Kiss-syndroom

Van een tante van manlief ontvangen we een mailtje:
“Hi Peter & Marjolein,
Hoe is het met jullie, en met Jasmijn? Huilt ze nog zo regelmatig?
Misschien hebben jullie iets aan het volgende.”
Ze geeft ons een link die verwijst naar het kiss-syndroom, iets waar ik nog nóóit van gehoord had.

De laatste keer dat deze tante Jasmijn zag was met Sinterklaas. Jasmijn huilde die avond veel, een te volle kamer kon onze meid niet goed overzien. Tijdens verjaardagen of andere drukke gelegenheden huilt ze veel, of  liever gezegd gilt ze. Ontroostbaar. De laatste 2 maanden gaat het gelukkig beter, en vind ze het niet meer zo erg, om in drukke ruimtes te zijn, waardoor wij ook weer iets makkelijker een verjaardag bezoeken, want geloof me een pretje is het niet met een gillende baby in een overvolle kamer. Nog maar te zwijgen over al die goedbedoelde adviezen.

Ik open de link en lees het verhaal over dit syndroom vol verbazing. Bijna alle symptomen die dit syndroom schetsen komen overeen met mijn kleine meid. De slapeloze nachten, het spugen, overstrekken, veelal huilen, last van haar oortjes, krampjes, maar ook het niet willen kruipen – wij denken al 3 maanden dat ze gaat kruipen maar tot de dag van vandaag doet ze het niet – komen aan de orde. Hoewel het vele huilen en het overstrekken over is en we momenteel een hele vrolijke meid hebben, zijn de gebroken nachten nog steeds onderdeel van ons leven. Bijna onmisbaar zou je denken 😉

Het syndroom zou ontstaan vanwege een te snelle of te lange bevalling, ook keizersnee-kinderen hebben hier vaker last van. De nekwervels die tijdens een “gewone” bevalling gerekt worden, zou bij dit soort gevallen niet gererkt worden en vast komen te zitten. Nu mijn bevalling van Jasmijn 32 uur geduurd heeft en uiteindelijk keizersnede is geworden, is dat nóg een punt van herkenning.

Behandeling zou via een therapeut of chiropractor gaan. Zij zouden de wervels versoepelen waardoor het kindje minder pijn ervaart na de behandelingen en waardoor (veel) symptomen verdwijnen.

Omdat ik het niet kende, vraag ik via twitter en facebook de nodige informatie. Gelukkig zijn er veel mensen die mij op weg helpen, die het kennen en er mee te maken hebben gehad. Ik krijg veel tips, ervaringen en ideeën. Het is voor mij duidelijk, we gaan het proberen! Na álle probeersels kan dit er ook nog wel bij! En ze zeggen toch altijd baat het niet dan schaadt het niet?

Er is vanavond een inloopavond bij de chiropractor bij ons in de buurt. Je kan een screening laten doen om te kijken of behandeling zin heeft. En hoewel er natuurlijk nog niets geconstateerd is, weet ik bijna zeker dat mijn dochter er “last” van kan hebben!  Zou ik dan nu eindelijk ons “probleem” gevonden hebben?