“Je moet de lat niet zo hoog leggen” hoor ik regelmatig. En met regelmatig bedoel ik eigenlijk VAAK!
Soms wordt het oprecht bezorgd gezegd. Soms ook als “samenvattende; gesprek afrondende; zo, hier zijn we weer mooi klaar mee” opmerking. Maar hoe het ook gezegd of bedoeld wordt. Ik ben het er niet mee eens!
Ik heb inmiddels gesprekken met een psycholoog over dit onderwerp, omdat het pakketje wat ik op mijn schouders heb, soms met moeite kan blijven dragen. Maar dan wil ik het eigenlijk over iets anders hebben. Over hoe ik het vol kan houden. Want die lat blijft lekker liggen!
Ik vind dat je als moeder “de lat” best hoog kan leggen. Waarom niet? Waarom zou je niet proberen het zo goed mogelijk te doen als moeder? Waarom zou je niet je uiterste best doen om alles te geven wat je kinderen nodig hebben (en dan heb ik het natuurlijk niet over materiële zaken, hoewel ze die natuurlijk wel nodig hebben, vandaar dat naast moeder-zijn ook nog geld moet verdienen).
Ik leg de lat dus lekker hoog: ik wil het zo goed doen als ik maar kan! Het enige wat ik niet moet vergeten is af en toe vroeg naar bed te gaan, wanneer het echt te veel dreigt te worden, en te genieten van mijn mooie, bijzondere kinderen. En daar wil ik dan wel aan werken.