneden. maar toen hij beneden was hoorde hij achter zich een deur hard dichtslaan. snel keek hij achterom en zei: ‘daarnet viel een deur dicht, geen idee hoe het kan maar ik ga door’ maar toen hij door de volgende deur ging. klapte die deur ook dicht maar toen stond er een figuur voor. met twee vlijmscherpe tanden en een cape en het figuur was bleek. ‘nee’ zei jesse ‘NEE’ schreeuwde hij. er stond een vampier voor hem. snel rende hij naar een raam. die zat op slot. de vampier liep naar hem toe. Jesse nam een aanloop. en sprong door het raam. een glasscherf raakte zijn wang. hij lette er niet op. want. er zat een vampier achter hem aan. hij sprong op zijn fiets en reed naar het politiebureau.

toen hij er was merkte hij dat zijn telefoon weg was. dat maakte niks uit voor hem. hij rende naar een politieagent en zei: ‘help vampier achter me aan HELP’ de politieagent lachte en zei: ‘er bestaan geen vampieren HAHAHA. oja je ouders zij er ’ Jesse werd naar zijn ouders gebracht. hij zei: ‘mama papa, er was een vampier, en trouwens wat zijn jullie bleek, w-wat h-hebben jullie scherpe tanden zeg.’ zijn ouders lachte alleen maar en toen kwam zijn moeder naar voren en beet in zijn nek. Jesse schreeuwde het uit van de pijn maar het was te laat.

10 jaar later

Jesse vloog door de lucht met zijn ouders. hij was toch wel blij dat hij gebeten was. alleen hij kon nooit meer het zonlicht zien.

EINDE

 

Dirk Ahles groep 8