TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Hoe serieus neem je je kinderen als ze pijn aangeven?
Dat is soms best lastig…
Het ene kind is het andere niet; de een piept nooit, de ander huilt al bij het minste of geringste …
Valt je kind een buil op z’n hoofd, een gat in z’n knie of een tand door de lip, is dat zichtbaar , maar hoe ga je om met “onzichtbare” pijnen?
Denk hierbij aan hoofdpijn, buikpijn of aan fracturen… soms doe ik me er ook wel gemakkelijk vanaf moet ik eerlijk bekennen.
Hoofdpijn? Zet die televisie maar eens uit, of kom dan achter je i-pad vandaan …
Buikpijn? Je zult zo wel even naar het toilet moeten, of je zult wel teveel gesnoept hebben …
En bij pijnlijke benen roep ik altijd :”Je bent aan het groeien!”
Maar laatst werd Josephine op een vrijdag om 18:15 uur thuisgebracht door de moeder van haar vriendinnetje , met een coldpack en een theedoek om haar pols….
Ze was uit school met haar mee gegaan , omdat het haar rijbeurt was voor musicalles.
Op school was ze gevallen tijdens een potje voetbal op het schoolplein en kwam raar op haar hand terecht.
De moeder van het vriendinnetje dacht niet dat het gebroken was.
Aangezien zij in het ziekenhuis werkt, op de afdeling sportblessures, dacht ik dus dat het wel mee zou vallen…
’s Avonds reden de kinderen nog mee met de “fietslichtparade” bij ons in het centrum.
“Even doorzetten Fien, mama heeft jullie fietsen zo mooi versierd!”
Zo mooi zelfs dat ze nog in de prijzen vielen!
Tijdens het frietje na afloop klaagde ze nog wel over pijn in haar arm, maar ik twijfelde, omdat zij wel onder de categorie “pieperds” valt, maar het zat me toch niet helemaal lekker…
Voor ze naar bed ging hebben we nog Arniflor op haar pols gesmeerd en een zetpil tegen de pijn gegeven.
Maar om 1:30 uur kwam ze huilend van de pijn uit bed.
Dit kon toch niet goed zijn…
Ze mocht van mij haar tv aanzetten voor een beetje afleiding , in de hoop dat ze weer in slaap zou vallen, maar van slapen is daarna niet veel meer gekomen begreep ik later…
Op zaterdagochtend moesten Babette en Floortje hockeyen, de een uit, de ander thuis, dus Arne en ik moesten opsplitsen.
We hebben Daphne naar oma gebracht en Josephine op de bank geïnstalleerd met een kussentjes onder haar arm en drinken en afstandsbediening binnen handbereik.
Als het ’s middags nog zo erg zou zijn, beloofde ik haar naar het ziekenhuis te gaan.
En zo geschiedde…
Zaterdag is natuurlijk een drukke dag op de SEH…. dan komen er aardig wat sporttenuetjes voorbij in de wachtruimte!
Zo zagen we ook dag een jongedame van onze hockeyclub met een dikke blauwe plek op haar jukbeen, maar we kenden haar verder niet….tja…hockeyballen zijn heel hard….
Toen we aan de beurt waren en er wat gevoeld, geduwd en getrokken was, werd besloten een röntgenfoto te maken.
Lastig bij een kind van deze leeftijd ivm de groeischijven die er dan nog te zien zijn…
Er werd toch een onregelmatig stukje gezien, wat reden was voor gips…
Het was geen ernstige breuk, dus na een week zou er gecontroleerd worden of het gips eraf zou kunnen of dat ze er 4 weken bij kreeg.
Met wachten, consult, gesprekje hier en daar en het gipsen bij elkaar, duurde het iets meer dan twee uur.
Volgens mij viel dat nog ontzettend mee.
We hebben samen nog even een saucijzenbroodje gegeten uit het ziekenhuis-restaurant en zo waren we een ervaring rijker….
Ik heb als kind namelijk nooit iets gebroken.
De nacht die volgde verliep geweldig!
Ze heeft heerlijk geslapen.
Ze had de nacht ervoor natuurlijk wat uurtjes gemist en haar arm kon nu niet bewegen op de pijnlijke plek, door het gips.
Want daar werd ze de nacht ervoor juist wakker van, als ze zich omdraaide en haar arm bewoog…
Toch blij dat we maar naar het ziekenhuis zijn gegaan…
Een week later mocht het gips er weer af.
Een andere radioloog had haar foto bekeken en vond het meevallen.
Nou, helemaal prima ; dat weekje was net wat haar arm nodig had!
En stiekem vond Josephine alle hulp van haar zusjes en aandacht van de kinderen uit de klas best heel erg leuk!
Iedereen wilde uiteraard iets op het gips schrijven en iedereen vroeg haar hoe het met haar ging…en een beetje aandacht af en toe is natuurlijk ook wel goed !
