Zwangerschaps-kriebels

Na 32 uur weeën wegpuffen was ik heel zeker van mijn zaak. Ik ben dol op mijn dochter, maar hier blijft het bij. De bevalling vond ik -zacht uitgedrukt- niet prettig en de zwangerschap zelf vond ik ook niet geheel makkelijk.
De cliché zin: “Als je eenmaal je kind in je armen hebt, ben je de bevalling vergeten” ging ook niet echt voor mij op. Klopt, ik weet echt niet meer hoe de pijn van de weeën was, wel weet ik nog dat ik het echt super zwaar vond en gesmeekt heb of ze als-je-blieft mijn kindje er uit wilde halen. Met de wetenschap dat mijn bekken nu eenmaal te smal zijn zal een volgende bevalling net zo verlopen. De gynaecoloog heeft laten weten, hoe dan ook, eerst voor een gewone bevalling te gaan…. Geen tweede kindje voor mij.

Het duurde welgeteld 9 maanden voordat ik mijn oude lichaam weer enigszins terug had. De 32 kilo die ik tijdens de zwangerschap had meegenomen als bagage, verliet mijn lichaam maar langzaam. Na 9 maanden kon ik concluderen dat ik het meeste kwijt was, maar tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds niet geheel “de oude” natuurlijk volledig te wijten aan mijzelf, meer sporten zou vast resultaat geven, een bakje chips minder kan ook geen kwaad. Al met al ben ik tevreden zo en in plaats van maatje 34/36 heb ik nu een 36/38. Prima toch?

Dat mijn dochtertje tot aan haar 10de maand heel veel heeft gehuild en maar niet wilde slapen heeft ook meegewerkt aan mijn keuze moeder te blijven van 1 wondertje. Ik moest er niet aan denken, 9 maanden op, 9 maanden af. Nee ik riep stellig, héél stellig voor mij geen kids meer.

Maar ineens, als het knappen van een zeepbel sloeg dat om. Iedereen met een dikke, zwangere, buik kon een kleine jaloerse blik krijgen. Want oh die buik, zo heerlijk, dat getrappel, dat gevoel. Tijdens mijn zwangerschap had ik er niet zo van kunnen genieten, maar achteraf gezien was het een fantastische tijd. Had ik er maar meer van genoten. Die hele kleine kleertjes, de luiertjes van formaatje pop, het utizoeken van de geboortekaartjes, de eerste echo, de eerste keer het hartje kloppen. Wauw, dat zou ik stiekem nog wel eens mee willen maken. En nu mijn beste vriendinnetje zwanger is, wordt dat gevoel nog eens versterkt. Ik geniet net zo van haar zwangerschap als van mijn eigen zwangerschap!

Voorlopig is er nog geen ruimte voor een tweede wondertje. Ons huis is nu eenmaal te klein voor een gezin met twee kids, maar staat natuurlijk niet voor niets te koop. Ook op zakelijk gebied zou het momenteel niet geheel uitkomen. Dus nog even geduld. Maar de kriebels zijn er weer, en ik roep dus niet meer: “Voor mijn geen tweede!”