Een dag om bij stil te staan

De maandag is mijn “vrije” dag. Zeker na een koopzondag werken geniet ik extra van deze vrije dag. Niet zozeer van het vrij zijn, meer van de tijd die ik kan besteden met mijn dochter. Ze groeit zó hard dat ik ondanks mijn drukke baan geen seconde van haar wil missen. Op maandag doen we altijd samen boodschapjes, zitten we zingend en gillend in de auto , eten we om tien uur ons fruit, krijgt zij op 12 uur haar fles en eet ik mijn brood en gaan we ’s middags wat ondernemen, dansen we door de kamer, kijken we filmpjes, wandelen we met de hond en/of zitten we in de tuin. Na de warme maaltijd die we ook gezellig met elkaar eten gaan we samen met papa naar het zwembad om heerlijk te zwemmen, spetteren en plonzen. Rond 8 uur stoppen we haar samen in een warm bedje, lezen we het kabouterverhaaltje. zingen we een liedje, knuffelen we haar. Voor je het weet is deze dag al weer om,en is de eerst volgende compleet vrije dag pas weer donderdag. Ik geniet er altijd van een dochter-mama dag, maar vandaag een beetje extra om verschillende redenen.

Vanmorgen las ik over de dood van het 10-jarige meisje Guusje.Guusje had een tumor aan aan long. Een zeldzame vorm, want bij kinderen wat het niet eerder ontdekt. De ontdekking is medio maart 2011 gedaan, en gisteren al is Guusje overleden aan de gevolgen.Slechts 10 jaar. De blog die haar vader schrijft grijpt me aan. Wauw, wat een respect voor deze man, deze familie. Ze moeten hun dochter loslaten, afgeven aan voor ons het onbekende. Ze hebben geen keuze. En hoewel #kanjerguusje t.t. is krijg je Guusje er niet mee terug. De leegte en pijn die ze voelen moet onbeschrijfelijk zijn. Ik besef me maar weer eens hoe gelukkig ik me mag noemen met een gezonde dochter.

Dan is er ook nog het nieuws over Mauro. Hij is momenteel dagelijks een gespreksonderwerp. Onderwerp in het  nieuws, onderwerp in de tweede kamer. Hoewel er heel veel verschillende meningen over het blijven of vertrekken van Mauro is, staat voor mij simpel vast dat je deze jongen niet meer kan “wegsturen”. Nederland is zijn land, hij spreekt niet eens de taal van zijn geboorteland. Maar hij moet terug, terug omdat hij er geboren is.  Het is voor mij onbegrijpelijk dat deze jongen wordt weggestuurd van zijn familie en vrienden. Weggestuurd van zijn leven. Een kerngezonde jongen die eveneens word afgegeven voor het onbekende. Deze (pleeg) ouders moeten zich vreselijk voelen, hun kind afstaan.  Hun verdriet en leegte moet eveneens niet te omschrijven zijn. Hoewel het een ware mediahype is, weet ik -nu ik dit schrijf- niet of hij mag blijven.  Moet hij dan zomaar zijn thuis achter zich laten?

Voordat mijn dochter geboren was, greep mij dit veel minder aan dan momenteel. Zijn het nog de “laatste” zwangerschapshormomen? Of is een moeder-hart anders dan een vrouwen hart? Wetend dat dit slechts 2 gevallen zijn van vele die niet in uitgemeten worden in de media, kijk ik eens opzij. in de box vol met speelgoed en knuffels ligt mijn prachtige  dochter vrolijk te gillen. Zij heeft een gezellig en warm thuis, een papa en een mama die van haar houden. Ze heeft geen pijn, geen zorgen, geen verdriet, geen angst, of onrust. Zij geniet, dus wij ook.  Wat mogen we toch blij zijn met een gezonde dochter, die zó dicht bij ons is!

Share

About Marjolein van Beek

mayoleinvanbeek@gmail.com'
Wonend in de Achterhoek met mijn dochter Jasmijn (6 jaar), en mijn zoontje Daan (3 jaar), Mijn brood verdien ik als tandartsassistente. Dagelijks probeer ik een balans te vinden tussen een leuke mama zijn en een werkende vrouw te blijven. In mijn schaarse vrije tijd ga ik graag lekker op stap, trek ik me terug met een boek, of onderneem ik leuke dingen met mijn kindjes. In september 2013 bracht ik een boek uit over ontzwangeren met wellicht ooit een vervolg.....

Check Also

Baby-nieuws: dochtertje voor Maxime Meiland

De vijfentwintigjarige Maxime Meiland en haar vriend Leroy Molkenboer zijn de Trotse Moeder en vader …

Share
Share