TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De meest gestelde vraag tijdens mijn zwangerschap is waarschijnlijk sowieso de vraag die me het vaakst gesteld wordt. Mijn moeder, de buurvrouw die ik tegenkom tijdens het wandelen met de hond, mijn collega’s en zelfs de eigenaresse van mijn favoriete Italiaanse eetwinkel, ze vragen het allemaal: “Hoe gaat het?” Het is zo’n vraag waar je normaal algauw “Goed!”, gevolgd door “Met jou?”, op antwoordt. Ook al gaat het op dat moment misschien even niet zo goed, maar zin om dat met de vraagsteller te delen heb je dan niet. Als je zwanger bent is de vraag zo mogelijk nog moeilijker te beantwoorden.
Op de tientallen momenten waarop mensen de afgelopen acht maanden aan me vroegen hoe het ging heb ik in het merendeel van de gevallen niet helemaal naar waarheid geantwoord. Een kleine impressie: “Goed!” (maar ik heb zojuist mijn hele ontbijt eruit gegooid), “Goed!” (maar ik zou het liefst nu al gaan slapen, ook al is het nog niet eens avond), “Goed!” (maar die kleine doet me ontzettend pijn aan mijn ribben, ik houd dit niet lang meer vol), “Goed!” (maar ik heb het zóóó zwaar), “Goed!” (maar mijn eigen lijf herken ik niet meer terug).
Nee, een zwangerschap is niet gemakkelijk. Zo ervaar ik het althans. Van tevoren ken je de bekendste kwaaltjes wel (misselijkheid, hormonale uitbarstingen, moeheid), maar niemand vertelt je over alle andere pijntjes, over de krampen in je kuiten, de constant vermoeide rug, het maagzuur dat je vooral in het derde trimester parten speelt, de slapeloze nachten doordat je buikbewoner vooral ’s nachts gaat keten, de vergeetachtigheid, de rare verschijnselen op allerhande lichaamsdelen (van een buik die ineens een behoorlijke vacht krijgt tot intieme zones die onherkenbaar veranderen), over de tranen die om de stomste dingen vloeien.
Om nog maar niet te spreken over de dingen die je niet meer kúnt. Wie had ooit gedacht dat de bult die je normaal gesproken nooit als obstakel zag ineens onmogelijk op te fietsen is? Dat een uurtje winkelen zo uitputtend kan zijn? Dat je bikinilijn trimmen eigenlijk niet meer te doen is? Dat je man ineens de wekelijks boodschappen moet doen omdat jij het simpelweg niet meer kan tillen?
Maar toch, ondanks alles, ging het de afgelopen acht maanden eigenlijk best goed. Nee niet best goed, heel goed. Want ik ben zwanger! Er groeit een kleine baby in mijn buik en alles verloopt voorspoedig! Want ik weet waar ik het voor doe! Het is een droom die uitkomt, en geen misselijkheid, moeheid, pijn, maagzuur, huilbuien en een ongetrimde bikinilijn die dat een minder prachtig gegeven maken. Dus misschien heb ik die veelgestelde vraag de afgelopen acht maanden eigenlijk toch wel eerlijk beantwoord..
Voor andere, persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
