Traumatische bevalling één

Toevallig was ik net even op TrotseModers.nl aan het rondneuzen en kwam ik een paar prachtige artikelen tegen. Als eerste las ik over – en keek ik naar – een natuurlijke’ keizersnee. Daarna las ik een artikel over posttraumatische stress na de bevalling. Dat samen zorgde ervoor dat ik even terug ging in de tijd. Mijn beide bevallingen zijn erg traumatisch geweest. Allebei op een andere manier. Als eerste nummer één:

Syrah werd (na een zwangerschap van 42 weken) op vrijdag 2 februari 2007 om 6:22 geboren na twee weken lang “rustige” weeën te hebben gehad. De dag ervoor waren om acht uur ’s avonds mijn vliezen doorgeprikt en bleek Syrah in het vruchtwater te hebben gepoept. Een paar uur later kreeg ik een infuus en liep er een smerig goedje door mijn aderen. De pijn werd erger en ik vroeg me af of er nog een weg terug was. Na verloop van tijd werd de pijn nog erger (argghh) en kreeg ik iets om een beetje uit te rusten. Nou ja, rusten… van de morfine ging ik bijna hallucineren en was ik ineens een groot Feyenoord fan (of was het nou Ajax? Ik ben het vergeten).

Heel lang werkte het niet, dus stapte onder de douche in de hoop dat de weeën nog verder door zouden zetten. En toen kwam het vanuit het niets en wat ik ook probeerde: ik kon niet stoppen met schreeuwen van de pijn. Ik had 6 cm ontsluiting en persdrang en de oerkreten kwamen vanuit diep in mij. Overigens vond de verpleegkundige dit maar niets en vroeg me (nou, deelde me eigenlijk mee) of ik niet zo wilde schreeuwen, omdat ik niet de enige was op de afdeling. Joh!? De weeën namen af, ik het bed weer op, weer een paar vingers naar binnen en een druk op de knop van het infuus. En toen? Toen barstte de hel los. De druppelfrequentie werd aangepast naar standje 100 en zorgde voor een weeënstorm. Na een paar uur helse pijn mocht ik gaan persen – héérlijk! – en na een kwartier floepte Syrah eruit. Het genieten kon beginnen.

Niet dus! Syrah kon nog snel met kersverse mama op de foto en was toen weg. Ze werd door de

kinderarts overgenomen en vlak bij mijn bed onderzocht. Ook dat was van korte duur en toen werd ze meegenomen naar neonatologie. Ineens was iedereen weg. Tussendoor werd ik trouwens nog gehecht en de ‘hechter’ had mijn bed niet goed in elkaar gezet bleek achteraf. De pijn in mijn stuitje werd ondraaglijk en uiteindelijk heb ik alle moed bij elkaar geraapt en na een uur gebeld. Toen bleek dus dat ik op hout lag. Ja, dat doet pijn! Het bed werd goed gelegd en ze vertrokken weer. Weer was ik alleen. Ik had het koud, ik was getraumatiseerd door de pijn en ik had geen idee hoe het met mijn dochter ging, ik werd met de minuut eenzamer en verdrietiger. Er spookten allerlei scenario’s door mijn hoofd en ik had al tien keer slecht nieuwe ontvangen. Vlak voordat ik gedoucht werd kwam manlief met een foto van mijn schatje. Het eerste wat ik dacht? “Wat is ze lelijk! Ik hoop dat het bijtrekt.” Meteen voelde ik me schuldig en weet het aan de slechte belichting van de foto. Een dochter van mij en manlief lelijk? Dat was onmogelijk!

Een paar uur na mijn traumatische bevalling stak ik mijn hand in de couveuse en wreef ik mijn meisje over haar rug. De baby was al geboren. Toen pas de mama. En het trauma? Dat verplaatste naar de achtergrond. Overigens heb ik mijn excuus nog aangeboden wat betreft mijn schreeuwen en de verpleegkundige zei dat ik me er niet druk om moest maken, er werd wel harder geschreeuwd. Tsja…