Wie kun je vertrouwen? – Spirit Animals deel 5 [recensie]

Honderd eilanden… en op een van die eilanden leeft het Koningsdier dat Conor, Abeke, Meilin, Rollan en hun magische dieren kan helpen in hun strijd om Erdas te redden. Maar hoe vind je een magisch wezen dat zich al decennialang verborgen houdt? Tijdens hun zoektocht ontmoeten ze vele gevaren. Wat is er aan de hand op het Eiland van de Nacht, waar een mysterieuze mist de band met totemdieren lijkt uit te wissen? En op het Zonne-eiland blijkt de Veroveraar onverwacht dichtbij. Er is een verrader in hun midden… maar wie?

Recensie
Wie kun je vertrouwen? is het vijfde deel van de serie Spirit Animals, een fantasy-serie voor kinderen vanaf een jaar of 10, 11. Vooral de grote rol van allerlei dieren in de verhalen maakt het voor kinderen zo interessant, maar natuurlijk ook dat de hoofdpersonen zelf nog kinderen zijn van 11, 12 jaar natuurlijk. Ze lijken overigens heel volwassen in de boeken.

In Wie kun je vertrouwen? is de strijd tussen de Groenmantels (‘goed’) en de … (’slecht’) een stuk heviger dan in het eerste deel. Logisch, ze naderen elkaar steeds dichter, en beide kanten willen natuurlijk de overwinnaar zijn. Wat mij is opgevallen aan beide delen is dat de boeken enerzijds eindigen als een afgerond verhaal, maar dat de laatste alinea een open eind in zich bergt, waardoor het volgende deel naadloos verder kan gaan.

Ik heb onlangs het eerste deel van Spirit Animals gelezen, Vechten voor je leven, en nu dus deel 5. Je kan de boeken op zich prima los van elkaar lezen, maar toch merkte ik wel dat ik deel 2, 3 en 4 helaas niet ken. In het verhaal staan verwijzingen naar wat er in de vorige delen gebeurd is, maar hoe het allemaal precies zit is niet echt te achterhalen.

‘O, sorry,’ zei Rollan. ‘Ik was even vergeten dat talismans alleen normale, logische dingen kunnen. Een wolf zo groot als een huis maken, bijvoorbeeld.’

Zeker het eerste deel is volgens mij vrij noodzakelijk voor een goed begrip. Hoe zit het met totemdieren, hoezo koningsdieren en talismans, wat is het verschil tussen Nectar en Gal, …?
En toch neemt dat niet weg dat ik het vijfde deel weer met net zoveel plezier heb gelezen als het eerste deel. Het is spannend, het is onderhoudend, het leest prettig het is boeiend, kortom, ik vind ook Wie kun je vertrouwen? weer een echte aanrader!

Het had een gewoon leven als een normale haai geleid, tot iemand het had meegenomen en de Gal in zijn keel had gegoten om het in een gigantisch, woedend monster te veranderen. Maar goed, normale haaien waren ook niet bepaald leuke beesten.

Ik zou graag van alles willen vertellen over wat er gebeurt in het boek, maar daarmee laat ik te veel los van het verhaal en zo dik zijn de boeken nu ook weer niet. Wat ik wel kan opschrijven is dat het centrale thema vertrouwen en verraad. Er blijkt iets niet goed gegaan te zijn bij de ceremonie van een van onze hoofdpersonen …

‘Zoooouuuu kunnen,’ zei Tangaroa. ‘Maar Ngaio en ik weten niet zeker of er wel goede luipaarden bestaan. Alle luipaarden die we tot nu toe hebben ontmoet, kijken op ons neer, alsof ze vinden dat orang-oetans alleen interessant zijn om op te eten.’

Mijn jongste van tien is nog niet begonnen aan het eerste deel, maar dat staat geloof ik hoog op haar ‘wil ik lezen’-lijstje. En ze heeft me, naar aanleiding van mijn mening, ook al laten weten dat als ze het leuk vindt, ze dan wel eerst die andere tussenliggende delen wil lezen … Gelukkig was ze pas jarig en heeft ze ook een boekenbon gekregen 😉

Door Suka de IJsbeer wakker te maken in Arctica, hadden ze de bevroren stad van het Ardu-volk verwoest. En Suka’s vijver in Samis schonk waarschijnlijk niet meer het eeuwige leven aan de mensen die het water dronken. Daarmee hadden ze beslist geen vrienden gemaakt.

Op de cover staat dat Brandon Mull de auteur is van Wie kun je vertrouwen? Dit is echter niet het geval, Brandon Mull is de bedenker van de serie en heeft het eerste deel geschreven. De daaropvolgende delen zijn door andere auteurs geschreven, deel 5 door Tui T. Sutherland (zij heeft onder andere ook boeken geschreven onder de naam Erin Hunter, zoals de serie Warrior Cats).

‘Is het de Keizerrog?’ vroeg Abeke.
‘Ik zou denken van wel,’ zei Rollan, ’tenzij er hier in de buurt een hele verzameling bizar grote pijlstaartroggen rondzwemt.’

Toch merk je het niet heel erg, de boeken zijn natuurlijk vertaald en daarmee kan je natuurlijk verschillen in schrijfstijl wel wat verdoezelen. In dit vijfde deel viel mij vooral de humor op, besloten in kleine dingen in dialogen en beschrijvingen.

Hij zag eruit als een enorm stel hersenen boven op twee ogen boven op een kluwen armen, meer niet.

Het houdt mij ook wel bezig …, hoe doe je dat, gezamenlijk een serie schrijven? Waarom is Brandon Mull niet zelf verder gegaan? Heeft hij een soort raamwerk voor de vervolgen geschreven, of overleggen de auteurs gezamenlijk over het verloop van het verhaal? Laat de volgende schrijver zich verrassen door wat zijn of haar voorganger heeft geschreven? Hmmm, ik voel misschien wel een google-onderzoekje en een blog opborrelen geloof ik …

Wie kun je vertrouwen? Spirit Animals 5 – Brandon Mull
Jeugdfantasy, hardcover, 168 pagina’s, uitgeverij Leopold
Bestel dit boek hier >>>>