TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Met vier kinderen op school kom je nog eens ergens; bij andere gezinnen thuis om je kinderen op te halen bijvoorbeeld. Vaak is het een hele tournee door de wijk, met een steeds voller wordende bakfiets. Ik doe het graag want dan kan ik lekker bij andere gezinnen binnen kijken. En wat zijn hun huizen altijd opgeruimd!
En de muren zijn over het algemeen ook zo mooi geverfd. In van die vergrijsde kleuren blauw of groen. Of zo’n hip behangetje achter de bank in een verder smetteloos witte kamer. Mooie meubels ook, met zo’n grote designerige strakke relaxbank met footstool (voetstoel?) of hocker of hoe heten die dingen eigenlijk, in een natuurlijke warme kleur waar je gewoon op kunt gaan zitten zonder er eerst een skippydino, een half opgegeten rijstwafel en een paar handen lego vanaf te hoeven halen… En van die lege vloeroppervlakken, waardoor je de houten of Portugees betegelde vloer daadwerkelijk kunt zien. Heel inspirerend vind ik dat.
Nee, dan ons huis. Wij wonen in een prachtig, groot huis, dat is het probleem niet, maar het lijkt meestal of er recent een speelgoedoorlog heeft gewoed of een legobom is ontploft. Ik weet het, ik moet gewoon wat vaker opruimen. En we moeten de kinderen beter leren opruimen. En de muren weer eens verven. En wat vaker opruimen. En de vloer laten opknappen en de gaten in de muren van de gang dichtsmeren en wat vaker opruimen. 
En de bank opnieuw laten bekleden en de stiftstrepen van de tafel schuren en… wat vaker opruimen! Maar ik vind opruimen zoooo ontzettend stom en zonde van mijn tijd en dat is kennelijk erfelijk.
Tijdens weer eens een ongeïnspireerde poging tot het opruimen van de werk/knutsel tafel vind ik een kaartje van een opruim coach: Chaos is een keuze. En opruimen ook. staat erop. Mmm, daar moet ik eens even goed over nadenken, met een kopje thee.
Even later is de boodschap van mevrouw de opruimcoach van wie dit kaartje afkomstig is, ingedaald. (Hoe kom ik in vredesnaam aan dat kaartje? En zijn opruimcoaches altijd vrouwen of zouden er ook mannelijke opruimcoaches zijn? En waarom zijn er gaatjes in het kaartje geperforeerd???)
Conclusie: Ik moet beter mijn best doen en meer opruimen. Want: opruimen is een keuze! Als ik nou bijvoorbeeld eens kies voor elke dag een kwartiertje opruimen? In een kwartier kun je best veel doen en dat klinkt toch niet al te erg, elke dag 1 kwartiertje? Vol goede moed ga ik nu verder met de tafel. Ik doe doppen op stiften, gooi tekeningen met alleen maar gekras erop weg. Ik doe de lego in de lego doos, vind een verloren gewaande mondharmonica terug samen met een nep-ei dat kan stuiteren en een rol schilderstape waarmee ik iets onduidelijks wilde doen en langzamerhand komt er weer wat tafeloppervlak tevoorschijn. Kijk, dit is mooi. Zo kunnen de kinderen straks weer tekenen en knutselen aan de tafel!
Poes Rode Gerrit vindt het ondertussen ook reuze interessant zo’n tafel waar je overheen kunt lopen. Voorzichtig loopt ie tussen de bak met stiften en de stapel tekeningen die de toets der kritiek hebben doorstaan en niet in de papierbak zijn beland, door. Dan schrikt hij omdat zijn zus Postbode plotseling op de tafel springt. Met een grote sprong is ie van tafel. Helaas met medeneming van een grote doos kralen. De kralen rollen door de hele kamer tot grote vreugde van de poezen die er lekker mee gaan spelen. Ik zak door mijn knieën en kruip over de vloer om de kralen te verzamelen en weer in hun doos te stoppen.
Opruimen is een keuze, opruimen is een keuze herhaal ik in mijn hoofd. Maar, denk ik daar achter aan, ik kan dan wel voor opruimen kiezen, maar waarom kiest chaos toch steeds voor mij?
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
