Eind 2020 besloot ik het jaar 2021 zonder sociale media door te brengen. Dat was een behoorlijke beslissing en ik kan zeggen dat ik dat niet echt heb volgehouden. Niet omdat ik dat niet wilde of kon, maar omdat boek nummer twee van de pers rolde en ik daar toch wat reclame voor moest gaan maken. Ik had niet echt keuze, want hoe moet je een boek verkopen als niemand van het bestaan op de hoogte is?!

Heel even wou ik dat ik terug kon naar het leven van eind jaren 80. Ja, ja, ik weet het: toen was het saaaaaai, maar ik hoefde me destijds in ieder geval alleen maar druk te maken over wat mijn buurmeisje van me vond, in plaats van de hele wereld! Ook waren schrijvers toen een heel stuk anoniemer en laat ik dat nou graag willen zijn. Ik vind schrijven echt heerlijk, maar dat hele gedoe eromheen…

Zó vermoeiend

Ik kwam in april van dit jaar dus weer online en ik wist ook meteen weer waarom ik vertrokken was. Binnen een paar minuten was het er weer dat zware gevoel van niet goed genoeg zijn. Blegh! Ik ben een van die weinige mensen (lijkt het!) die gewoon niet van dat gedoe houdt. Voordat je meteen wegklikt: ik zie heus wel de voordelen en het heeft me leuke vriendschappen opgeleverd in het verleden, maar het is soms zoooooo vermoeiend om “perfect te zijn”. Het is zó vermoeiend om op je woorden te moeten letten en of het wel duidelijk genoeg geschreven is. Of het niet verkeerd opgepakt wordt. Of je er niet iemand mee kwetst. Of ze je niet arrogant vinden. Dan heb ik het nog niet eens over de gemene berichten die er rondgaan op het internet. Nee, laat ik vooral daar even niet over praten.

Ik opgegroeid met het idee:

• Doe maar gewoon dat doe je al gek genoeg!
• Steek voorál niet je hoofd boven het maaiveld uit.
• Wie voor een dubbeltje geboren is wordt echt nóóit een kwartje.
• Doe ff lekker normaal, joh!
• Haal het niet te hoog in je bol.
• Denk maar niet dat je ook maar iets voorstelt!
• De ander is veel beter dan jij.
• Waarom zou jij dat kunnen?!
• Jij eindigt bij de kassa van de Kruidvat, meer kun jij niet! (Niet mijn woorden, maar wel jeugdtrauma.)

Ugh… bescheidenheid

Die ideeën zijn me natuurlijk ooit aangepraat, maar aan het feit dat ik die stemmen nog altijd hoor ben ik zelf ook debet; ik heb ze immers duizenden keren herhaald in mijn hoofd. Het is niet dat ik het er nu nog mee eens ben, maar ik heb mezelf daardoor veel te veel bescheidenheid aangepraat en kan daar niet meer mee afrekenen. Ik kan je zeggen dat je als schrijver maar beter NIET bescheiden kunt zijn; bescheidenheid levert namelijk geen bestseller op! Je moet jezelf laten zien, op de voorgrond treden, aanwezig zijn. Laat dat nou juist helemaal niet goed voelen!

Ik kwam zojuist deze quote tegen van Simon Carmiggelt.

Wie geheel normaal is, werpe de eerste steen. Ik buk wel.

Ook dát zit een beetje in me:

• Een groot deel van mij gelooft namelijk niet meer in ‘normaal’.
• Ik bedoel: wat is dat dan, normaal? Laat mij maar eens zien!
• Lekker toch dat je net iets anders bent! (nee, het is geen vraag)
• Anders is het nieuwe normaal. Ander is leuk!

Jaloezie of nie

Hoe dan ook zit dat eerste deel veel meer in mezelf verankerd dan het tweede en zo diep zelfs dat ik het niet zomaar kan wijzigen. Ik heb moeite met het perfectionisme bij anderen, hun bravoure tentoongesteld te zien, en ik walg (soms) van mezelf dat ik het hen niet gun, omdat ik zelf maar middelmatig ben, terwijl de rest zo groots lijkt. Ja, ik weet dat sociale media hier medeverantwoordelijk voor is, dat is het probleem ook. Ik wil me gewoon niet meer klein voelen omdat een ander van een hogere toren durft te blazen. Durven ja, want het is geen verwijt!

Gisteren zei ik tegen mijn man: ‘Ik wil niet een middelmatige schrijver zijn. Ik wil de beste schrijver van Nederland zijn!’ Zware woorden voor iemand zoals ik. Ik durf mijn boek niet eens meer dan twee keer te delen op mijn eigen sociale media en ik durf zeker geen link in deze blog te zetten.

Het mag duidelijk zijn: ik durf geen ruimte in te nemen voor iets waar ik trots op mag zijn en dat is precies waarom ik ervoor gekozen heb om van sociale media te verdwijnen; ik kan het namelijk niet zien bij een ander. Ik wil me niet langer klein voelen en dit is helaas (even) de enige oplossing.

Al een paar maanden zonder

Inmiddels is het al drie maanden geleden dat ik mijn sociale media-accounts verwijderde en mezelf (opnieuw) een pauze gunde. Nadat ik weer even (2 weken) online was geweest om mijn boek te promoten, heb ik heel drastisch de bezem er doorheen gehaald. Dat ‘afwezig zijn’ heb ik in de afgelopen jaren wel vaker gedaan, maar nog nooit eerder voelde ik ook diep vanbinnen dat ik het écht wilde; dat het als een noodzaak voelde; dat ik het mezelf ook echt gunde. Nee, er was geen enkele twijfel toen ik de boel afsloot.

Ik verwijderde mijn YouTube kanaal, maar hield mijn account. FB en IG gingen op gedeactiveerd, maar WhatsApp, Pinterest, Twitter en Strava verwijderde ik helemaal.

Als het aan mij ligt ook definitief.

Toch heb ik wel mijn momenten gehad dat ik dacht: was dat wel zo slim? Helemaal niet meer bereikbaar zijn is toch wel een ding.

Het delen van mooie momenten (vooral natuurfoto’s) vond ik namelijk erg leuk om te doen en ik postte heel regelmatig verhalen op Instagram. Dat mis ik enorm, maar ik kon het daar niet bij laten. Ik was verslaafd aan scrollen en ik kon er niet mee stoppen. Bij elke foto die perfect leek voelde ik me slechter en slechter. En hoe slechter ik me voelde, hoe meer ik bleef scrollen, omdat ik gewoon niets anders meer kon bedenken om te doen. Ik heb meerdere boeken gelezen over de nadelen van sociale media en ik weet dat niet mijn schuld is, toch heb ik wel de keuze om het niet te accepteren. Soort van… Dus ben ik offline gegaan.

Gelukkig heb ik inmiddels meer dan genoeg tijd om te bloggen, nu ik niet zinloos scrol. *lol*

Liefs, Angela