Op stap!

Toen Jasmijn geboren werd, stond mijn wereld stil, het is het mooiste wat mij overkomen is en al het andere wat ooit dacht dat belangrijk was, vond ik ineens van latere zorg.  Onze zaak was 24/7 iets waar ik mee bezig was. Nu “vergat” ik zelfs te vragen of we een goede dag gehad hadden. Maar na 10 dagen moet je realistisch worden en een beetje van die roze wolk afstappen en je weer eens verdiepen in de dagelijkse bezigheden.

Op zaterdag vond ik het tijd worden om mijn gezicht maar weer eens te laten zien. Inmiddels 13 dagen verder, kon ik best even naar de zaak om te kijken hoe de meiden het de afgelopen tijd hadden geregeld, of er bijzonderheden waren en hoe ze de winkel versierd hadden – wat ik inmiddels begrepen had-. Ook van collega-ondernemers hadden we veel cadeautjes gehad dus even bedanken was wel op z’n plaats. Mijn dochtertje en ik gaan op stap! Spannend die eerste keer!

Gewassen en gestreken met haar roze jurkje aan,  -ik wil toch echt niet dat mensen gaan zeggen; “goh wat heb jij een mooie zoon”- krijgt ze om 14.00 uur haar voeding. Daarna heb ik wel geteld precies 3 uur om te gaan, te kijken, te bedanken en weer thuis te zijn.

En die tijd loopt nu.. De luiertas had ik van te voren al gepakt, dat scheelt weer tijd. Veel te veel gaat er mee – zo zie ik nu 6 weken later- extra kleren voor als ze spuugt en poept, luiers, matjes, doekjes, extra speen. De tas zit prop vol. En waarom? Ik ben 10 minuten van huis, mocht ze onder de poep zitten ben ik zo thuis, 1, hooguit 2 luiers voor 3 uur is genoeg, maar toch heb ik er 5 mee, en zelfs verschonen zou ik zo weer thuis kunnen doen. Maar het is de onervaren moeder in mij. Inmiddels neem ik alleen het hoognodige mee als ik naar de zaak ga. 1 luier, 1 pak doekjes – en hoe handig het past allemaal achter in de maxicosi

Na de voeding van de kleine meid wil ik eerst de kinderwagen in de auto zetten. Lekker makkelijke opgave hoor. Eenmaal in elkaar geklapt kom ik er achter dat ik toch creatief moet bouwen in mijn auto, een ware tetris met een gastank achterin en een 3 deurs is deze -eigenlijk véél te grote- kinderwagen echt een drama voor in mijn auto, en kan ik mij inmiddels verheugen op de tijd dat ik een buggy kan uitzoeken. Maar puzzelen word beloond, deurtje zit dicht. Jasje aan, maxicosi in en we kunnen gaan.

De klok staat inmiddels op 14.40 uur, nog 2 uur over..

• We rijden richting stad. De eerste keer sinds mijn bevalling dat ik zelf weer in de auto stap en met mijn dochtertje op stap ga. Ik betrap mijzelf erop dat ik rij als een ouwe taart, met een slakkengangetje van 30. Voorzichtigheid is geboden met dit kostbare bezit, maar natuurlijk kan je het ook overdrijven.
  In de stad aangekomen – met de nodige vertraging vanwege mijn rijstijl- ga ik opzoek naar een parkeerplaats. Voorheen drukte ik mijn auto overal tussen, maar dat kan natuurlijk nu niet meer. Nooit bij stil gestaan dat moeders met kinderwagens veel meer ruimte nodig hebben. Ik krijg deze gewoon niet uit de auto als ik tussen 2 andere auto’s sta. Dus na de nodige rondjes gereden hebben opzoek naar een grote plaat,s had ik maar een ander idee. Het zal er vreemd uitgezien hebben;
• Stoppen voor een parkeerplaats
• Kinderwagen uit de auto halen
• Kinderwagen “rijklaar” maken
• Kinderwagen even aan de kant zetten
• In de auto stappen en auto parkeren.
  Toch kon ik echt geen andere oplossing bedenken, en hulde aan de Duitsers die moeder en kind plaatsten hebben, dat moet door een vrouw bedacht zijn. Jasmijntje uit de auto, in de kinderwagen en we kunnen eindelijk gaan.

Klokje tikt inmiddels op 15.20 uur..

Richting de zaak, bedenk ik me ineens dat ik gelijk wel even luiers kan halen, ik ben natuurlijk niet voor niets in de stad. Deze keten is duidelijk niet door een vrouw ingericht want met mijn -nog steeds veel te grote- kinderwagen, krijg ik het al benauwd als ik binnen kom. De gang paden zijn zó smal dat je amper je eigen kont kan keren, laat staan mijn gevaarte. Ik ben bijna in staat om een wild vreemde te vragen :”Wil jij even op de kinderwagen letten, dan kunnen wij even luiers pakken.” om vervolgens Jasmijn op de arm mee naar binnen te nemen, maar besef me tegelijkertijd ook dat ik echt niet de eerste ben met kinderwagen die naar binnen is gekomen, en dat -zover ik weet- alle moeders ook weer buiten zijn gekomen. Een pak luiers halen kost dit keer ruim een kwartier, met dank aan de mensen die rustig in het gangpad een discussie gaan voeren over de beste manier van een vijver aanleggen.

Al met al is het al kwart voor 4, ik moet zeker over een uur weer thuis zijn, voor de volgende voeding,  moet de kinderwagen weer in de auto zien te krijgen en weer naar huis rijden. Ik mag wel opschieten….

Ik kom tijdens mijn wandeling naar de zaak -wat 5 minuten in beslag hoort te nemen –  de nodige bekenden tegen die allemaal een blik werpen in de kinderwagen, en vraag mij iedere keer weer af wat een baby toch moet doormaken met al die gezichten boven je, die dan wel niet ruikend naar knoflook, met de nodige spetters tegen je gillen wat een mooi kind je bent. En deze mensen houden mij behoorlijk op. Lange bevalling hoorde ik? Wat voor een voeding geef je? Adviesje hier, tipje daar.  Maar ze doen het allemaal met de beste bedoelingen. En zo kom ik om ongeveer kwart over 4 pas aan op de plek van bestemming. Om vervolgens een kwartier later weer de zaak te verlaten.  Gelukkig redden ze het goed zonder mij!

De eerste keer opstap was een ware les, die geen enkel opvoedboek mij had kunnen geven. Inmiddels ben ik een stukje handiger én makkelijker geworden waardoor op stap gaan geen race tegen de klok meer is!