Ik kan je bijna aanraken – Colleen Oakley

“Op een keer kuste een jongen me, en ging ik bijna dood…’

Jubilee Jenkins heeft een zeldzame allergie voor menselijke huidcellen; zelfs een lichte aanraking van iemand kan haar al fataal worden. Nadat ze jarenlang haar huis niet heeft verlaten, moet ze noodgedwongen de deur weer uit. Haar moeders toelage is gestopt, en ze zal dus een baan moeten zien te vinden. Gewapend met handschoenen en lange mouwen gaat ze de confrontatie met de buitenwereld aan. Ze redt zelfs met gevaar voor eigen leven een kind uit het water en ontmoet zo Eric, de vader van het briljante, maar getraumatiseerde jongetje. Eric en Jubilee groeien steeds meer naar elkaar toe, maar een liefdesrelatie lijkt voor hen een onbereikbare droom. Een ongewone, maar prachtige liefdesgeschiedenis, die laat zien hoe twee mensen elkaar kunnen raken zonder elkaar aan te raken.

Als de moeder van Jubilee overlijdt stopt haar maandelijkse toelage en moet ze op zoek naar een baan. Een kleine complicatie: ze is allergisch; voor mensen. Ieder menselijk contact kan haar dood betekenen. Heel veel keuze heeft ze echter niet. Toevalligerwijs loopt ze een oud klasgenoot tegen het lijf die ervoor zorgt dat is al vrij snel een baan krijgt bij de bibliotheek.

Tijdens haar werk draagt ze handschoenen en zorgt ze dat er zo min mogelijk huidcontact mogelijk is. Ze komt er te laat achter dat het Halloween is en aangezien ze niets meer heeft dan een te grote nachtjapon besluit ze verkleed te gaan als Emily Dickinson. Bij de bibliotheek aangekomen blijkt ze kinderen voor te moeten lezen, maar de kinderen vinden haar eng. Geen van hem herkent haar, zelfs niet als ze een tip geeft.

‘“Hoop” is het ding met veertjes… dat neerstrijkt in de ziel. En het wijsje zingt, zonder de woorden, en dat ons nog nooit ontviel.’

Eric, die toevallig ook ik de bibliotheek aanwezig is herkent het gedicht, heeft er speciale herinneringen aan. Hij is er aanwezig om boeken te lenen zodat hij zijn dochter, die hem negeert, beter kan leren kennen. Hij is tevens de min of meer gescheiden adoptievader van Aja, wiens ouders vrienden waren van Dan. Toen zij overleden nam Dan de zorg voor de jongen op zich, zijn vrouw wilde dit niet.

Aja is een bijzondere jongen die er vreemde ideeën op na houdt voor wat betreft telekinese. Op een avond denkt hij dat hij boven de rivier kan zweven. Vlak voor het moment dat de jongen in het water springt ziet Jubilee hem staan. Wanneer ze merkt dat hij dreigt te verdrinken denkt ze niet na en springt ze het water in om hem te redden. Op het moment dat ze uit het water komen moet de jongen gereanimeerd worden. Jubilee heeft geen enkele keuze, ze moet die jongen mond-op-mondbeademing geven, ondanks het risico dat ze daarbij zelfs kan overlijden.

Jubilee zelf wordt net op tijd gered door de oplettendheid van het ambulancepersoneel en de wegen van haar en Dan kruisen elkaar opnieuw. Dit keer in het ziekenhuis. Dan zit inmiddels diep in de problemen door Aja. Hulpverlening gaat er vanuit dat kleine jongen zelfmoord probeerde te plegen. Dan brengt Jubilee vanuit het ziekenhuis naar huis en belooft haar iedere dag naar de bibliotheek te brengen en aan het einde van de dag weer thuis te brengen. Jubilee protesteert in eerste instantie, want ze wil niet dat haar geheim uitkomt. Het lot is echter niet van plan beiden los te laten en gaat druk aan de slag.

‘Als we bij Jubilees huis aankomen, bedenk ik me ineens dat ik haar tot maandag niet meer zal zien, en die gedachten benauwt me.‘

In de weken die volgen ontstaat er een innige liefdesrelatie zonder de mogelijkheid elkaar aan te raken. Is er een mogelijkheid dat deze twee mensen voor altijd samen kunnen zijn zonder elkaar aan te raken?   

Recensie:

Een leven leiden waarin aanraking onmogelijk is. Wat moet dat knap waardeloos zijn, denk ik terwijl mijn man zijn arm om me heen geslagen heeft als we gaan slapen. Aanraking is één van de grootste levensbehoeftes en dat niet te kunnen ervaren moet wel afschuwelijk eenzaam maken.

Toen ik Ik kan je bijna aanraken tegen kwam in verschillende Instagram feeds wist ik zeker: dit boek moet en zal ik lezen! Ik was meteen gecharmeerd van het plot en kon niet wachten met lezen. Dat het boek me meteen al zo diep zou raken had ik echter niet verwacht.

Het raakte me zelfs zo diep dat het me niet los liet en slapengaan erg lastig bleek.

Ik heb een uur lang van wakker gelegen, zo veel liefde en verdriet voelde ik voor Jubilee. Ik pakte mijn pen en papier om op te schrijven wat het met me deed, maar verder dan bovenstaande tekst kwam ik op dat moment niet. Superlatieven schoten tekort om na amper 140 pagina’s te beschrijven wat het met me deed het verhaal van Jubilee te lezen. Wat een fantastische acteur is Colleen Oakley!

Het begint al met een spannende eerste zin, waardoor je wel door moet lezen. Het zegt in zekere zin nog maar weinig over het verhaal en tegelijkertijd betekent het alles.

Het boek wordt verteld vanuit twee perspectieven: die van Jubilee en die van Dan. Twee totaal verschillende mensen voor wie je een diepe liefde zult gaan voelen. 

Ik kon niet stoppen met het lezen van dit boek. Het kroop onder mijn huid, leek zich te nestelen in mijn hart en ik ademde het uit via mijn longen. Wat een bijzonder mooi verhaal over een onmogelijk liefde. Het is pijnlijk en rauw. Tegelijkertijd ontroerend en intens.

Een van de mooiste verhalen die ik ooit heb gelezen!

“‘Een van de vele uitspraken van Mr. Walcott was: ‘ Tijd heelt alle wonden.’ Maar dat is niet waar. De tijd heelt niet alles. Met de jaren vervaagt de herinnering, tot je er weer met je neus bovenop wordt gedrukt – bijvoorbeeld door een kinderboek – en je je alles haarscherp herinnert, je adem stokt en alle gevoelens weer terugkomen.”

Ik kan je bijna aanraken – Colleen Oakley
Paperback, 384 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>