TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Mijn kinderen hebben allemaal een lievelingsknuffel. De jongste heeft “bedschaap”, mijn dochter heeft “babybeer” en de oudste heeft een beertje die hij “liefje” genoemd heeft. En -zoals iedere ouder waarvan een kind een favoriete knuffel heeft- ben ik blij dat ze een knuffel hebben, die mee kan wanneer iets spannend is, die er bij is in het ziekenhuis of wanneer ze gaan logeren en waarmee gekroeld kan worden bij het slapen gaan.
En -zoals iedere ouder waarvan een kind een favoriete knuffel heeft- hebben we al een heleboel spannende dagen beleefd. “Bedschaap” is meerdere malen zoek geweest waarbij we onder andere het lokale ziekenhuis op z’n kop hebben gezet waarna uiteindelijk bleek dat hij in een speelgoedauto zat. Van “Babybeer” hadden we twee identieke exemplaren (het voordeel van een tweeling), die ik afwisselend waste zodat ze er ongeveer gelijk uit bleven zien. Eén ervan is helaas verdwenen, geen idee waarheen, maar gelukkig is er nog één over.
De tweeling heeft nu de instructie dat de lievelingsknuffels in bed blijven, tenzij er iets bijzonders of spannends aan de hand is. Voor andere gelegenheden hebben we onder andere “reserve-baby-beer” en “beneden-bedschaap”. De oudste neemt zijn beer eigenlijk altijd mee, en toen ik door had dat dit zijn lievelingsknuffel werd, heb ik er meteen nog twee gekocht. Maar volgens de oudste is dat toch niet hetzelfde: ze zien er niet hetzelfde uit (lees: niet versleten), ze ruiken niet hetzelfde en voelen niet hetzelfde aan. Er is maar één “liefje”.
Groot was dan ook de shock en het verdriet toen we na een bergwandeling in de Zwitserse Alpen in de trein zaten en “liefje” nergens te vinden was. Paniek, tranen, niet alleen bij mijn oudste, maar ook bij zijn broer en zus. Een onrustige nacht met weinig slaap volgde waarna ik meteen een rondje ging bellen naar het bergrestaurant en naar de dame die ons zo vriendelijk had geholpen bij de berg-gondelbaan. Maar helaas, ondanks dat we de laatste gondel naar beneden hadden genomen en vóór de eerste naar boven ging al belden, “liefje” was nergens gevonden.
Zelf konden we niet naar het bergdorp terugrijden omdat ik bekkeninstabiliteit heb en na een wandeling even niet meer kon lopen, dus er volgde weer een droeve dag en een nacht waarin de oudste nauwelijks geslapen heeft. De ochtend daarna zijn we meteen in de auto gestapt. Ik had mijn zoon erop voorbereid dat de kans erg klein was dat we “liefje” terug zouden zien, maar we wilden uiteraard niet terug naar Nederland rijden zonder op zijn minst het idee te hebben dat we alles hadden gedaan.
Dus weer de berg op met de gondelbaan en mijn drietal ging, gewapend met walkie-talkies, op pad. Ik kon nog niet goed lopen, maar kon prima contact houden “kijken jullie ook goed in de berm – over“, “vooral goed zoeken op de plek waar we woensdag een minuut stilte hebben gehouden, misschien heb je hem daar even weggelegd – over“, en terugberichten als “mama, die koeien zijn er weer, zouden die niet weten waar “liefje” is – over”.
En toen ineens gebeurde datgene waar ik eigenlijk niet eens meer op had durven hopen: “liefje” lag op het wandelpad. Onder een dikke laag modder, maar dat maakt uiteraard niet uit! Drie hele gelukkige kinderen, tranen van vreugde, zelfs bij de dame van de kassa van de gondelbaan en we kunnen weer slapen en morgen met een gerust gevoel terug naar Nederland rijden!
