Met verlof, en nu?

Het is zover; ik kan niet langer aan het werk. Mijn lichaam heeft zijn strijd gestreden, mijn taak zit er op. Ik ga met verlof! Heerlijk toch, lekker een aantal weken rustig aan doen voordat je leven zich volledig omgooit. Heerlijk? Ik vind het vreselijk…..

Ik heb een aantal jaren in de thuiszorg gewerkt met enorm veel plezier. Het contact met – vooral oudere- mensen vond ik enorm leuk, de dankbaarheid nog meer. Toch miste ik wat. Geloof me meer voldoening uit een baan kan je niet krijgen, maar er was een bepaalde drang naar een uitdaging die ik in de thuiszorg niet kon vinden. Ik zei vaarwel tegen de thuiszorg en begon met “eigen” geld verdienen! Ik was niet langer in loondienst maar was -en ben dat nog steeds- afhankelijk van de consument, het weer, en de thema’s, zoals valentijn en Moederdag. In 3 jaar tijd ben ik -met behulp van mijn partner die heel veel taken op zich neemt- uitgegroeid naar een winkel in het centrum van de stad met 1 leuke meid in dienst. Ik ben er enorm trots op dat ik mij mag meten aan “de grote” winkeliers en zie iedere dag weer als een uitdaging. Uitzonderingen daar gelaten heb ik altijd zin om aan de slag te gaan!

En toen werd ik zwanger; in blijde verwachting, maar ook met zorgen. Om alles uit de wereld te hebben; het was een gelukkige, geplande keuze, en ik ben enorm blij dat wij zwanger mochten worden, echt. Toch is het als zelfstandig ondernemer met een baan van ruim 60 uur een tikkeltje anders dan een parttime moeder in spé die haar baas verteld dat ze zwanger is en 16 weken uit de running is. Want wie ging mij vervangen? Voor hoe lang? En hoe word de toekomst? We hadden het voor die tijd er natuurlijk al uitvoerig over gehad, maar nu het “echt” was, moest ik toch wel alles goed gaan regelen.

Gelukkig kent de zelfstandige ondernemer tegenwoordig ook een uitkering, ik heb net als ieder ander het recht 16 weken betaald te worden, wat een luxe! Bij week 24 mocht die aangevraagd worden en dit heb ik dan ook al direct gedaan. Weer een zorg minder. Natuurlijk blijf ik werken, maar na alles binnenste buiten keren blijkt dat de zaak ook 2,5 dag minder met mij af kan. Gelukkig is er ook nog een papa in het spel die wat op kan vangen, en zo heb ik in totaal 3 dagen per week opvang nodig. 2 dagen een kinderdag verblijf, 1 dag de opa en oma in dit verhaal. 3 dagen per week opvang vind ik zelf erg netjes geregeld als je ziet dat wij beide een drukke baan hebben. Natuurlijk zijn hier heel veel discussies over of de moeder wel moet blijven werken, en dan in de ogen van andere ook nog eens zoveel, maar ik ben er van overtuigd dat mijn kindje straks net zo veel liefde krijgt op deze aarbol als een niet werkende moeder, en daar gaat het om!

Uiteindelijk bleek dus het meeste geregeld; maar het belangrijkste moest nog; vervanging! En dat viel tegen. Er kwamen tal van meiden solliciteren maar ik kon de juiste maar niet vinden. Moedeloos werd ik er van. Nu ben ik echt niet de moeilijkste, althans dat denk ik, maar op de dagen dat ik iemand zocht kon bijna niemand. Of je had ze er tussen die dan 3 van de 5 dagen wél konden, maar de overige niet. Meisjes die de hele zomer op vakantie gingen en echt maar tot half juni konden, terwijl mijn uitgerekende data op 19 mei is,of meiden die zó veel te eisen hadden dat ik beter mijn bedrijf kon sluiten om dat financieel niet uit kon. We hebben uiteindelijk een kritische ronde gehouden en daaruit een aantal meiden geselecteerd voor een middagje mee draaien. Ook daaruit bleek dat sommige – die aangaven enorm veel ervaring te hebben in kassa werk- nog nooit een kassa hadden gezien, of dat ze hadden aangegeven alle dagen te kunnen werken, maar dat nu toch wel bleek dat er 2 dagen per week tussen zaten dat ze eigenlijk toch niet konden, en zo werd ook deze selectie dunner en dunner.

Als zwangere vrouw kreeg ik uiteenlopende dromen over bevallingen in de zaak, het sluiten van de deuren tot personeel wat al mijn klanten weg zou jagen. Wat moest ik nu met nog maar 10 weken zwangerschap te gaan? En wat nu als vroeggeboorte zou ontstaan, had ik dan niemand die het kon opvangen? Nuchter gezien zou er natuurlijk altijd een oplossing voor komen, zijn er genoeg die je willen helpen en ondersteunen, maar ik kon op dat moment nou eenmaal niet zo relaxt denken, en zag alleen maar tegenslag. En opeens -alsof ik een sprookje vertel- was ze daar. Het meisje wat ik zocht. “Of ze nog kon solliciteren” was haar vraag. Haar c.v. leek veel belovend, alle dagen dat er iemand gezocht werd kon ze, en vakantie? Ach, week 33 was voldoende. De proefmiddag verliep ook naar wens. Ze kon goed kassa draaien, had een leuke uitstraling en hielp klanten zoals ik dat graag wilde! Hoera! Ik mag, kan én ga met verlof!

En nu is het dan zo ver; mijn lichaam heeft het opgegeven en met nog ruim 3 weken te gaan het is tijd voor rust, ik ga met zwangerschapsverlof. Het klinkt heerlijk, alsof je een vakantie boekt naar een kuuroord. Een aantal weken rusten, dingen doen waar je normaal niet aan toe komt, nog meer rusten, en tot slot nog meer rusten. Zelfs het weer werkt mee, want de temperaturen zijn ongekend hoog, dus ik kan lekker in het zonnetje genieten van een goed boek, een leuk spelletje of simpel weg genieten van niets, maar toch voelt het nog niet echt als “heerlijk.”
Ik heb allerlei klusjes bedacht die ik nog wil doen, ik doe meer administratie werk als dat ik ooit gedaan heb, plan nog allerlei zakelijke afspraken onder het mom van als ik zit rust ik toch uit, en ben iedere dag nog minimaal een uurtje op de zaak te vinden. Echt waar, ik geloof dat de meiden zich redden, ik vertrouw ze volledig, maar ik vind het zo ontzettend moeilijk om er niet mee bezig te zijn, om gewoon een dagje “niets” te doen. Ik kan er nog maar slecht aan wennen.

Toch ga ik aankomende week mijn uiterste best doen om de zaak zoveel mogelijk los te laten, te genieten van de dagen dat ik alles kan doen en laten wat ik wil, en te wachten op de geboorte van ons kindje, en wellicht komt er dan een dag dat ik volmondig zeg: “Zwangerschapsverlof, ik vind het heerlijk!.”