TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Iedereen doet het denk ik wel; terug blikken op het jaar… Ik ook, samen met jullie 🙂
Januari 2011…. Mijn 20 weken echo, wauw wat ik was ik trots, ik liep met het echo fotoo’tje in mijn portemonnee en wilde de hele wereld wel laten zien, wat ik in mijn -toen nog best kleine- buikje zat. Niet iedereen had er denk ik behoefte aan, laat staan dat ze wat van het kleine mormel konden maken. Als ik aanwees dat dit het neusje was, hoorde je “aha” begrip, maar geen herkenning denk ik Geslacht? Ik wilde het niet weten, dat bleef tot aan de bevalling spannend. Eigenlijk zó 2010, toch wilde ik het als verrassing behouden!
Februari/maart 2011… Een saaie maand, naar mijn idee kroop de tijd tot de bevalling voorbij. Ik wilde nú moeder worden, niet pas in mei. Mijn buikje ging inmiddels wat meer opvallen, dat wil zeggen, mensen vroegen er naar. Ik kocht voor een vermogen aan allerlei babyspullen, waarvan ik sommige artikelen niet of nauwelijks heb gebruikt. Manlief stelde laatst nog voor artikelen weg te doen, maar hoewel ik het bij mijn kindje niet gebruik hebt, weet je in de toekomst maar nooit.
April 2011…. Mijn verlof begon. Als zelfstandig onderneemster een luxe eerste klas, ik zou er van genieten nam ik mij voor. Winkelen, afspreken met vriendinnen, alles kind-klaar maken. Terug kijkend: Ik hád er nog meer van moeten genieten. Ik heb me te veel laten beinvloeden door mijn werk, liet het niet voldoende los. Maar dat is natuurlijk achteraf. Ook de hitte van die maand speelde mee dat ik niet alles kon doen wat ik wilde. Geen schoen kon ik meer aan, en door het vocht wat ik echt overal vast hield leek ik enigzins een dier wat misschien beter tot zijn recht kwam in artis. Jammer dat ik dien zon overigens niet veel meer gezien heb ná de bevalling…
Mei 2011… Ik werd moeder, ik werd anders, mijn wereld veranderde, allemaal door kleine Jasmijn. De kraamtijd vloog voorbij, en ook voor deze periode geldt: Ik hád veel meer moeten genieten, moeten rusten, lekker laten verwennen. Ik was té eigenwijs, deed het allemaal te snel. Jammer want hoe graag ik ook wil, de kraamtijd kan ik niet meer overdoen. Een wijze tip dus voor de toekomst én voor andere vrouwen. Rust en geniet!
Juni 2011… Mijn verlof, ik genoot er van, genoot van mijn dochter, van ons gezin. Had ook mijn eerste werkdag weer, wat langzaam het “normale” leven weer betekende. Het was aan de ene kant vreselijk om alles achter te laten, ergens was het ook weer heerlijk om even geen moeder te zijn, gewoon Marjolein, gewoon vrouw. De dagen dat ik thuis was genoot ik volop van het moederschap – en nog steeds!- de andere dagen genoot ik van mijn bedrijf en had ik energie voor 10 om er -ondanks de crisis- het beste van te maken.
Juli 2011… Onze eerst vakantie als gezin. Wauw, wat spannend. Maar wat heb ik mij als “nieuwe” moeder laten beinvloeden door meningen van buitenaf. “Zou ik nooit doen” of “Weet waar je aan begint” zijn top 10 zinnen van die maand. Iedereen wist mij te vertellen wat de gevaren van kamperen waren, niemand wat de voordelen waren. Dat dochter alleen in die 2 weken doorsliep heb ik nooit iemand over gehoord.
Augustus 2011… Dochter gaat voor het eerst naar het kinderdagverblijf. De eerste stap naar “grote meid”, eigen leven, nieuwe wereld. Wauw, wat was ik emotioneel. Nu is ze echt groot snikte ik in de auto. Inmiddels leert de tijd dat ze het fantastisch heeft, en ik het ook heerlijk vind. Ik vind het leuk haar weg te brengen en haar reactie te zien als ze met de andere kindjes speelt. Ik ben trots op haar knutsel werkjes die ze regelmatig mee naar huis neemt, en vind het heerlijk om te zien hoe dol ze op haar vaste leidsters is en zij op haar. Hulde voor de meiden, ze zijn fantastisch!
September/oktober/ november 2011… Mijn dochter ontwikkeld zich in razendtempo, rolt diverse kanten uit, doet pogingen tot kruipen – het enige waarin ze zich tot op heden niet verder ontwikkeld heeft- past écht niet meer in de kinderwagenbak, maakt gluiden, eet met ons mee, en begint zelfs een eigen willetje te krijgen. Het baby-baby is er af, en ineens begin ik te begrijpen wat ze bedoelen als ze zeggen het gaat zó snel. Eigenlijk kan ik mee ook niet eens heel goed herinneren hoe klein ze was en hoe hulpeloos.
December 2011… Dochter zit inmiddels zelfstandig, heeft haar eerste sinterklaas en kerst gehad, eet werkelijk alles wat ze mag hebben, gilt, krijst, lacht, trekt de hond aan de staart. Ze is dol op de ballenbak, liedjes zingen en kiekeboe spelen. Ze is fan van haar opa en oma en is “verslaafd” aan ping and pinga. Het enige wat onveranderd is gebleven zijn de slapeloze nachten.
Terugkijkend naar 2011 had ik misschien nog wel véél langer van mijn dikke buik willen genieten, meer van de momenten met manlief alleen en de rust in huis. Ik had willen genieten van de nachten dat ik zachtjes met mijn dochter naar beneden sloop, de borstvoedingen, de eerste keer badjes en het kraambezoek. Ik heb het té weinig gedaan, wat overigens niet wil zeggen dat ik er niet van genoten heb.
Het leert me dat de tijd als moeder nóg sneller gaat, en nóg mooier is dan voorgaande jaren. We moeten genieten van gisteren, vandaag én morgen tegelijk. Laat het mijn goede voornemen zijn voor 2012
Daarbij wens ik iedereen alle goeds voor 2012!
