De introvert die in vrijwillige quarantaine ging [persoonlijk verhaal]

Ken je die mop van die introvert die in quarantaine ging en daardoor een heel ander mens werd? Nee? Ik ook niet, want vijf weken terug wijzigde er vrijwel niets in mijn manier van leven.  Nou ja…. wel een beetje dan. Of nee, er wijzigde heel erg veel. Toch kun je het geen mop noemen, want het is alles behalve grappig. Ik raakte namelijk al mijn vrijheid kwijt. 

Laat ik eerst even verklaren wat een introvert is. Als je gaat googelen zul je zien dat Wikipedia als eerste opkomt en het volgende hierover zegt: introversie is terughoudend, behoedzaam en stilzwijgend gedrag, extraversie is sociaal, avontuurlijk en spraakzaam gedrag. De eerste verklaring is voor de meesten dan ook het algemene beeld van een introvert persoon.

Introverte HSP
Persoonlijk vind ik dat veel te snel door de bocht met piepende banden, want ik mag dan introvert zijn, ik ben meer dan prima in staat om sociaal, avontuurlijk en spraakzaam te zijn. Nee, dan liever een andere uitleg: wanneer je introvert bent haal je energie uit het alleen zijn; het opladen zonder prikkels. Extraverte personen halen hun energie juist uit het samenzijn met andere mensen en laden op die manier op. Daartussen zit nog een heel scala aan overlappingen, waar ik nu niet verder op in wil gaan. Goed om te weten: ik ben dus iemand die energie haalt uit het alleen zijn en ik vind het echt heerlijk. Daarnaast ben ik ook nog eens hoog gevoelig en extreem vatbaar voor licht, geluid, geuren en emoties van anderen.

Al met al kun je zeggen dat ik zeer prikkelgevoelig ben en streef naar harmonie.

En laat dat nou in deze tijd een grote uitdaging zijn. Er heerst in zekere zin complete chaos en de wereld om me heen voelt zwaarder dan normaal. Ja, de mensen kijken nu vaker naar elkaar om. Ja, de mensen zijn wat liefdevoller voor elkaar. Ja, er worden allerlei mooie projecten uit de grond gestampt. Ja, er gebeurt heel erg veel moois in de wereld, maar tegelijkertijd is de wereld ook wat harder geworden en heerst er ook veel te veel verdriet.

Ik voel die emoties soms letterlijk in de lucht hangen wanneer ik een rondje wandel en het overweldigt me steeds weer. Dat is dan ook een van de redenen dat ik kies voor een vrijwillige quarantaine en alleen de straat op ga wanneer alles om me heen zo overweldigend is dat ik het liefst verdwijn. Dat is namelijk het moment dat ik volledig blokkeer. Dan kookt mijn brein sneller over dan de gemiddelde snelkookpan en ontbrand ik sneller dan een vat benzine.

Ik heb het écht nodig om af en toe alleen te zijn, tot mezelf te komen en mijn brein rust te geven.

Onrust

Tot voor de coronacrisis plande ik regelmatig me-time in om bij te komen. Om gewoon even naar het geklets in mijn eigen hoofd te luisteren. Het geklets dat me mooie blogs en prachtige boeken opleverde. Maar sinds 15 maart is dat heel anders. Sinds die dag is er vrijwel geen moment rust geweest in mijn hoofd. Niet dat mijn hoofd overkookt van angst of onrust; ik ben helemaal niet bang, nooit geweest. Ik heb juist vertrouwen dat het wel goed komt, dat er iets goeds voortkomt uit dit alles. Het zijn vooral anderen die me onrust brengen en het gros niet eens verkeerd bedoeld.

Overdag zijn het de kinderen die mijn volledige aandacht nodig hebben voor hun huiswerk en ’s avonds is het hun vader die zijn ei kwijt moet omdat het op zijn werk een vreemde bedoening is. Hij werkt in het plaatselijke ziekenhuis en krijgt erg veel mee van dit hele gebeuren en ik begrijp uiteraard dat hij dat kwijt moet, maar soms is het gewoon te veel voor me. Nu moet ik mijn echtgenoot wel de nodige credits geven, want hij ontlast me waar dat kan, maar lange tijd helemaal alleen zijn of af en toe een half uurtje; daar zit een wezenlijk groot verschil.

Het zijn de kleine (en grote) dingen die ik mis
En ondanks het feit dat ik een introvert ben die liever alleen thuis zit dan in grote groepen samenkomt, stemt het me erg droevig dat mijn leven binnen zeer korte tijd drastisch veranderd is. Natuurlijk zag en voelde ik dit wel aankomen, dat kun je lezen in mijn vorige post. Ook weet ik zeker dat dit alles met een goede reden gebeurt, maar dat verandert niets aan het feit dat ik er moeite mee heb dat mijn wereld is veranderd. Ik mis de gewone dingen in het leven; ik mis de niet gewone dingen in mijn leven.

• Ik mis de bezoekjes aan het museum en de bioscoop.
• Ik mis het uit eten gaan of gewoon ergens iets drinken.
• Ik mis het om een dagje uit te gaan of juist expres thuis te blijven.
• Ik zou zo graag even een wafel gaan eten in Maastricht of over het strand lopen in Zandvoort.
• Ik wil gewoon even naar de kinderboerderij of de dierentuin.
• Ik wil graag een ijsje gaan eten bij de fontein in de stad van mijn ouders of champagne drinken op een terras in de stad van mijn schoonouders.
• Ik wil mijn kinderen uitzwaaien als ze naar school vertrekken; ik wil zelf mijn studieboeken weer kunnen oppakken.
• Ik wil weer halve dagen op bed kunnen liggen als ik dat nodig heb of juist gewoon fanatiek sporten omdat ik dat kan.
• Ik wil graag weer afspreken met mijn vrienden en me storen aan ons telefoongebruik, ons niet realiserend dat de tijd door onze vingers glipt en zomaar ineens tot stilstand kan komen.
• Ik wil weer kunnen genieten van het samenzijn met mensen en samen plannen maken voor de toekomst.
• Ik wil weer het gegiechel horen van kinderen in mijn huis, ik wil weer gewoon moeder zijn in plaats van leerkracht/politieagent.
• Ja, ik wil zelfs (af en toe) weer graag dicht bij andere mensen zijn, want ondanks alles mis ik dat toch een beetje.

Ideale wereld
Ook al hou ik er heel erg van om alleen te zijn, toch is dit niet helemaal mijn ideale wereld. Natuurlijk, dit was de eerste paar weken heerlijk. Het was het walhalla van de introvert. Het was echt heerlijk om mezelf eens niet te hoeven verantwoorden voor mijn sociale afzondering. En ik ben niet de enige: er gaan niet voor niets plaatjes rond waarop staat dat de introverte mensen al in quarantaine zaten voordat het cool werd. Toch weet ik ook dat dit niet is waar de mens voor is gemaakt; wij mensen zijn gemaakt om samen te leven.

Kijk, ik heb altijd gevonden dat wij mensen veel te dicht op elkaar leven. Ik heb het altijd vervelend gevonden dat mensen zich op een paar centimeter van mij bevonden. Ik vond het altijd verschrikkelijk dat mensen me ongevraagd aanraakten, maar de energie die op dit moment in de lucht hangt vind ik ronduit vervelend.

Het is alsof de wereld ineens een heel stuk leger is geworden.

Ik weet heus wel hoezeer ik het getroffen heb dat ik gezond ben, zonder problemen lucht kan inademen en dat mijn gezin, familie en vrienden ook gezond zijn. Ik ben daar oprecht heel erg dankbaar voor, maar dat neemt niet weg dat de strijd in mijn hoofd soms dusdanig zwaar valt dat ik terug verlang naar toen. Het toen dat nog niet eens zo heel lang geleden is.

Kijk op de pagina van het RIVM en Rijksdienst voor meer informatie en over de huidige situatie omtrent het coronavirus.

Dit is deel twee uit een serie over hoe corona doordringt binnen mijn gezin.

1. Hoe een klein virus de wereld veroverde