Mama buikje

Wie mij inmiddels ruim een jaar niet gezien heeft, en niet weet dat ik bevallen ben, kan nog wel eens vreemd opkijken. Is zij nou dat meisje van maatje 34/36? Ik woog nooit geen grammetje te veel. Niet omdat ik een slechte eter ben – integendeel ik bel dol op eten– of een fanatieke sporter ben – juist niet mijn favoriete hobby–  maar gewoon geluk, de juiste bouw, of erfelijkheid.

Omdat ik graag zwanger wilde worden besloot ik vorig jaar eerst te stoppen met roken. Deze slechte gewoonte moest nu maar eens klaar zijn, en ik wilde vóór mijn zwangerschap gestopt zijn,om zo na een eventuele zwangerschap niet weer terug te vallen in mijn oude gewoonte. Achteraf gezien was het een makkelijke opgave – stoppen met roken – en had ik het véél eerder moeten doen. Hoe dan ook, stoppen was goed voor mijn gezondheid, minder goed voor mijn lichamelijke bouw. Door het stoppen kwam ik toch wel een paar kilo’s aan, maar niet op 1 plaats  –gelukkig!- gewoon overal iets “voller” en maatje 34 moest ik vaarwel zeggen, het werd een echte 36, nog niets te klagen dus.

En toen werd ik zwanger…….. Binnen no time groeide ik, en na 8 weken kon ik het al niet meer verbergen. Tjah, ik was zwanger niet zomaar “ineens” dik. De zwangerschapsmaanden werden er welgeteld 34 kilo bij opgeteld, en was het naast al het gebruikelijke – vocht ect. – echt buik. Mijn buik was enorm, eentje die alleen maar in de weg kon zitten. De laatste weken werd zelfs mijn zwangerschapskleding aan de kleine kant. Het was eerst buik, dan Marjolein.

Toen ons wondertje geboren werd was de ergste buik verdwenen, en ik was zo in de wolken van onze dochter dat ik me er niet echt druk over kon maken. Ik was moeder dáár gaat het om, niet om mijn buik. Maar na na de kraamweken keek ik weer wat nuchterder er naar.
Mijn ghehele lichaam is weer naar wens, het is alleen dat buikje. Zo’n 12 weken zwanger buikje. Vreselijk vind ik het, zo’n buikje, maar tot op heden kon ik het niet verbergen.

Ieder ander zou misschien nu denken, mens waar maak je, je druk om. Je hebt een gezond kind dat is het belangrijkste. En dat is absoluut waar. Maar nu 10 weken na de geboorte van mijn meisje zou ik zo graag weer in mijn eigen kleding willen! Feit blijft natuurlijk dat het echt niet het belangrijkste ter wereld is hoor.

We gaan binnenkort op vakantie en bij goed weer – dat hopen we dan maar – veel gebruik maken van het zwembad. Ik moest dus voorzorgs maatregelen nemen, dacht ik op een helder moment. Ik moet gaan sporten!  (Ik was niet onder invloed op dat moment!) Omdat ik borstvoeding geef is lijnen een verboden woord, daarnaast is het gewoon wat extra huid wat je er op de juiste manier af kan sporten!

Zo gezegd; zo gedaan! Ik ging hardlopen en buikspieren trainen. Maar ja na 2 dagen had ik al weer een avond dat ik niet kon. De avond er op was papa niet thuis en moest ik bij Jasmijn blijven. De vrijdag avond ging ik weer aan het werk, en ja op zaterdag avond sporten? Nou dat gaat me weer iets te ver. Er waren dus weer heel wat redenen (lees: smoesjes) om niet te gaan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n sporter.

En zo heb ik mij er van de week bij neergelegd: Ik ga niet in maatje 36 op vakantie. Ik ben niet zo als al die supersterren die 3 weken na hun bevalling er uit zien alsof ze nooit wat geleden hebben, ik pak het sporten wel weer op na de vakantie. (echt!)

Ik ga op vakantie met een mama buikje, maar wel als trotse moeder!

Lees ook:
Zwanger? Train nu je spieren!
Nijmeegse vierdaagse 2011
Waarom Franse vrouwen niet dik worden