TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Twee nieuwe wereldburgers groeien in mijn buik. De kleintjes doen het goed. Ondanks de vele kwaaltjes, doe ik het ook best aardig. Ik leef van mijlpaal naar mijlpaal. De twintig weken echo was zo’n mijlpaal. De volgende was 24 weken zwangerschap of eigenlijk 26 weken, want dan zijn ze levensvatbaar. Als die weken dan eindelijk gepasseerd zijn, zijn het de 32 weken. Dan is de kans om te overleven als je geboren wordt erg groot.
Na zo’n 27 weken zwangerschap ga ik de helft minder werken. Zo moe ben ik en hou het dan ook geen hele dag vol. Als ik bij de bedrijfsarts ben is hij eigenlijk alleen maar positief. Hij vond het wel mooi om te zien hoe goed het gaat, de meeste tweelingzwangerschappen leveren meer “problemen”op. Helemaal stoppen met werken wil ik niet. Het contact met de buitenwereld doet me goed, het werk is leuk en mijn collega’s wil ik nog niet missen.
Na dat de eerste 32 weken zwangerschap zijn gepasseerd belanden we ook snel in week 34. Het begin van mijn verlof. Mijn collega’s hebben een hartjescake met muisjes gebakken en ik krijg 2 babypakjes. Erg lief, nog even en ik ga huilen, maar dat hoeven zij niet te weten! Tussen mijn oren wil en moet ik nog heel veel doen. Mijn lichaam denkt daar anders over en sommeert mij veel te slapen. Deze keer dus geen actief verlof.
