TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
De verloren kinderen van Diney Costeloe (The Throwaway Children) is het ontroerende en aangrijpende verhaal van kinderen die na de Tweede Wereldoorlog naar Australië werden vervoerd.
Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt “om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…
Recensie
Rita en Rosie wonen bij hun moeder, hun vader is al enkele jaren geleden overleden. Rita is 9 en Rosie 5 jaar. Moeder heeft moeite om het gezin te runnen en te geven wat ze nodig hebben. Rita ontfermt zich over haar zusje. Ze slaapt vaak bij Rosie,houdt haar in de gaten en zorgt voor haar.
Moeder krijgt een vriend, waardoor haar leven wat meer zon begint te krijgen, alleen accepteert hij de twee meisjes niet. Hij wil best met haar samenwonen maar niet zolang Rita en Rosie in huis zijn. Het is een erg agressieve man, die zijn zin wil hebben en daarbij geweld niet schuwt. Rita en Rosie zijn steeds meer op elkaar aangewezen.
Onder dwang tekent hun moeder afstand van haar kinderen, zodat ze naar een weeshuis kunnen. Ze vraagt daarbij begrip van Rita en Rosie. Dan grijpt Oma in, en neemt ze in huis, omdat ze er van uit gaat dat het maar tijdelijk is.
De pech is dat Oma valt, een heup breekt en ze alsnog naar het weeshuis moeten. De directrice is Emily Vanstone. Daar heerst een ijzeren regime en is er geen begrip voor emotie. De zusjes worden gescheiden van kamer en bed ,en er is weinig kans dat Rita iets kan doen voor Rosie, dit omdat er overal straf sancties op staan, die niet mis zijn. We volgen de meisjes in hun overleveringsstrategie, voor zover mogelijk.
Er volgt een weg van tragische gebeurtenissen, en dat zorgt voor constante spanning In het verhaal. Soms had ik het gevoel, van “is het nog niet erg genoeg?” , maar altijd is er het gevoel van “Hoe vergaat het hun hierbij ?”
Helemaal goed kan het natuurlijk niet aflopen, maar er komt uiteindelijk wel van alles goed. Gelukkig maar, want dat gun je hen ook.
Het boek bevat 495 bladzijden. Het wist mij vanaf het eerste blad te boeien. Dat gun ik iedereen die van lezen houdt.
De verloren kinderen – Diney Costeloe
Paperback, 495 pagina’s, uitgeverij De Fontein
Bestel dit boek hier >>>>
