We hebben een hond, een Drentsche Patrijshond van 13 jaar. Ze kwam in ons gezin toen ze 5 maanden oud was. de fokker wilde haar niet meer omdat ze een scheef tandje had. Nu heb ik wel meer dan één scheef tandje, dus ik zag het probleem niet, maar de stamboom van Mosehus Molly, zoals ze officieel heet (dochter van Baron en Tante Truus), stopte bij het scheve tandje en we kregen haar voor de helft van het geld met allerlei tips voor beugeltjes voor honden en gespecialiseerde tandartsen….
We hebben het tandje gelaten voor wat het was, uiteraard, en kregen de liefste, kindvriendelijkste hond die je je kunt bedenken. We hadden nog geen kinderen, dat was bij ons een jarenlang, moeizaam proces, maar wilden wel een hond die in ons gezin zou passen wanneer onze droom wel realiteit werd.
Toen onze oudste geboren werd, bleek dat Molly een echte familiehond was. Heerlijk vond ze het om gezellig in de buurt te zijn van alle drukte. Ook na de geboorte van de tweeling bleef ze lief en vrolijk. Ze heeft nooit gehapt of gegromd naar de kinderen.
Onze hond begint inmiddels van alles te mankeren. Ze heeft al een aantal keren een bloeding in het ruggemerg gehad waardoor ze half verlamd is geweest. Onlangs is ze geopereerd en is haar milt verwijderd omdat ze inwendige bloedingen had. Inmiddels loopt ze, enigszins wankel weer zelfstandig rond en lijkt ze af en toe nog steeds op een puppy, zo enthousiast en speels….
Maar nu is er een serieus probleem: ze zit in een identiteitscrisis. Waar ze voorheen nog wel eens een grassprietje wilde eten en ik haar vertelde dat ze geen kalf is, stortte ze zich gisteren op het cavia- en konijnenvoer waarvan mijn dochter per ongeluk de dozen open had laten staan. Als een uitgehongerd diertje probeerde ze in korte tijd zoveel mogelijk granen en mais naar binnen te werken. Uiteraard heb ik haar uitgelegd dat ze niet alleen géén kalf is, maar ook geen konijn of cavia, maar of het voldoende is……
Waarschijnlijk hebben de genen van haar vader (Baron) het verloren van de genen van haar moeder (Tante Truus)….