Gedeeltelijk afscheid nemen van Trotse Moeders [persoonlijk verhaal]

Het was absoluut geen gemakkelijke beslissing, maar ik denk dat wel de juiste beslissing is voor mij persoonlijk. Op 25 januari 2012 verscheen mijn allereerste blogpost op deze website. Jonah was op dat moment zeven maanden oud en Syrah zou een week later vijf worden. En hoewel ik wel gewend was om te bloggen voor mezelf, was dit van een heel andere orde. Ik ging van mijn eigen besloten website naar een groter platform met heel veel meer volgers. Ik schreef destijds overigens niet alleen voor TM, maar het was wel de enige plek waar ik heel specifiek over mijn kinderen schreef.

In eerste instantie begon ik het bloggersleven op Trotste Moeders onder mijn eigen naam, maar al snel voelde het niet goed dat ik de privacy van mijn kinderen ‘schaadde’, dus  besloot ik onder pseudoniem te schrijven en mijn blogs aan te passen, zodat ik eerlijker kon en mocht schrijven. Inmiddels zijn we bijna negen jaar verder en merk ik dat juist die privacy me tegen gaat staan. Ik heb er moeite mee dat ik niet de juiste naam van mijn kinderen kan gebruiken en ik merk nog meer dat ik het gevoel heb niet eerlijk te zijn.

Altijd eerlijk geweest

Laat ik daarom maar meteen voorop stellen dat ik altijd eerlijk geblogd heb. Ik heb nooit gelogen over wat ik schreef en ik heb de verhalen ook niet spannender gemaakt dan ze waren. Ik heb echter wel hun (en de mijne) namen gewijzigd en dat voelde destijds goed.

Het was namelijk dat of stoppen.

Inmiddels ben ik echter op een punt gekomen waarop ik het niet meer kan opbrengen op die manier te bloggen. Het voelt niet meer goed en dan is het tijd om beslissingen te nemen. En die beslissing schuif ik al meer dan een jaar voor me uit, omdat het eigenlijk best moeilijk blijkt te zijn.

Fingeren

Heel even heb ik erover gedacht om onder mijn eigen naam te gaan bloggen en alleen hún namen te fingeren, maar dat slaat voor mijn gevoel al helemaal nergens op, dus dat viel al heel snel af. Als ik mijn naam en de hunne fingeer dan valt het voor mij onder pseudoniem, maar als de helft waarheid is en de andere helft niet dan voelt dat voor mij als liegen.

Eenmalige link

Ik heb geen idee hoeveel trouwe lezers ik heb. Ik heb ook geen enkel idee hoe goed mijn blogs gelezen worden en ik hoop dat je niet al te teleurgesteld bent.

Voor mij is het moment gekomen om mijn vleugels uit te slaan en anders te gaan schrijven.

Niet alleen op Trotste Moeders, maar ook op mijn eigen website. In deze blog, en ook alleen in deze, zal ik een link plaatsen naar de blogs hier onder mijn echte naam. Wellicht zal ik daar in de toekomst eens schrijven over mijn kinderen, met hun eigen naam, maar beloven kan ik het niet. De beslissing om meer te schrijven dan alleen recensies is echter al wel genomen, dus er zullen andere onderwerpen aangesneden worden. Ik ga er vanuit dat mijn trouwe lezers op deze manier bij me terugkomen en verder kunnen gaan met het volgen van mijn verhalen. De link vind je >>>hier<<<.

Bedankt

Voor nu wil ik graag iedereen bedanken die in de afgelopen achtenhalf jaar mijn verhalen hebben gevolgd. Het doet me goed te weten dat jullie met ‘Syrah’ en ‘Jonah’ hebben meegeleefd. Ik zal daarom een weetje met jullie delen. Toen ik de leeftijd van Jonah had heb ik een boek gelezen over een meisje dat Syrah heette. Ik was helemaal verslingerd aan dat boek en zei: ‘Later, als ik een meisje krijg, noem ik haar Syrah. Helaas vond mijn man het niet een goed idee om ons kind naar een druif (en wijn) te noemen, dus dat werd hem niet. De naam Jonah koos ik omdat het zo mooi paste bij onze namen, maar ook omdat het een Bijbelse naam is en onze zoon heeft in het echt ook een Bijbelse naam. Daarbij vond ik hem gewoon mooi. Voor nu is het tijd om mijn allerlaatste woorden als ‘Leandrah’ te schrijven.

Ik ga jullie missen.