TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Vandaag schrijf ik een blog waarin ik een beetje met de billen bloot ga. Niet letterlijk uiteraard, wie zit daar nu op te wachten, maar met de innerlijke billen. Vandaag geef ik een klein kijkje in mijzelf. Sinds kort zit ik namelijk aan de antidepressiva. Laat ik voorop stellen dat ik daar niets op tegen heb, want als je ze nodig hebt, heb je ze nodig, maar dit verhaal gaat iets anders. Een paar weken geleden kreeg ik van de dokter de diagnose aangezichtspijn. Daar ging een lang traject van pijn aan vooral, maar daar wil ik het niet over hebben.
Zwangerschap
Vier jaar geleden was ik zwanger van Jonah. Mijn hele zwangerschap was ik depressief en angstig. Destijds was ik er heilig van overtuigd dat ik hem zou gaan verliezen en angst beheerste mijn leven zevenendertig weken lang. Die angst werd erger naarmate de uitgerekende datum dichterbij kwam en de angst werd er niet minder op toen ik over tijd ging lopen. Met exact tweeënveertig weken zwangerschap kwam Jonah na een zeer emotionele en zware bevalling op de wereld.
Vlak na de bevalling
Vanaf het moment dat hij op mijn buik werd gelegd wist ik dat het mis was. 
Koste wat kost wilde ik hem die avond thuis brengen, achteraf had ik dat niet moeten doen. Achteraf had ik de nacht in het ziekenhuis moeten doorbrengen en de volgende dag de psycholoog langs laten komen. Dat deed ik niet. Jonah sliep de héle nacht door en ’s morgens vroeg keken mijn man en ik elkaar met grote angstige ogen aan. Hij zou toch niet…? Onze angst was ongegrond, Jonah lag blakend van gezondheid in zijn bedje te wachten op zijn flesje. De angst bij mijn man verdween, bij mij werd hij erger en erger.
Kraamtranen
Een paar dagen later had ik het gevoel te moeten huilen, maar de tranen kwamen niet. De dag erna niet en de dag daarna ook niet. Díe tranen kwamen er pas eind vorig jaar uit. Ruim drieënhalf jaar later! Nou denk ik niet dat je ze nog kraamtranen kunt noemen, maar tot dát moment heb ik nooit meer dan dertig seconden per keer een paar tranen gelaten. Meestal waren dit ook nog een tranen naar aanleiding van een emotioneel tv moment of een ontroerend YouTube filmpje. Echte tranen van verdriet zijn er nooit gekomen tot dat moment.
Antidepressiva
In de periode na de kraamweek wilde de psychiater mij aan de antidepressiva. De pillen die hij wilde voorschrijven hielpen ook tegen de afgrijselijke angsten die ik had. Mijn man wilde dat niet, hij wilde niet een afgestompte, afwezige, nergens van genietende echtgenoot.
Daarbij was hij bang dat ik dan niet genoeg van Jonah kon genieten. Tijdens (en voor) de zwangerschap van Syrah slikte ik antidepressiva en dat vond hij destijds maar niets, ik was niet dezelfde Leandrah vond hij. Dat ik dat al heel lang niet meer was leek hij niet te begrijpen. Voor hem besloot ik de pillen níet te gaan slikken en jarenlang heb ik gevochten tegen angsten en paniekaanvallen. Na de grote huilbuien van eind vorig jaar kreeg ik van die angsten en paniekaanvallen aanzienlijk minder last. Sterker nog ze waren bijna helemaal verdwenen.
Amitryptiline
En uitgerekend NU moet ik voor een andere reden alsnog aan de antidepressiva die niet alleen tegen de aangezichtspijn (zenuwpijn) blijken te werken, maar ook nog eens angsten verminderen. Laat ik zeggen dat ik niet weet wat ik daar nu weer van moet denken. Dit keer heb ik me niet door mijn man laten tegenhouden, want een ietwat afgestompte moeder zonder pijn is altijd nog beter dan een moeder met pijn die hele dagen op bed ligt. Dat neemt niet weg dat er continu een tekst door mijn hoofd spookt.
“And isn’t it ironic? Don’t you think? A little too ironic…and yeah, I really do think.”
Afbeeldingen: Flickr – Cary and Kacey Jordan | Flickr – KatLevPhoto
