Het glipt me door mijn vingers [persoonlijke blog]

Het is Syrah’s tweede schooldag op het speciaal basis onderwijs. Gisteren ging echtgenoot mee de kinderen wegbrengen naar school, maar vandaag moest ik het alleen doen. Het leek alsof ze het hartstikke leuk heeft gehad, maar achteraf blijkt dat ze stout is geweest. Wat de juf niet weet en ik wel is dat Syrah over het algemeen alleen maar stout is wanneer ze zich niet op haar gemak voelt.

Gistermiddag om vier uur werd ik door haar nieuwe juf gebeld met de vraag hoe Syrah het had gehad op school. Hoewel ik het waardeerde dat ze er even over belde vond ik het toch ook vreemd. Al snel bleek dat Syrah stout was geweest. Voor de vakantie had ze vriendinnen gemaakt en gisteren zei ze tegen hen: “Als je vriendinnen bent moet je de hele dag samen spelen!” Helaas waren beide vriendinnen het daar niet mee eens en blijkbaar leverde dat problemen op.

Toen de juf aan Syrah vroeg of ze wat moeite had met aanpassen zei ze: “Nee hoor.” Toch zat het de juf niet lekker en daarom belde me op. Ergens wel fijn natuurlijk, want ik kon haar uitleggen dat Syrah moeite heeft met haar gevoelens te uiten, maar om op de eerste schooldag te horen dat ze stout was geweest is iets minder.

In een hokje
Dus toen ik haar vanmorgen naar school bracht vond ik het nodig om haar tweede juf te melden dat Syrah wat moeite heeft met haar gevoelens te uiten. Enerzijds vind ik dit iets dat handig is om te weten voor de juf, maar aan de andere kant denk ik: “Leandrah, waarom doe je dat nou toch? Waarom geef je de juf zelf niet de mogelijkheid om dat uit te vogelen?” Waarschijnlijk omdat ik de ervaring heb dat mensen het simpelweg zelf niet uitvogelen?

Om eerlijk te zijn weet ik het niet precies, maar ik voel me er toch wat schuldig over naar Syrah. Het voelt alsof ik kwaad over haar gesproken heb, haar meteen al in een hokje heb gedrukt zonder haar zelf de kans te geven voor een eerste indruk. Ik moet er denk ik gewoon nog aan wennen dat Syrah nu op een plek zit waar kindjes zitten zoals zij, toch heb ik er in zekere nog steeds moeite mee om dit te accepteren. Niet dat zij (of al die andere kindjes) minder zijn, integendeel! Het is een soort van verdriet dat ik niet kan omschrijven, dat ik niet in woorden kan vatten.

Verdrietig
De hele weg naar huis spookte er een liedje door mijn hoofd. Niet voor de eerste keer dit jaar, maar dit keer kwam het iets harder aan. Voor mijn gevoel is het nog maar gisteren dat een klein bundeltje liefde op mijn buik werd gelegd en ik haar naam voor het eerst uitsprak, nu is ze acht jaar oud en kan ze al heel veel zelf. Elke dag heeft ze me minder nodig en elke dag komt het moment dichterbij dat ze alles alleen gaat doen en dat mama niet meer haar belangrijkste persoon is.

Laten we het er maar op houden dat ik gewoon erg emotioneel ben op dit moment. Wanneer komt toch dat moment dat ik het een plaatsje kan geven? Wat ook meespeelt is dat ik vanmorgen een moeder op het schoolplein zag die ik leerde kennen in 2007. Haar meisje was enkele maanden te vroeg geboren en lag in de couveuse naast die van Syrah. Onbewust moest ik toen toch weer denken aan die eerste maand in het ziekenhuis, de tijd dat we tussen hoop en vrees leefden en veel verdriet hadden om dat kleine bundeltje dat ineens zo groot is geworden.

Het glipt me door mijn vingers
Ik hoor de woorden van Simone Kleinsma in de rol van Donna door mijn hoofd gaan:

“Schooltas half om, gaat ze weg in de vroege morgen. Wuift achterom met een nonchalant gebaar. Ik kijk haar na met die overbekende droefheid en heel even wordt het me te zwaar.”

Nou gaat mijn kleine meisje gelukkig nog niet helemaal alleen naar school, maar af en toe als ik de kinderen naar wegbreng word ik overvallen door een soort droefheid waar ik de vinger niet op kan leggen. Is het melancholie? Is het eenzaamheid? Is het een afsluiting? Zeg het me maar! Na het beluisteren van dit nummer heb ik even keihard zitten janken op de bank van puur verdriet, maar ook dat verdriet kan ik niet omschrijven. Wellicht is het gewoon het liedje, of is het de tekst, maar waarschijnlijk is het de wetenschap dat de tijd sneller vliegt dan ik zou willen.

“Ik zou zo graag die film stil willen zetten, zodat de tijd er nooit meer vat op heeft. ’t Glipt me door de vingers…”

Bron songstekst:  Coot van Doesburgh, musical Mama Mia
Bron foto: Tatiana Vdb