De honger van Max [recensie]

Op een grauwe dag in januari komen vier Nederlandse jongeren aan op Mortimer Mansion, een kostschool in Cornwall. Een bijzondere school waar ze de Leer van De Sterren van Morgen aanhangen, een opvallende benadering van onderwijs en het leven, een onverwachte staf. De vier jongeren maken ieder hun eigen avontuur mee en worstelen met hun eigen probleem. Max is een van hen.

De ouders van Max gaan scheiden en ze willen hem allebei niet … In Cornwall kan Max uitgroeien tot een Ster van Morgen, maar wil hij dat wel …?
Max is heel verdrietig, daarom maakt hij maar de hele tijd grapjes. En is hij bezig met eten. En met meisjes … Hij komt in de klas met een paar andere Nederlandse kinderen en wordt dikke vrienden met Louise. Zijn ze meer dan vrienden, of toch niet?
Meisjes en ouders, om gek van te worden!

Recensie
Vier Nederlandse schrijvers hebben samen een school bedacht, Mortimer Mansion in Cornwall. Er begint net een nieuw semester en iedere schrijver heeft een nieuwe leerling bedacht. Over deze leerling schrijven ze een boek, in dit geval De honger van Max. De vier boeken zijn los van elkaar te lezen, maar zijn wel sterk met elkaar verbonden. Ik vind het een aansprekend concept en het lijkt me ook een flinke uitdaging voor de schrijvers.

Het was voor mij niet moeilijk te beslissen welk boek ik als tweede zou lezen, De honger van Max. Max komt geregeld voor in ‘De tranen van Saar’ en lijkt het omgekeerde probleem van Saar te hebben. Waar Saar te veel remt en nauwelijks eet, is Max ongeremd als het om eten gaat. Hij heeft bij aankomst op Mortimer Mansion twee koffers bij zich, die voor een groot deel gevuld zijn met eten. Al zijn Beierse worsten, chips, drop, nootjes, chocola en wat hij nog meer bij zich heeft, verstopt hij her en der in de school om zijn kansen ongemerkt te eten te vergroten.

 

Natuurlijk komt Max’ drang tot eten ergens uit voort. Hij is enorm onzeker en voelt zich door geen van zijn beide ouders geaccepteerd. Sterker nog, al aan het begin van De honger van Max blijkt dat zijn ouders in scheiding liggen en Max heeft opgevangen dat ze hem geen van beide willen ‘hebben’.  Daarom naar Cornwall dus …

In De honger van Max wordt wat meer aandacht besteed aan de lessen die de kinderen krijgen op Mortimer Mansion. Het is best esoterisch allemaal, met gezamenlijke liederen en dansen. De voeding is allemaal heel verantwoord. Er worden vakken gegeven die je op het reguliere onderwijs in Nederland niet tegenkomt. Iedereen wordt uitgedaagd op zoek te gaan naar zijn of haar Brandende Gemis.

 

De honger van Max is geschreven door Hans van der Beek. Het is een andere schrijver dan de auteur van ‘De tranen van Saar’, maar tijdens het lezen heb ik dat echt niet gemerkt. Misschien dat Max een wat ruiger leven leidt dan Saar. Hij rookt stiekem sigaretten en komt met ouderejaars op zolder (verboden), maar uiteindelijk is Max ook een onzekere jongen.

De honger van Max, hier kan je een fragment lezen, beschrijft heel veel dezelfde situaties als ‘De tranen van Saar’. Bijzonder vond ik dat me dat geen moment verveelde. Sterker nog, ik vind het een waardevolle aanvulling. Waar je in het boek over Saar leest dat Lourdes op de ziekenzaal ligt, lees je in het boek over Max wat er is gebeurd met het Spaanse meisje. Grappig, dankzij het tweede boek, ben ik nog nieuwsgieriger naar de laatste twee, ‘De wereld van Wollebrandt’ en ‘Het vuur van Louise.

 

Ik vind, gezien de problematiek en de leeftijd van de hoofdpersoon De honger van Max een boek voor kinderen in de hoogste groep van de basisschool en de eerste klassen van de middelbare school. Het is een dun boek en je kan het echt snel uit hebben. Een boek voor even tussendoor.

De honger van Max – Hans van der Beek
Jeugdboek, hardcover, 128 pagina’s, Uitgeverij Brandt
Bestel dit boek hier >>>>