TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Wij hebben zo’n exemplaar in huis rondlopen waar de ondeugd vanaf straalt … Vreemden spreken me er soms gewoon op aan.”Die is vast heel ondeugend hè?”, of “Daar heb je je handen zeker wel aan vol”. Nou inderdaad, dat zien ze goed!
Van kleins af aan is Daphne al heel anders dan haar zussen geweest. Het is zo’n type “schijt aan de wereld”, een echte rouwdouwer die nergens voor terugdeinst. Angst kent ze niet, ze durft van alle waterglijbanen en in elke achtbaan (ze is zelfs in Joris en de draak geweest in de Efteling). Voor de grootste honden doet ze nog geen stap opzij. Altijd zoekt ze de grens op en gaat er dan even overheen.
Als ik bij de drie oudsten tot drie telde, wisten ze niet hoe snel ze moesten luisteren. Daphne wachtte rustig af tot je drie zei en kwam pas in beweging als je aanstalten maakte om naar haar toe te gaan. Ze heeft altijd het hoogste woord en eist alle aandacht op, heel vermoeiend … En ook niet altijd leuk voor de andere kinderen, die verdienen ook aandacht.
Vooral Floortje (ruim 3 jaar ouder) heeft het zwaar te verduren. Die is veel te lief en zacht, en juist die moet Daphne hebben, want die kan ze aan. Ze heeft haar weleens gebeten, in de auto een pluk haar eruit getrokken, met het “oprolsysteem” van de hondenriem geslagen en op haar voorhoofd zie je nog een streep zitten van een “krab” van ruim 2 jaar geleden.
Ik heb het dus echt niet over “een beetje ondeugend”. Veel mensen zeggen dan :”Ja, het is de jongste hè?” Wat een onzin zeg, dit is puur karakter, want Floor is ook drie jaar de jongste geweest en die heeft dat nooit gedaan hoor. Zij was de geduld zelve, je kon haar rustig twee uur in de buggy laten zitten met een soepstengel, heerlijk!
En andere mensen moeten altijd om haar lachen, vinden haar zo leuk en zo’n grappig kind. Ik heb al regelmatig gevraagd of ze haar dan soms een dagje wilde lenen. Eigenlijk is het typisch zo’n geval voor nanny Jo Frost, maar daar ben ik dan weer te trots voor. Het is toch al 3x goed gegaan?
Waarom wil het dan nu niet lukken? Ik denk dat het vooral aan het karakter ligt. Maar waar komt dat karakter vandaan? Ik ben streng en consequent, dat zal niemand in mijn omgeving ontkennen. Ik treed ook gewoon op als er anderen bij zijn, dat interesseert me niks. Als het allemaal gezellig gaat, geef ik ook complimenten en ben ik heel knuffelig.
Maar juist op de momenten dat je haast hebt, op het punt staat om weg te gaan of (heel herkenbaar waarschijnlijk) als je staat te praten of iemand aan de telefoon hebt , DAN slaat ze toe … De aandacht verslapt, dus “NU kan ik doen wat ik wil….” En dat kan zijn herrie maken, mijn zussen irriteren, troep maken, snoep jatten, … en verzin nog maar wat meer rottigheid …
Andere voorbeelden van dingen die ze heeft uitgespookt zijn bijvoorbeeld met stiften in het gezicht kleuren (dat is regelmatig gebeurd), klei tussen de voegen van mijn plavuizen vloer smeren (ook meer dan eens voorgekomen), snoep stelen (dat is bijna dagelijkse kost), weglopen, allerlei spullen bedenken die je als hondenriem kunt gebruiken en dan de hond eraan meetrekken, de hond meenemen naar het toilet om hem daar vervolgens in te zepen met handzeep, de hond in de kennel zetten om hem met een waterpistool te beschieten, nagellak van haar zussen pikken (en dan zit het niet alleen op haar nagels, maar bijvoorbeeld ook in de vloerbedekking), in het speeltuintje tegen een boom plassen, in het vriendenboekje van een vriendinnetje alle bladzijden die nog leeg waren van een sticker en een paar pennenstreken voorzien zodat ik een nieuwe kan kopen, kapstokken leegtrekken, twee minuten ergens mee spelen en vervolgens ergens anders weer iets pakken … en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Toen ze laatst was weggelopen kreeg mijn man wel een beetje de slappe lach toen ze terug kwam. Ze had twee paaltjes van een nutsbedrijf in haar handen, wat zullen die mannen gebaald hebben toen ze hun buizen of draden of wat dan ook niet meer terug konden vinden. Wij wij kregen natuurlijk never nooit te horen waar ze die vandaan had …
Als je dan bedenkt dat ze nog maar 4 is houd je je hart vast voor wat de toekomst nog in petto heeft voor ons. En de kunst is dus ook om je lachen in te houden …
Toen ze bijvoorbeeld bijna vier was zat ze al op hockey. Tegen het einde van de training had ze geen zin meer en dan krijgt zo’n trainster haar ook niet meer aan de gang. Ze was gaan zitten met haar armen over elkaar en een boos gezicht … Okee … Omdat ik niet heel hard wilde schreeuwen langs het veld, riep ik alleen haar naam en toen ze keek telde ik op mijn vingers tot drie en gebaarde haar toen op te staan. Wat denk je? Ze roept doodleuk :”En als IK tot drie tel ga JIJ bij Floortje kijken!” en ze houdt haar handje in de lucht en telt tot drie … Stuurt ze je gewoon naar een ander hockeyveld … Zeg nou zelf …
Maar toch blijft het een lekkere scheet waar we heel veel van houden!
Ik moet wel toegeven dat ik blij was dat ze vier werd en lekker naar school ging 😉 !
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
