TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Mijn zwangerschap begon op de ochtend van Hemelvaartsdag, een zonnige dag in mei. In de maanden voorafgaand aan die dag had ik een aantal keer vol enthousiasme en zenuwen een zwangerschapstest gedaan, met steeds een negatief resultaat. De dagen voor Hemelvaartsdag voelde ik me echter anders. Er was een soort rust over me heen gevallen die ik zelf maar op één manier kon verklaren: ik was zwanger.
’s Ochtends in bed discussieerden mijn geliefde en ik erover of ik weer een test zou doen – de testen zijn immers niet goedkoop en eigenlijk was het nog een beetje vroeg, aldus mijn geliefde.
Mijn ik-zal-jou-eens-het-tegendeel-bewijzen-gevoel won het uiteindelijk van zijn argumenten en een paar minuten later zat ik rillend in de badkamer met een positieve test in mijn handen.
Mijn geliefde wist op dat moment nog van niets, maar later vertelde hij me dat hij aan de manier waarop ik de trap op stormde al direct hoorde wat er aan de hand was. “Het staat er echt, je wordt vader”, wist ik er nog net uit te persen.
De rest van de dag was ronduit surrealistisch. Geluk en dankbaarheid overheersten, maar het nieuws riep ook honderden vragen bij ons op. En dan was er nog het gegeven dat we die middag naar een feestje zouden gaan waar een groot deel van onze familie aanwezig was. Want ze zouden het toch wel direct aan ons zien? Sterker nog, ik was ervan overtuigd dat mijn moeder het zou rúiken zodra we een stap over de drempel zouden zetten. Ik, die echt geen geheimen kan bewaren en altijd blij is als Sinterklaas weer het land uit is zodat er geen stiekem gedoe meer is over wiens lootje je hebt getrokken, voelde me die middag ontzettend opgelaten.
Uit pure ongemakkelijkheid ben ik de hele middag druk in de weer geweest met drinken inschenken, stokbrood snijden en het buffet rangschikken. Tot het moment waarop iemand vroeg of ik even op haar baby van een paar maanden oud wilde letten. Toen moest ik wel gaan zitten en overviel me, terwijl het kleine wezentje en ik elkaar aanstaarden, opnieuw een groot gevoel van geluk.
Niemand had die dag iets door, maar op het moment waarop mijn geliefde zorgzaam vroeg of hij een bordje eten voor me op kon scheppen – iets wat hij anders nóóít zou doen – besloot ik dat het genoeg was geweest en vertrokken we, opgelucht dat we de middag hadden overleefd.
In de weken die volgden waren er nog tal van ‘lastige’ momenten. “Nee, ik hoef geen tweede kopje koffie. Ja, normaal wel, maar ik probeer wat te minderen.” “Tuuurlijk wil ik zalm in mijn courgettesoep, je weet toch dat ik gek op zalm ben?” – waarna ik beteuterd in mijn kopje soep met de voor mijn baby’tje gevaarlijke stukjes zalm erin lepelde. En als iemand vroeg hoe het ging, wilde ik het liefst schreeuwen: “Natuurlijk gaat het goed, wat denk je zelf?! Ik word moeder!” Toen ik naar de huisarts ging met vragen over mijn zwangerschap was ik doodsbenauwd om dierbaren tegen te komen (welk kwaal had ik dan moeten veinzen?) en tientallen keren stond ik op het punt het gewoon maar te zeggen.
Maar het is gelukt, ik heb het geheim voor me kunnen houden. De opluchting kon echter niet groter zijn toen we een paar weken later ons kleintje (lees: een verzameling pixels) bij de verloskundige op de muur tegenover ons geprojecteerd zagen en we ons grote kleine geheim eindelijk met onze dierbaren konden delen.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
