Zoekende pen met raison d’être [persoonlijke blog]

Een biologisch kind, daar deed ik het allemaal voor. Het laatste puzzelstukje om tegenwicht te bieden aan waar ik vandaan kom, om het beter te doen dan wat ik zelf heb ervaren. Daarom werd ik dagelijks wakker. Daarom draaide ik jarenlang op volle toeren in mijn werk. Daarom genoot ik van plezier op korte termijn inruilen voor verantwoordelijkheid op lange termijn. Zo was ik geprogrammeerd.

Biologisch geschiedenis schrijven, was mijn natuur, net zoals schrijven dat is. De bouwstenen van mijn zijn. Een pleister voor het onrecht van mijn vermoorde broer. Een vergelding voor meer dan zes miljoen onschuldige levens in de eerste helft van de twintigste eeuw. Jazeker, ik zou alles goedmaken, want ik was ‘serieus’ bezig, totdat de barsten in mijn fundering niet meer te miskennen waren. Het meest basale, namelijk een kind baren, mijn kind, gaf ik op. Let op: lees de toekomstige bijsluiter. Hierin staat dat medische doorbraken en wonderen een uitzondering vormen op de huidige stand van zaken.

Mislukt. Zielig. Overdreven. Een verhaal uit duizenden. Minder zakelijk. Het ergste is dat ik die blikken van sommigen zelfs even vrijwillig internaliseerde. De meeste mensen, vrienden al helemaal, zagen de zaak natuurlijk anders. Niet alleen had ik niets ‘verkeerds’ gedaan, hoogstwaarschijnlijk zat ik in een sneeuwbaleffect gewikkeld waar dit het resultaat van was. Ik kon sturen en scheppen, maar de sneeuwbal bleef volgens de kern en beginselen rollen zoals die rolde.

Goed, minder filosofisch? Als de eerste achttien jaar anders waren geweest, was ik – vermoedelijk – en niet gegarandeerd, vandaag de dag biologisch niet kinderloos geweest.

Kennis, inhoud en diepte. Groots. Spiritueel ontwikkeld. Zaken die ik over mijn kern wist, maar nu ook kon voelen in plaats van aannemen van anderen. De meesten vonden dat ik lekker van het leven moest gaan genieten, moest gaan doen waar ik gelukkig van werd en vooral gaven ze aan dat zij mijn kracht bewonderden. Vergeving, loslaten, acceptatie en uiteindelijk vrijheid. Inderdaad, ik was nog nooit zo onbeschrijfelijk fier. Sterke vrouwen worden niet geboren, maar ontstaan. Geëmancipeerde daarentegen wellicht wel. Geloof mij, ik wil helemaal geen sterke vrouw zijn. Geëmancipeerd in de zin van anders zijn en afgaan op mijn interne kompas? Net zo belangrijk als de zuurstof die ik binnenkrijg.

Ouderschap heeft met dit alles niets te maken. Adoptie was in mijn jeugd al een droom, want als er één persoon is die hiervoor geschikt is, dan ben ik het wel. Instinctief? Een andere optie is biologisch van mijn partner en niet van mij. Ik weet wat de aanpak is en hoe dat geregeld kan worden. Mogelijkheden zat. Liefde en opvoeding zouden bewust en onbewust geenszins verschillen tussen biologisch en niet biologisch.

Tot slot, een missie zoals beschreven op het Endometriose Platform. Ook vanuit sociaaleconomisch belang wordt het tijd dat artsen, onderzoekers en ziekenhuizen de aandoening serieus gaan onderzoeken. Er zijn meer vrouwen in Nederland die endometriose hebben dan dat er diabetespatiënten zijn. Het wordt tijd om de oorzaken grondiger vast te stellen, niet alleen nature, maar vooral nurture. Wie in het kader van de internationale endometriose awareness maand op het platform rondstruint, zal mijn zoekende pen op Trotse Moeders kunnen plaatsen. Eén stem. Mijn stem. Mondeling of schriftelijk, mijn bijdrage aan de wereld. De sterkte die ik bezit.

Nu vrij. Hoe vrij? Zo vrij dat ik alle kanten op kan gaan, maar wat weet ik? Echt alle kanten?

Beperkingen genoeg. 180 graden draaien en arts worden bijvoorbeeld, is lachwekkend. Dat kan alleen maar in mijn verbeelding. Zoveel verandering is niet perse nodig. Ik kan Nederland voor nu gedag zeggen, maar het hoeft niet. Ik kan gewoon doorgaan met alles van daarvoor, want daar ben ik dol op, maar dan ontbreekt één bouwsteen, namelijk mijn pen met gezicht, flair en identiteit. Fictie, kijk. Mijn stem, niet voor anderen, maar voor mij. Van mij, want ik wil fluiten. Mijn pen wil leven, geven en boven alles verdienen.

Is er iets mis met mij en verlang ik precies naar die paar zaken die onmogelijk zijn? Kan ik ze op één hand tellen? Ik denk het. Hoe onbereikbaar? Toegegeven, is mijn pen met gezicht welkom. Mijn zoekende pen verlangt echter naar goede omstandigheden zoals vastigheid en financiële beloning. Mijn zoekende pen heeft een raison d’être en een droom die losstaat van de dienstverlenende modus; de stem van anderen. Wie biedt?

In de aankomende tijd blijf ik trotse moeder van het biologische kind dat er nu niet is, maar het verdient. Tja, ik blijf trotse moeder van mijn kat – Gischmo, ook wel rots en hond – Pom, ook wel stuk geluk. Ooit komt er vast meer als ik dat zou willen en in de tussentijd geniet ik van de kleine lettertjes. Hierin staat?

[Deze persoonlijke gastblog is geschreven door Dina-Perla Portnaar en geplaatst in de endometriose awareness maand]