Nog geen twee minuten geleden zat Jonah naar de televisie te kijken tijdens het spelen (ja, dat mannetje kan twee dingen tegelijkertijd). In de tussenliggende tijd van dat moment naar nu zag hij de Squla(R) reclame voorbij komen en nu is hij aan het “leren”. Drie jaar oud is hij en hij heeft zijn eigen Squla account.
Leergierig
Vorig jaar schaften we het aan voor Syrah. Het liep moeizaam op school en zo kon ze thuis extra oefenen. Nog geen twee weken later hebben we er een account bij gekocht. Hij deed (met redelijk succes) al de groep 3 opdrachten van zijn grote zus. Heel goed natuurlijk, maar dat ging ons ook wel iets te ver. Het mag duidelijk zijn dat hij leergierig is!
Oneindig tellen, abracadabra
Om hem even te testen vroeg ik hem wat er na de acht komt, hij kan per slot van rekeningen al tot vijftien tellen, maar dat bleek toch wel lastig te zijn.Volgens hem was het drie. Toen ik zei dat hij er “dichtbij” zat vroeg hij me wat er na drie komt en terwijl ik tegen hem vier zei realiseerde ik me dat het eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat we weten wat er na de drie, of voor mijn part na 5.399.512 komt.
Wij volwassenen kunnen bij wijze van spreken tot het oneindige tellen, maar voor kleine kinderen is dat abracadabra. Syrah geeft met haar acht jaar nog een tel-latje nodig om dit te kunnen doen en dan telt ze tot twintig en terug, maar vertellen wat er voor een bepaald getal komt is toch lastiger dan wij volwassenen voor mogelijk kunnen houden.
Kinderlijk verwonderrijkheid
Wanneer komt er toch dat moment dat bepaalde dingen vanzelfsprekend zijn. Wanneer komt dat moment dat we weten dat er na 5.399.512 het getal 5.399.513 komt? Wanneer is er het moment dat we ons realiseren dat het niets meer en minder is dan een trucje die je keer op keer herhaald? Dit soort vragen stel ik mezelf wel vaker. Wanneer is het zo vanzelfsprekend geworden dat de regenboog te voorschijn komt als het regent en de zon schijnt? Wanneer stopten we met ons afvragen hoe een spin een web maakt. Oké, verkeerd vergelijk, want dat vraag ik me regelmatig af. Het is meer dat ik me afvraag: waarom kunnen wij niet meer kinderlijk verwonderend zijn? Wat zou het heerlijk zijn om keer op keer weer dingen uit te vinden.
Ontdekken
Terwijl ik dit verhaal op papier zet is Jonah alweer klaar met “studeren” en is hij al weer andere dingen aan het doen. Dat is oke, het gaat me om het idee. Hij komt er zelf mee om dingen te leren en dat vind ik geweldig. Ik hou van mijn interesse en zijn leergierigheid en ik hoop dan ook heel diep van binnen dat hij die leergierigheid behoudt en later grootste dingen gaat ontdekken in het leven.