Een brief aan mijn moeder [persoonlijke blog]

Lieve mama,

In de maand december denk ik altijd extra veel aan je. Het zal komen door de feestdagen, de eerste koude, misschien kille, dagen en je sterfdag, op tweede kerstdag. Ik herinner me de fijne momenten rondom Sinterklaas. De gezelligheid en het lekkere eten met kerst. De spelletjes met oud en nieuw. Als ik heel goed nadenk kan ik je stemgeluid nog horen, en de geur van “thuis” herkennen. Maar wat ik vooral herinner is je geluk, als je gezin compleet was. Dat maakte je gelukkig. Dan straalde je.

Ik besloot 4 maanden geleden mijn gezin uit elkaar te laten vallen. Ik pakte vrij plotseling mijn koffers en vertrok met mijn kinderen. Plotseling voor iedereen, behalve voor mijzelf. Na anderhalf jaar te hebben gevochten voor een goed en gelukkig huwelijk, bleek dat ik te moe was om te strijden. Ik zag gewoon geen gelukkig einde. En jij, lieve mama, hebt mij altijd verteld, dat je geluk zelf moet creëren.

Dat deed ik, tot groot ongenoegen van een halve wereld. Wat heb ik je gemist bij deze keuze mam. Ik had je advies willen horen, je eerlijke mening, maar ook je onvoorwaardelijke liefde willen voelen, die een moeder aan haar kind geeft. Jij had mij begrepen, hè mam?

In de afgelopen vier maanden kon ik gelukkig bij ‘Sub’ terecht. Fijn hè mam, dat je kinderen elkaar zo opvangen. Je was vast enorm trots geweest op ons, dat we elkaar zo op weg helpen. Ik ben ook ook zo ontzettend trots op mijn broertje. Hij leverde vier maanden privacy in voor zijn zus met haar kinderen. Hij oordeelde niet, hij luisterde, uren lang. Hij zorgde voor het lekkers, als ik het allemaal niet meer wist. Dat zou jij ook doen, mama. Eten maakt immers gelukkiger, een term die in onze familie past.

Ik raakte mensen kwijt met mijn keuze. Omdat zij misschien 10% van het hele verhaal kennen en vervolgens hun eigen draai eraan geven. Of misschien omdat ze het een ingewikkelde situatie vonden. Dat gebeurd in lastige situaties, hè mama. Daar weet jij inmiddels alles van. Maar je zei altijd heel positief: “Je leert je echte vrienden kennen in moeilijke situaties. Koester ze.” Ik ken ze inmiddels ook. Maar weet je, ik liep ook best een beetje weg voor de situatie. Omdat ik wist dat er heel veel de wereld ingeroepen werd, wat niet helemaal waar was. Jij zou nooit weg lopen, mama, dat zal ik dan wel van mijn vader hebben. Een zwakte, I know.

Ik wil ze graag de gehele waarheid vertellen, zoals het echt gegaan is, maar ergens durf ik niet. Bang voor nog meer negatieve reacties. En ik heb er al heel wat op mijn lijstje staan. Tegen hen moet ik sorry zeggen. Sorry dat ik zolang niets liet horen. Zoals jij zou zeggen: “De eer aan jezelf houden, meid.” En je hebt gelijk. Dat ga ik doen! 

Gelukkig heb ik ook heel veel warme mensen om me heen hoor. Zij die geen seconde hardop geoordeeld hebben. Ik ga ze nog eens bedanken binnenkort. Laten weten dat ik echt heel blij met ze ben, en heel zuinig op ze zal zijn. Dat ik van ze hou. Zij die weten dat ik deze keuze niet gemaakt heb uit eigen belang, maar uit het belang van iedereen. Ik heb zelfs nieuwe mensen ontmoet die me de warmte geven, die ik vanuit huis gewend ben. Dat is fijn. Dat heb ik gemist.

En dan heb je mijn, uit elkaar gevallen, gezin. Mijn bijna ex-man, ik noem het liever de vader van mijn pareltjes, die misschien in het begin een beetje wild om zich heen vocht, maar inmiddels ook inziet dat het beter is voor iedereen. Hij begrijpt mijn keuze, wat het zoveel makkelijker maakt. Hij heeft er voor gezorgd dat wij een nieuw thuis kregen. Hij heeft ons goed behandeld. Dat zou jou rust geven. Je zou ook trots op hem zijn, hem bedanken. Dat doe ik ook. Want ik weet eerlijk gezegd niet, wat ik in zijn situatie zou doen.
En wat dacht je van mijn twee prachtige, lieve, intens mooie kinderen. Ik ben als moeder nog het meest trots op hen, en dankbaar dat ze bij mij zijn. Ik hou zielsveel van ze, en ik hoop dat ze mijn keuze, mij nooit kwalijk zouden nemen.

Het deed mij heel veel verdriet om ze te vertellen dat hun papa en mama gewoon niet meer samen konden zijn, maar het deed mij nog veel meer verdriet om te zien, dat zij last hadden van de ruzies die voor die tijd in huis afspeelden. Dat zullen ze zich waarschijnlijk later niet meer herinneren, en dat is maar goed ook, maar dat is de reden dat ik koos voor nieuw geluk. Ik heb ze nooit onnodig veel pijn willen doen, mam. Dat weet je toch wel? Ik ben net als jij. Zo ontzettend zuinig op mijn kinderen. 

December; you are the last one, so be the best one. En daar ga ik voor. Kerst in mijn nieuwe huis, in mijn nieuwe situatie met mensen om mij heen waar ik van hou en waar ik trots op ben.

Ik hoop stiekem dat je er een beetje bij bent mama, als een trotse moeder!

Liefs,