Vriendschap door zwangerschap [persoonlijke blog]

Ze zeggen wel eens dat je vrienden zelf uitkiest. In zekere zin is dit ook zo. Al op vroege leeftijd gaat je voorkeur uit naar bepaalde personen in je leven. Er komen vrienden op je pad, soms verlaten ze het pad wat jij bewandelt, soms kom je ze later weer tegen op een kruispunt. Soms blijken zij na al die jaren links af te gaan, soms gaan ze met je mee naar rechts. Maar heel soms ontstaat vriendschap zonder dat je ze uitkiest, ze zijn er ineens en ze verdwijnen niet meer. 

Voor altijd vrienschap
Ik heb 1 vriendin 26 jaar geleden leren kennen, in groep 4 van de basisschool. Allebei verschillend, maar toch zoveel raakvlakken. In die afgelopen jaren hebben we samen veel meegemaakt, maar ook onafhankelijk van elkaar. Soms zagen we elkaar maanden niet, soms 3 keer in de week. Toch wisten en weten we van elkaar wanneer het nodig was om elkaar te steunen, en onvoorwaardelijk voor elkaar te zijn. Ze weet wanneer ik ruimte nodig heb, ze weet wanneer ik wil kletsen. Ze weet alles van me. Alles. Haar koos ik uit als vriendin. Met haar word ik oud. Dat weet ik zeker.

Koester je vriendschap
Daarnaast heb ik in de afgelopen 30 jaar vriendschappen opgedaan, die ik ook niet hoop kwijt te raken.Ik koos ze zorgvuldig uit. De één zie ik wat meer dan de ander, maar met allemaal een eigen leven is het onmogelijk om iedereen voldoende te zien. Ik probeer aan alle verjaardagen en belangrijke momenten te denken, en stuur zo af en toe “zomaar” een kaartje om te laten weten dat ik blij met ze ben. Want vriendschap koester je. Ik koester ze. Stuk voor stuk.

Vriendinnen app
Toch heb ik ook 8 vriendinnen die ik niet gekozen heb. Ze waren er ineens. Tijdens de zwangerschap van Daan (3), leerden we elkaar kennen in een groep voor zwangeren die allemaal in januari waren uitgerekend. Het eerst wat oppervlakkige contact, werd intensiever.
Er werd een appgroep in het leven geroepen en daardoor deelde we lief en leed. De eerste weeën werden gedeeld, de gekozen data voor een geplande keizersnede was alleen bij hun bekend, alles rondom de bevalling werd uitvoerig besproken en er kwam een echte babymeeting, met alle pasgeboren kindjes.

Van weeën tot wanhoop
Inmiddels gaat het niet alleen meer over de kinderen, al proberen we elkaar altijd te helpen bij “onzekere” momenten als moeder. We delen alles. Van de maaltijden, tot de manier van was doen. En ja, zelfs slaapkamer geheimen komen nog wel eens ten sprake.

Soms lach ik hardop om appjes, en soms lees ik iets wat me ontroert. Maar voorop staat, dat we elkaar waarderen om wie we zijn. Ook al is reageren niet altijd mogelijk om de enorme hoeveel appjes die dagelijks binnen komen.

Trots op “mijn” meiden
Het meest bijzondere aan deze vriendschap vind ik de manier waarop het tot stand gekomen is. In het “echte” leven was ik er misschien voorbij gelopen, maar omdat we allemaal een zwangerschap deelden, de hormonen hadden en de zorgen om onze pasgeboren geluk, werden een vriendinnengroep die mij zo dierbaar is.

Ook al zien we elkaar veel te weinig, de momenten dat we elkaar zien is het goed en voelt het vertrouwd. Ik ben zo trots op alle meiden, met ieder hun eigen verhaal, zo blij met de steun die ik kreeg na het overlijden van mijn ouders, na de scheiding, maar ook alle momenten dat ik gewoon even een moment had en heb waarin ik het allemaal niet zie zitten. En die vriendschap is eigenlijk ontstaan door mijn eigen zoontje.

Ik hou van die meiden, zoals ik van mijn vriendinnen hou die ik wel zelf “uitgekozen” heb, en ik weet zeker dat ik oud met ze ga worden. Ons pad is breed genoeg om niet te verdwalen.  

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>