TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Wanneer ik na een lange dag in mijn bed lig te mijmeren over alles wat er die dag gebeurd is kan ik vanalles bedenken over hoe ik het anders had kunnen doen. De hoop om de perfecte ouder te zijn heb ik jaren geleden al opgegeven, maar toch zijn er genoeg momenten dat ik denk: dat had ik anders aan moeten pakken. Dat had beter gekund.
Hoe kan het toch dat ik ‘altijd’ de juiste dingen tegen andermans kinderen kan zeggen, op de perfecte manier, maar lukt het me bij mijn eigen kinderen vaak niet? Hoe kan het dat ik bij de kinderen van een ander (met onthouden woede) zeg : ‘Ach nee joh, het geeft helemaal niets dat je je volle beker hebt omgegooid over mijn iPhone, dat kan gebeuren,’ maar mezelf ‘volledig’ laat gaan als mijn eigen kind dat doet?
Hoe kan het toch dat als ik verhalen bedenk, mijn personages altijd lief en geduldig zijn naar hun eigen kinderen of die van een ander, maar dat het mij op dat soort momenten niet lukt zo leuk te reageren? In mijn hoofd weet ik blijkbaar precies hoe je leuk omgaat met kinderen. Waarom lukt het mij dan niet met die van mezelf?
Je kunt uiteraard niet de perfecte ouder zijn, maar ik had toch gehoopt op bijna perfect.
Er is niets mis met wat zelfreflectie voordat je in slaap valt en het zorgt elke keer weer voor goede voornemens, maar soms houdt het me echt wakker. Zoals het moment dat ik dit schrijf. Wat heb je aan goede voornemens als je ze de volgende dag alweer bent vergeten? Of als je ze niet kunt toepassen?! Elke avond weer beloof ik mezelf dat ik de volgende dag een leukere, lievere, mildere moeder zal zijn, maar elke volgende avond voelt het weer als falen. Zeker wanneer de dag erg stressvol was, of mijn ziekte me blokkeerde.
We leven in een wereld dat alleen maar lijkt te bestaan uit perfectionisme. Je hoeft de sociale media maar te openen en de pictures perfect springen je tegemoet. Het ene gezin heeft het nog gezelliger en leuker dan het andere. Het is alsof iedereen op zondag (of welke andere dag dan ook) leuke dingen met het gezin doet en wij de enigen zijn die kibbelen over het opruimen van de slaapkamers en het schoonmaken van het konijnenhok.
Wat is dat met al dat perfectionisme? Bestaat het echt? Het lijkt allemaal zo gemaakt. ‘Kom jongens, even gezellig op de foto, we laten de wereld zien hoe leuk we het hebben?’ Waarom? Waarom kunnen we niet gewoon eens zeggen dat het leven soms ruk is. Dat geen enkel gezin perfect is. Dat moeders, en vaders, soms een rotdag (of meer) hebben. Dat we soms schreeuwen tegen onze kinderen. Dat we ze soms voor de televisie zetten omdat we zelf afgepeigerd zijn. Dat we niet altijd behoefte hebben aan quality time met kinderen, maar juist aan quality time met onszelf.
Laat ik even voorop stellen dat sommige foto’s níét in scène worden gezet. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof wel in perfecte momenten en ik twijfel ook niet aan alle positieve verhalen. Integendeel!
Alleen is het zo dat ik op sommige dagen het gevoel heb heel veel tekort te schieten als moeder en dat het niet uitmaakt wat ik doe of hoe ik het doe, maar dat het nooit goed genoeg doe.
Dagen als vandaag. Op momenten als nu. Het voordeel is dan weer wel dat ik weer wat te bloggen heb. Is het toch een beetje perfect.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
