TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Jeroen was iemand die iedereen kende. Ik stond daar gelukkig te wezen in zijn schaduw. Dat was een goede balans. Hoe vaak het niet gebeurde dat ik daarna ergens alleen kwam en mensen mij niet kenden, terwijl hij mij toch altijd vol trots voorstelde, zijn legio.
En hier sta ik dan, wie ben ik nu? De laatste 19 jaar zijn we als eenheid opgetrokken, hebben heel veel avonturen beleefd en nu ben ik mezelf kwijt. En Jeroen.
De meisjes vragen veel van me, ze zijn nog volledig uit balans en ik kan alleen maar ondersteunen. Geduldig ben ik niet, waar ik dan weer een slecht gevoel over heb. Ik wik en weeg in m’n hoofd.
Ik twijfel, ik weet niets meer wat voorheen vanzelfsprekend was en vind mezelf een slechte moeder omdat ik plots nu voor twee personen Hoofd Entertainment moet spelen, maar niet kan.
Gaat dit over? Ik voel me overvraagd. Ik wil m’n beste beentje voorzetten, maar ben het lopen verleerd.
Wij hebben een zeer intensief leven geleid samen, onze kinderwens heeft een reis van meer dan 10 jaar behelst en ik heb iedere behandeling ondergaan die nodig was. Wij hebben altijd gezegd dat het je huwelijk maakt of breekt. We hebben het ‘gemaakt’, we zijn blijven staan. Samen.
Voor mij was het geen picknick (het waren niet de meest fijne behandelingen met veel medicatie), maar Jeroen (als liefhebbende en ondersteunende echtgenoot met zijn eigen gevoel), die daar machteloos naast stond bij alle mislukkingen, had ook geen makkelijke tijd. Terwijl wij hiermee bezig waren, een intensieve en vermoeiende reis op zich, belandde Jeroen 7 jaar geleden ook nog eens een maand in een kunstmatig coma na een niet onderkende legionellabesmetting.
Dat heeft ons met een hele harde klap met onze neus op de feiten gedrukt en we hebben daarna veel gepraat over ‘als één van ons er niet meer zou zijn’. Hoe bizar ook geven die gesprekken me nu veel houvast. Ik weet hoe hij in het leven stond, ik weet wat’ie voor mij wilde en ik weet hoe hij wil dat de meisjes opgevoed moeten worden, alles is besproken, niets is blijven liggen. Hoe cynisch ook; wat een luxe! Het verdrietige is alleen dat na 2,5 jaar er voor Jeroen en de meisjes samen al een einde aan hun gezamenlijke reis is gekomen. Hartezeer.
Ik ga vroeg naar bed, heb niets te zoeken beneden. Het is oorverdovend stil en ik voel me eenzaam. Ik vind ook niet dat ik mensen om me heen teveel op kan zadelen met mijn verdriet, en dus sluit ik me op en af.
Maar dat zal moeten veranderen, en dat zal ook gebeuren. Ik heb (met de wind van Jeroen in mijn rug) het vertrouwen dat ik dit kan….alleen nu even niet.
Babystapjes…..
Andere blogs van Astrid, over haar leven na het plotseling overlijden van Jeroen, lees je hier >>>>
