TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Maar opa is toch mijn vriend.” piept mijn kleine meisje. Hoe leg je nou in Jip en Janneke taal uit, dat haar opa nooit meer beter wordt, dat hij nog maar even, heel even, bij ons mag zijn?
Niet……..Ik kan het zelf niet eens bevatten, laat staan uitleggen aan een meisje dat over twee weken 3 wordt.
Bijna een jaar na zijn bezoek aan de ic, blijkt de kanker ineens hard toe te slaan. De drie en een half jaar, waarvan we wisten dat deze weken zouden komen, lijken ineens voorbij gevlogen. Vorige week zei de arts dat mijn vader ons huwelijk nog wel mee zou maken, een week later, is die 7 weken voor mijn huwelijk, niet meer haalbaar. Zo wreed is kanker, zo snel kan het gaan.
Het is donderdag 1 mei 2014, als ik een afscheidsgesprek heb met mijn vader. Even ben ik geen trotse moeder, maar gewoon het kleine meisje van mijn vader. Zo lig ik ook te huilen bij hem. Ik kan mijn vader toch niet missen?
Hij vroeg me of hij aan alle verwachtingen had voldaan. Natuurlijk! Hij was een fantastische man. Zo goed voor ons en nóg beter als opa! Hij was zo trots op zijn kleinkinderen, waar hij nu al afscheid van moet nemen.
Die zelfde dag leg ik kleine Daan, amper 4 maandjes oud, bij hem in bed. Dit kleine ventje zal nooit weten hoe fantastisch zijn opa was. Het doet me meer pijn dan ik ooit had kunnen bedenken.
De dagen daarna leven we in een roes. Mijn kindjes wil ik ergens heel erg besparen voor dit vreselijke verdriet, maar ik kan en wil ze er ook niet voor weghouden. In de tijd dat het zakelijk heel slecht ging, werkte ik 7 dagen per week om zo personeelskosten te besparen. Mijn ouders vingen mijn dochter 5 dagen per week op. Het was haar tweede thuis en ze zag hen nog meer dan dat ze ons zag. Ik kan haar dan toch niet zeggen dat opa “ineens” weg is?
Op zondag 4 mei, rond 18.00 zit mijn dochtertje naast mijn vader. Ze houdt zijn handen vast. Als ik haar vraag wat ze doet, zegt ze vol liefde: “Op opa passen, want hij wil me niet loslaten.” Het klopt….Opa wilde niet loslaten en heeft in die anderhalf uur gevochten voor zijn leven. Maar we konden niet anders dan hem te laten weten dat het “goed” was. Laat ons maar los.
Op 4 mei 2014, 19.30 uur is mijn vader gestorven op 62 jarige leeftijd in het bijzijn van de mensen die hem meer dan dierbaar waren.
Hij laat zijn vrouw, 2 kinderen en 2 kleinkinderen achter……
.
