TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De rust lijkt teruggekomen, maar ik weet dat het schijn is. De afgelopen maand ben ik vooral heel praktisch bezig geweest. Doordat Jeroen plotseling is overleden zijn er geen wachtwoorden bekend (nee, hij was niet iemand van dit soort lijstjes) dus ik zweet peentjes wanneer het door hem gebouwde systeem in elkaar stort en ik afgesloten ben van wat dan ook.
Mijn beste vriend, Willem, heeft, ondanks zijn vakantie, een externe harde schijf laten bezorgen (met zoveel ruimte dat ons hele dorp er nog een back-up op kan zetten). En Jeroen’s vriend, Hugo, heeft een totale back-up van de computer op dat ding gezet. Misschien had ik het zelf wel gekund, maar ik heb er de energie niet voor. Ik ben iedere dag blij dat ik er weer doorheen kom.
Het huis is ‘leeg’. Jeroen was iemand met een onbedwingbare lust voor leven, informatie en de wereld en iedere avond als de meisjes naar bed gingen, sloegen wij aan het koken, iedere keer een feestje. Ik kan me er niet toe zetten. Het weduwendieet werpt zijn vruchten af; in een maand tijd ruim 10 kg afgevallen. Ik leef op de noten-weet –ik-veel-repen van de AH, ik hou me voor dat ik dan nog wat binnenkrijg.
De meisjes tekenen veel en zijn wisselend in humeur. Pappa is er nog voor hen, ondanks dat ik heel duidelijk ben dat ‘ie nu niet meer bij ons woont. Ik google me suf over informatie over rouwverwerking bij zulke kleine kinderen en loop vast. Dus ik doe het maar op mijn eigen gevoel. Ik heb gelukkig in mijn kleine, doch zeer waardevolle netwerk ook mensen die zich met kinderpsychologie bezighouden en ik vraag me suf. Ik hou een strak regime aan qua tijd en activiteiten. Wat wij hebben verzaakt, maar wie had ooit gedacht dat hij zo vroeg zou overlijden, is investeren in een netwerk voor onze meisjes. Wij waren ieder voor 50% ouder, zijn allebei enig kind dus hebben het samen gedaan. Dat breekt me nu op. Onze vrienden wonen overal op deze planeet; ik zou willen dat ze nu allemaal in ons dorp woonden.
Wat me nerveus maakt is dat ik niet weet waar ik sta. Ik lees over nabestaandenregelingen en wat nog meer en wordt cynisch als ik merk dat mijn kindgebondenbudget verdrievoudigd is. Ik bel de belastingdienst en het klopt echt. Het loont om je partner te verliezen, wat een ‘zieke’ toestand.
Ik merk dat mijn vorm van escapisme bestaat uit het poetsen van ons huis, ik ben als een hamster in een tredmolen bezig om maar bezig te zijn. Weg van mijn gevoel, ver weg van mijn verdriet.
Ik hoor Jeroen in mijn hoofd zeggen “stop ermee, het komt toch nooit af” maar ik ren door.
Geen emotie, ja soms. Het zeer ongelukkige toeval wil dat mijn moeder ongeneselijk ziek is en ongeveer op de rand van Nederland woont…..omdat er toch wel zaken geregeld moesten worden (die luxe hebben we, bedenk ik cynisch) ga ik op de eerste maand-sterfdag op pad. Natuurlijk was dat een zeer ongelukkig gekozen moment, en omdat ik met mijn medicatie niet mag rijden moet ik het zonder doen, de hele godvergeten 2,5 uur lang. Vlak voordat ik haar dorp in rij, zie ik de dijk en stort in. Ik schreeuw mijn verdriet eruit met de snijdende wind om me heen. Ik denk aan ‘Ren Lenny, ren’ en snap de tekst beter dan ooit. Ik krijg een appje wanneer ik denk te komen, ik antwoord “zometeen, moet even janken” , ik krijg terug “het komt wel goed”, ik denk bij mezelf het komt nooit meer goed…..en stap in de auto……..
Andere blogs van Astrid, over haar leven na het plotseling overlijden van Jeroen, lees je hier >>>>
