Altijd weer dat uitleggen [persoonlijke blog]

Laatst was ik met de kinderen op het station in mijn woonplaats. We waren halsoverkop van huis vertrokken om nog een trein te halen, die voor vier uur ’s middags vertrok, en ik moest nog even plassen. Er staat daar een automaat en ik vroeg aan Syrah en Jonah of ze samen buiten de toiletten op me wilden wachten. Normaal is Johah wel te porren voor wat extra vrijheid, en met z’n tweeën wachten durfde ik wel aan, maar hij wilde hij dat niet en Syrah wilde ik niet alleen laten.

De schoonmaker zei vrijwel meteen tegen me dat Jonah wel onder het poortje door mocht kruipen dus spoorde ik Syrah ook aan om er onderdoor te kruipen, het was wat krapjes maar ging prima. De schoonmaker begon meteen te sputteren en vond dat zij moest betalen, dat vond ik op mijn beurt weer belachelijk aangezien zij niet naar het toilet hoefde en ik toch een zuinige Nederlander ben. De man vond het een beetje onnodig. ‘Ze kan best even alleen blijven’, aldus de beste man. Op mijn antwoord dat ik haar niet alleen laat op het station waar ik geen zicht op haar heb, zei hij dat ze een grote meid is en dat het best moest kunnen voor even.

‘Er zal immers niets gebeuren’, hoorde ik hem bijna hardop denken. Dat zal ook vast wel, maar ik vind het niet prettig om mijn kind alleen daar te laten staan. Twee kinderen samen is toch anders wat mij betreft, zeker met Jonah erbij, want die loopt niet in zeven sloten tegelijk. Nou ja, niet wat betreft met vreemden meegaan dan.

Verrader
Toen ik hem zei dat ze weliswaar een grote meid is maar dat ze ook een beperking heeft, voelde ik me een verrader. Ik heb er moeite mee om dat te zeggen, maar ik wil niet meer altijd alles uitleggen. Anderen hebben er niets mee te maken. Waarom ik er dan wel over blog? Omdat ik zeker weet dat ik niet de enige moeder ben (en er zijn ook veel vaders) die hier mee te maken heeft en ik wil om die reden wél graag mijn verhalen delen. Maar niet met de schoonmaker op station A centraal. Afijn, tot voor kort had ik nogal de neiging dat allemaal wel uit te leggen en ik had geen idee hoe het allemaal korter zou kunnen. Tot ik er over sprak met mijn beste vriendin en zij zei:

‘Dan zeg je toch gewoon dat ze een beperking heeft?!’

Zo simpel, maar zo effectief! Ze heeft gelijk, en toch … tóch doet ook dát pijn. Het zou zo fijn zijn als ik het niet hoefde te zeggen, dat ik niets hoefde uit te leggen, ook dat niet. Het is tegenwoordig hoe dan ook veiliger om kleine kinderen bij je te houden. Want hoe groot een negenjarige soms ook mag lijken, ze zijn over het algemeen toch nog niet in staat om veiligheid goed in te schatten en lastige beslissingen te nemen. Uitzonderingen daargelaten!

Nogmaals: waarom dan wel samen? Omdat ze altijd samen overleggen en elkaar continu in de gaten houden. Had dat dan wel fijn gevoeld? Had ik dat dan wel veilig gevonden? Waarschijnlijk niet, helemaal niet denk ik zelfs, maar daar was ik dan wel achter gekomen. Overigens is dit op Utrecht CS allemaal perfect geregeld, daar is een speciale (ruime) kinderingang en meer dan genoeg ruimte om je kinderen mee te nemen in het toilet, als je dat wilt. Ik heb de mijne gewoon bij de wasbakken laten wachten. Soms ben ik zo benieuwd hoe andere ouders dat doen, met een kind dat in zijn / haar hoofd jonger is dan de kalenderleeftijd. Die er dus “oud” uitziet maar jong is.

Oproep
Heel toevallig kwam ik laatst een blogbericht tegen van een moeder die zo klaar is met de mening van een ander over hoe zij haar zoon met autisme moet behandelen (ik heb helaas niet de link genoteerd en weet dus niet meer wie het schreef). Ik herkende daar een paar dingen in, hoewel Syrah vrijwel zeker geen autisme heeft, zoals dat altijd verantwoorden en in haar geval ‘sorry zeggen’.

Je ziet gewoon niet aan de buitenkant wat er binnen aan de hand is en dat is lastig.

Maar dat geldt uiteraard voor veel dingen.

Laatst hoorde ik een bericht van iemand op Instagram die overduidelijk geïrriteerd was omdat iemand in de supermarkt haar boos aankeek. Zij, volgens zeggen vrijwel altijd optimistisch, vond dat je altijd wel even kunt glimlachen naar een ander. Ik begrijp het helemaal, ik glimlach zo vaak mogelijk naar anderen, maar soms zijn we ook de spiegel naar de ander en wie zegt dat zij vrolijk keek?! Dat weet ik natuurlijk niet, want ik was er niet bij, maar wat ik wil zeggen: ‘Je kunt aan de buitenkant niet zien wat er zich binnenin allemaal afspeelt. Wie weet was die vrouw net haar moeder verloren of had ze ruzie met haar puberdochter. Misschien was er net een ziekte bij haar geconstateerd of misschien baalde ze er wel gewoon van dat haar hele etensplanning omgegooid moest worden omdat er een product niet op voorraad was.‘

Wat het ook was doet er niet toe. Soms heeft men gewoon goede redenen om niet altijd optimistisch en vrolijk te zijn, soms zijn er redenen om niet optimistisch te zijn en soms matcht de buitenkant gewoon niet met de binnenkant. Daar weet ik dan weer alles van, want als ik voor elke keer dat ik te horen kreeg: ‘Kijk niet zo chagrijnig’ een euro (en vroeger een rijksdaalder) had gekregen had ik nu een prachtige villa gehad, maar dan had ik nog steeds dezelfde ‘problemen’ gehad als nu en was ik ook dezelfde persoon die af en toe zuur kijkt en niet altijd glimlacht. Maar goed, ik dwaal nu lichtelijk af.

Misschien is mijn dochter niet een standaard negenjarig meisje, maar wat is tegenwoordig dan ook precies standaard?

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>