Gezondheid is een groot goed [blog]

Eind 2013

Inmiddels is het alweer weken geleden dat wij het revalidatiecentrum inliepen met Syrah. Een aantal jaren terug viel zij van drie meter hoogte ruggelings naar beneden. Omdat haar hoofd ook redelijk hard de grond raakte liep zij een hersenschudding op. Na controle in het ziekenhuis en een nacht observatie leek het met een sisser af te lopen. In de weken en maanden erna, merkten we toch een verandering. Haar gedrag veranderde enorm, waar wij ons in die tijd steeds meer zorgen om maken.

Helaas was onze huisarts niet echt onder de indruk van onze zorgen en keer op keer liepen we daar tegen een denkbeeldige muur. Ook het feit dat zij bleef klagen over hoofdpijn maakte niet dat hij zich er erg druk om maakte. Nu weet ik heus wel dat kinderen vaker over hoofdpijn klagen en dat het ook een lastige klacht is, maar hij ging er wel keer op keer heel gemakkelijk aan voorbij, ondanks dat Syrah precies kon aanwijzen waar de pijn telkens zat. Aangezien haar klachten niet veel ernstiger werden konden wij niet veel voor haar doen.

We werden niet serieus genomen, totdat…

In de jaren na haar val werden we dus niet echt serieus genomen door artsen (zowel door de huisarts niet als door de CB-arts als jeugdartsen) totdat mevrouwtje in groep 3 belandde. Daar was het ineens heel erg lastig dat zij zich niet kon concentreren. En daar was het toch ook wel heel lastig dat ze last had van impulsgedrag en ze gewoon maar zei wat ze dacht. Syrah drukte een stempel op het leven in de klas en dat vonden de leerkrachten toch wel heel vervelend. Toen kon het allemaal ineens wel. Als gevolg daarvan kon de jeugdarts wel serieus naar haar kijken en vervolgens kon er wel een traject opgestart worden om te kijken wat de oorzaak van haar gedrag zou kunnen zijn. Voor ons als ouders was het dubbel. Uiteraard waren wij ontzettend blij dat we eindelijk serieus werden genomen, maar tegelijkertijd vroegen we ons af: waarom nu wel?

Intuïtie van een ouder is niet van belang, blijkbaar

Hoe kan het toch dat wanneer je als ouder bijna om hulp schreeuwt, je deze niet kunt krijgen. Terwijl als men op school begint te klagen je snel doorgestuurd wordt. Waarom wordt je anno 2013/2014 als ouders nog altijd niet (zomaar) serieus genomen wanneer je aan de bel trekt?! Waarom moet een situatie escaleren voordat men inziet dat de intuïtie van een ouder er vaak niet voor niets is. Overigens moet ik zeggen dat men je dan verwijst naar deuren, maar dat je die deuren echt eerst nog zelf moet openen, met het gebruik van het woord jeugdarts uiteraard.

Alleen maar negativiteit

Nadat wij een gesprek hadden met de jeugdarts gebeurde er nog steeds niets, terwijl ik wel dag in dag uit te horen kreeg hoe slecht het ging met Syrah in de klas. Syrah was vervelend, Syrah lette niet goed op, Syrah kon zich niet concentreren, Syrah vroeg teveel aandacht, Syrah leidde klasgenoten af, Syrah was gemeen naar andere kinderen. Syrah dit en Syrah dat…

Het bleef maar doorgaan en het was altijd negatief. Meerdere keren gaf ik aan dit niet leuk te vinden en vooral nutteloos. Het was een situatie waar wij niet veel aan konden veranderen, omdat er nog nog concrete stappen waren genomen. Dat heb ik meerdere keren te kennen gegeven bij de leerkrachten, maar het hielp niet. Het vervelende was dat ik dit altijd te horen kreeg waar Syrah bij was en ik ben van mening dat het niet goed is voor een kind om steeds maar te horen wat ze niet kan in plaats van wat ze wel kan. Uiteindelijk ben ik naar de directeur gegaan en heb ik mijn ongenoegen geuit. Uiteraard waren de leerkrachten er niet blij mee, maar vanaf dat moment werd er iets meer gefocust op positieve dingen. Iets maar!

Met de vuist op tafel

De school en de jeugdarts deden niet echt hun best om verder te komen, daarom zijn mijn man en ik uiteindelijk weer naar de dokter gestapt. De situatie opnieuw uitgelegd en ‘geëist’ dat hij ons een verwijzing naar een kinderarts zou geven. Wij zouden niet meer genoegen nemen met minder, want uiteindelijk zijn wij degenen die het meeste te maken hebben met Syrah en inmiddels veranderde thuis ook alles door de situaties op school. Die verwijzing kregen we en vervolgens begonnen we aan een lang intens traject in aanloop naar een diagnose.

Aangezien mijn verhaal nog heel erg lang is ga ik daar in een volgende blog verder op in.

Bron foto: Mensatic – Morguefile