Risicoloos buitenspelen nog wel van deze tijd?

Zomervakanties als kind duurde ellendig lang. Ik vond het verschrikkelijk dat ik zeven weken lang thuis moest zitten. Wij gingen vroeger niet op vakantie en echt dagjes uit waren zeldzaam. Ik moest me voornamelijk zelf vermaken. En meestal deed ik dat dan buiten.

Toen ik nog een klein meisje was woonde ik in een straat waar hooguit één auto per drie uur langs kwam rijden en die reed dan maar tien kilometer per uur (het was een woonerf) dus de kans dat je toevallig onder die ene auto zou komen was vrij klein. Geweldig dus voor kinderen!

Inmiddels zijn we zesentwintig jaar verder, ben ik geen kind meer, woon ik niet meer in zo’n rustige straat en ben ik moeder van een zoon van één en een dochter van bijna zes die graag buitenspeelt. Die rustige straat is overigens al lang niet meer zo rustig als dat hij toen was en het zou me niet verbazen dat de kinderen die daar nu wonen heel hard hun best moeten doen om níet onder de auto te komen.

In mijn straat mogen de automobilisten dertig kilometer per uur, maar in de praktijk mag ik als moeder al blij zijn als ze de zestig nog niet aantikken. Het vreemde is dat het de ouders van andere kinderen zijn die zo meedogenloos hard de straat doorscheuren. Kinderen en ouders uit mijn eigen straat die het niets interesseert dat er elk moment een kind kan oversteken.

Een paar weken terug zat ik bij het raam en zag ik mijn buurjongetje de straat opschieten. Ik denk dat het millimeterwerk is geweest dat de auto hem niet raakte. De automobilist had er geen seconde eerder hoeven zijn. Overigens reed deze automobilist zachtjes en dat is dan ook zijn geluk geweest. Maar het zijn altijd de goede automobilisten die zoiets moet overkomen. Het ging goed, maar mijn hartslag was drastisch gestegen.

Soms zijn er van die dagen dat ik mijn hart vasthoudt wanneer mijn dochter gaat buitenspelen. Soms zijn er van die dagen dat ik letterlijk een gebedje doe om te vragen of mijn dochter niets overkomt. Soms zijn er van die dagen dat ik mijn dochter binnenhaal omdat ik echt bang ben dat haar iets overkomt. Het zegt meer over mij dan over haar, maar ik vind het best moeilijk om mijn dochter te vertrouwen. Zoals het wel vaker met vijfjarigen gaat zegt ze ja maar doet ze nee.

“Ja mama, ik zal goed kijken met oversteken.” En: ” ja mama ik zal netjes op de stoep blijven.” Tien minuten later zie ik haar ‘blind’ oversteken en fietst ze doodleuk midden op straat. Op zulke momenten vraag ik me dan af hoe dat voor mijn moeder moet zijn geweest. Tegelijkertijd weet ik het antwoord al: bij ons kwam er één auto in de drie uur langs. Hoe groot was de kans op een ongeluk? In beide gevallen zou ik zeggen: vijftig procent kan. Of het gebeurt wel óf het gebeurt niet.