Wat het hart verlangt… [persoonlijke blog]

…kan niet verdrongen worden door het verstand. Eén seconde lang had ik de illusie zwanger te zijn, maar na een minuut was het enkele streepje onverbiddelijk. Dat eerste streepje was een seconde lang roze, maar verdween veel te snel naar de achtergrond. Mijn verdriet trad tegelijkertijd naar de voorgrond. Test weet-ik-hoeveel inmiddels die negatief is en terwijl ik het staafje in de prullenbak deponeer gooi ik meteen ook een stuk hoop weg, een stukje verlangen. Over mijn verlangen kan ik met niemand praten, ik heb immers twee gezonde kinderen en wat heb ik dan nog te wensen?

Toen ik trouwde met mijn man waren we stiekem al een paar maanden aan het oefenen (zoals men dat noemt, maar wat eigenlijk nergens op slaat). Overal om me heen hoorde en las ik dat je rustig een jaar mag uittrekken voor je eerste zwangerschap en hoewel ik zelf ook wel het gevoel had dat het wat langer zou duren (door een operatie die ik ooit heb gehad) had ik nooit verwacht dat het héél erg lang zou duren. Meer dan vijf jaar zat er tussen de eerste poging en het vasthouden van mijn eerste kindje. Wat was ik dolgelukkig, Syrah liet mijn grote droom uitkomen!

Stomme fout
Omdat zwanger worden niet zo vanzelfsprekend was besloten we alle waarschuwingen in de wind te slaan en meteen doorgaan voor nummer twee. Als enig kind wilde ik mijn meisje dolgraag een broertje of een zusje “geven”. Waar andere vrouwen per ongeluk zwanger werden in die periode had mijn lichaam er geen boodschap aan dat je vruchtbaarder bent in die eerste maanden na de bevalling. Wederom liet een zwangerschap op zich wachten. Boordevol verdriet besloot ik op een gegeven moment de prikpil te gaan halen aan het einde van een cyclus, zwanger was ik toch niet. Dacht ik, want een paar dagen later kreeg ik een miskraam. Ik was kwaad op mezelf, waarom had ik niet nog even gewacht, waarom had ik er zo’n haast mee? Waarom niet nog één keer de teleurstelling? Wat als ik hem niet had laten prikken?

Het verdriet dat ik had toen het erop leek dat ik nooit moeder zou worden werd vervangen door het verdriet dat Syrah nooit een broertje of zusje zou krijgen. Drie maanden later hervond ik mezelf en besloot ik toch te blijven proberen. En toen kwam de dag dat ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Mijn geluk kon niet op. Todat…

Niks roze wolk
…ik na zes weken zwangerschap niet alleen zeer ernstige bekkenpijn kreeg, maar ook last kreeg van een zeer ernstige vermoeidheid dat uiteindelijk resulteerde in een prenatale depressie. Na de bevalling werd het er niet beter op. Hoewel ik mijn geluk niet op kon toen Jonah werd geboren kreeg ik tot overmaakt van ramp te maken met een postnatale depressie. Een PND die meer dan vier lang zijn sporen achterliet! De eerste maanden gingen we toch voor nummer drie, dit keer zou mijn lichaam wel functioneren naar behoren. Helaas. Ook toen had mijn lichaam er geen boodschap aan. Na drie jaar teleurstelling op teleurstelling op teleurstelling hield ik mezelf voor dat mijn gezin compleet was, dat ik niet meer wilde. Toch bleef er een stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren: “Je mist nog één kindje, je tweede meisje moet nog geboren worden.”

De foetuswolk
Ver voordat ik zwanger raakte van Syrah was ik er van overtuigd dat ik ooit op een dag een dochtertje in mijn handen zou houden en daar heb ik me altijd aan vastgehouden, hoe moeilijk het ook was. Toen ik net zwanger was van Syrah wist ik al voordat ik de test deed dat ik én zwanger was én een meisje zou krijgen. Toen ik zwanger was van Jonah wist ik ook al voor de test dat ik zwanger was en dat het een jongetje was. Wat typisch is, is dat ik voordat ik van beide kinderen zwanger werd (geen idee meer hoeveel tijd ervoor) ik hoog in de lucht een wolk zag in de vorm van een foetus. Dat gaf me hoop en daardoor kon ik doorgaan.

Ontelbare zwangerschapstesten, onvoorstelbaar veel verdriet
Al voor de zwangerschap van Syrah wist dat mijn droom van vier kinderen nooit uit zou gaan komen, het duurde veel te lang, maar na de geboorte van Johah hoopte zo op nog één kindje. Drie jaar lang hield ik het vol, toen kon ik niet meer. Ik was verdrietig, teleurgesteld, boos op mijn lichaam, kwaad dat het niet werkte zoals het hoort te werken. Inmiddels was ik ontelbaar veel negatieve zwangerschapstesten verder en ik was letterlijk en figuurlijk helemaal op. Ik besloot dat ons gezin wel compleet was. Het stemmetje in mijn achterhoofd drukte ik verder weg door alle problemen die tijdens en na de bevalling van Jonah ontstonden te vergroten. Dan hoefde ik in ieder geval niet meer bang te zijn voor een (potentiële) prenatale depressie, angststoornis, paniekaanvallen, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit, een postnatale depressie en een (wederom) helse bevalling. Dan had ik het nog niet eens over het ruimtegebrek, opnieuw een baby terwijl Jonah ook al naar school gaat, de afhankelijk van een baby, de slapeloze nachten. Het was “goed” zo en mijn jaloezie naar moeders met pasgeboren baby’s wijzigde in “blij zijn dat ik niet meer hoef”.

Leegte dat het verdriet raakt
En toch… toch zit er diep in mij een leegte die ik niet kan vatten. Een leegte dat raakvlakken heeft met verdriet en dat me een ongelukkig gevoel geeft, ondanks het geluk dat ik elke dag weer ervaar. Diep in mij is er nog altijd het stemmetje dat zegt: “Je dochtertje wacht boven op je tot het moment dat het naar beneden mag komen.” Voordat je gaat denken dat ik psychisch niet spoor moet je weten dat ik geloof in lotsbestemmingen en dat ik het gevoel heb een kindje op te geven. Twee weken terug was ik bezig met alle babyspullen uit te zoeken en had ik de intentie ze op marktplaats te zetten tegen elk aannemelijk bod. Ik ging er vanuit dat als de spullen maar weg zouden zijn ik van dat stemmetje af zou komen, maar dat stemmetje werd alleen maar luider. Dat was het moment dat ik besloot de leeftijdsgrens van vijfendertig jaar naar veertig te verplaatsen. Wat het hart verlangt kan gewoonweg niet getemd worden door angst.

Op het moment dat ik de laatste test deed zat ik op dag tweeënvijftig in mijn cyclus. Inmiddels is het meer dan zestig dagen geleden dat ik voor het laatst ongesteld was en voor iemand die gemiddeld elke drie weken ongesteld wordt is dat héél erg lang! De test was dus negatief, maar ik heb ook geen idee wanneer ik ongesteld ga worden.

Kinderwensspreekuur
Vorige week zag ik wederom een foetuswolk in de lucht. Een foto was snel gemaakt, maar waarschijnlijk ben ik de enige die het erin ziet. Het is weer de eerste in al die jaren en hoewel het gewoon een soort van waanbeeld (van het verlangen) kan zijn probeer ik me er toch aan vast te houden en zo mezelf moed in te spreken. Bij toeval kwam ik een paar dagen geleden een bericht over een kinderwensspreekuur. Een dag later heb ik een afspraak gemaakt bij mijn eigen verloskundige praktijk, het wordt na al die jaren tijd om er met iemand over te praten en dan hoop ik maar dat zij níet (als de paar personen met wie ik er ook over sprak) zegt dat ik blij moet zijn met wat ik heb en de droom moet laten voor wat het is. Mijn hart verlangt nou eenmaal!

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>