TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Lieve zussen,
Eén van de leukste dingen die jouw zwangerschap heeft opgeleverd, Arlet, ( op Saar na dan…) is dat wij oudere zussen weer even terug mogen in de tijd. Zo pijnig ik mijn hersenen al sinds jouw eerste brief om voor de geest te halen of ik ook zo’n moeite had met die prikken. Bij Twan zeker niet. Bij nummer twee hoort het er gewoon allemaal bij. Bovendien is hij een jongen, hij moet er maar tegen kunnen hoor, ik hou niet van watjes. En bij Meike?
Als ik terug denk aan die eerste maanden met dochterlief, zie ik één hele grote roze wolk, met een kleine grijze er tussen in. Roze door een meevallende bevalling (I did it!!), roze door eindelijk niet meer zwanger en dus labiel zijn en roze door het feit dat ik niet alleen een meisje op de wereld had gezet, maar ook nog een meisje dat ik onmiddellijk herkende: “O, jij bent het!”, was het eerste wat ik dacht toen ik haar zag. En grijs? Dat wolkje kwam zeven weken later in de vorm van een telefoontje van oudste zus over de geboorte van haar zoon. “Ze zeggen dat ie het syndroom van Down heeft”, waren de woorden waarmee onze wereld veranderde. En de wolk was niet grijs omdat Daniel het syndroom van Down heeft, maar omdat het zoveel heftige emoties opriep bij iedereen. En ja, ook bij mij.
En ergens in die verwarrende dagen rond Daniëls geboorte kreeg Meike haar eerste prikken. En nee, daar had ik geen moeite mee. Want al was ik niet van die roze wolk afgevallen door de geboorte van Daniël, ik had wel het besef dat die prikjes niet overschat hoefden te worden.
Maar, lieve kleine zus, het feit dat je oudere zussen geen moeite (meer) hebben met die prikken, maakt jouw gevoel niet minder belangrijk en niet minder waar. Laat je zussen (af en toe) maar praten en maak jullie eigen verhaal, met jullie prachtige dochter! Als wij er maar getuige van mogen zijn!
Tot snel, liefs,
Marieke
