Op het bureau!

We komen binnen in de bloedhete ruimte, het gegil van een kindje hoor je al in de verte, iets wat baby Jasmijn niet ontgaat en direct al een pruillip trekt.  We zien in de andere hoek een dwarse peuter die weigert zich te laten meten. Moeder van peuter vraagt iedere keer uiterst lief of peuter als-je-blieft even tegen de muur wil staan, peuter weigert. In deze enorm warme ruimte krijgt moeder van peuter het nóg warmer als alle ogen op haar en puberpeuter zijn gericht. Jasmijn’s pruillip is gelukkig hierdoor verdwenen want ze vind het gegil van peuterpuber wel om te lachten – wij hebben dus gelukkig voordeel aan het gedrag van peuter.Dochter wordt ontkleed, gemeten en gewogen, en vervolgens word ook het geduld van mij en baby op de proef gesteld. De gemiddelde wachttijd bedraagt momenteel 25 minuten, en laat dochterlief nou na 10 minuten geen zin meer hebben om op schoot te zitten *zucht…* Welkom op het consultatiebureau!

In het begin stelde ik mijn vragen, met het idee dat hen gespecialiseerd zijn en mij een nuttig antwoord zouden geven. Met die specialisatie zal het goed zitten, die nuttige antwoorden, daar ontbreekt het nog wel eens aan.  Toen ik afgelopen zomer een vraag stelde over voeding kreeg ik het antwoord: “Je moet doen waar je, je goed bij voelt.” Uh-ja dat doe ik ook wel, maar dát vroeg ik niet. Het was geen gevoels-vraag, het was een kennisvraag!
Het slaapprobleem van mijn dochter? Dat is genetisch bepaald, en de arts dacht hardop na over inbakeren terwijl dochter zich al álle kanten draait en beweegt. Voor mij een teken dat je gaat zitten, het praatje aanhoort, kijkt of je kind nog gemiddeld is of ver boven of onder die grens uitkomt, en laat bekijken of ze zin heeft speeltjes aan te nemen – en nog belangrijker – zich laat afnemen, dat laatste wil nog wel eens voor problemen zorgen.

De gemiddelde wachttijd vullen we met boekjes lezen, boekjes lezen én nog meer boekjes lezen, maar we redden het. Dochter kijkt ondertussen geinteresseerd naar andere kinderen, die zo af en toe rood aangelopen van verdriet het kamertje verlaten. Gelukkig voor ons worden deze keer de spuitjes bespaard. En dan…. wordt Jasmijn geroepen….. We mogen het kamertje in.

Dochter die zich momenteel eenkennig opstelt, voelt aan haar beste kant te laten zien en brabbeld hele verhalen, lacht, pakt links, pakt rechts en staat zelfs toe dat het speeltje weer wordt afgepakt. Ze ligt op de gemiddelde lijn, en doet het prima, aldus de verpleegkundige. Mooi! Denkt deze mama, spullen pakken en weer gaan, maar toch wil verpleegkundige weten hoe het met het slapen gaat. Ik wimpel het wat af, vertel dat ik me er bij neer gelegd heb, en heb eigenlijk weinig zin in de preek – laten huilen, te veel verwennen, en genetische bepalingen – maar verpleegkundige láát zich niet afwimpelen. Voor het eerst in deze 8 maanden krijg ik het idee dat ze écht luisteren en het probleem bekijken. Omdat Jasmijn regelmatig melk terug spuugt denkt de verpleegkundige dat het daar aan zou kunnen liggen. Ze zou ’s nachts als het ware last hebben van maagzuur, dat doet zeer /is vervelend en vandaar het enorme, ontroostbare verdriet. Tips als Johannespitmeel en het bedje iets schuizetten inclusief een boekje beter slapen worden mee gegeven en wat verslagen loop ik met -nog altijd vrolijke – dochter naar buiten.  Het was voor het eerst een prettig, waardevol gesprek.

Terwijl ik Jasmijn aankleed – in die nog steeds bloedhete ruimte – komt de verpleegkundige nog even naar me toe. “Mocht het niet helpen, bel gerust, we gaan dan opzoek naar een andere oplossing” Ik knik, bedank haar. Blij dat ik begrepen werd.

En nu? Nu ga ik Johannespitmeel kopen, kijken of het succes heeft!