Op het potje

Als klein meisje stond ik er om bekend dat ik grote stappen het liefst voor een zo groot mogelijk publiek zette. Op mijn eerste verjaardag heel letterlijk door mijn eerste losse stappen te zetten onder het toeziend oog van familie en vrienden. Een jaar later kondigde ik op mijn verjaardag aan dat ik op het potje moest. Nee, niet op de wc, het potje moest in de woonkamer, midden in de kring met visite. Zodat iedereen kon zien dat ik al een grote meid was.

Nu ik in het ivf-circus meedraai ben ik iets minder scheutig met het delen van elke stap die ik zet. Als mijn vriend het over de telefoon met zijn vader over mijn eierstokken heeft vind ik dat eerlijk gezegd vrij gênant. Toen een arts tijdens een echo tegen me zei “Sorry, maar ik werd even afgeleid door uw baarmoeder.” Antwoordde ik met “Ja, dat hoor ik vaker.” Ze keek me heel verbaasd aan. Tja, ik werd gewoon een beetje lacherig van de situatie. En als een situatie wat ongemakkelijk is ben ik net Chandler uit Friends: dan maak ik flauwe grappen.

Vlak na mijn eerste terugplaatsing (waarbij een bevrucht embryo in mijn baarmoeder is geplaatst) vond ik het enorm moeilijk om mijn mond te houden, zó vol was ik van alles. Elke morgen werd ik wakker met de gedachte ’waarschijnlijk ben ik zwanger’. Ik kon me ook niet inhouden en heb in de eerste week al een rompertje bij de Hema gekocht. Vriendin Suus herkende het: zij had na haar eerste terugplaatsing al uitgerekend wanneer het kindje dan geboren zou worden.
Toen bleek dat ze niet in verwachting was (ik trouwens ook niet) voelde ze zich daar schuldig over. Het lijkt me niet meer dan normaal: als je iets zó graag wil en het is zó dichtbij, dan zit dat de hele dag in je hoofd. Ik had in gedachten al het kleine kamertje boven ingericht. Voor het geval je het weten wil: sprookjesthema met als blikvanger een geschilderd draakje op de muur, want 2012 is het Chinese jaar van de draak.

Maar deze keer is het toch iets anders. Ik kan nog steeds niet liegen als mensen vragen hoe het gaat. Sommigen weten dat we bezig zijn met ivf en dan zeg ik dat het me tot nu toe nog meevalt, maar ik verklap niet dat ik misschien wel in verwachting ben. Zelfs niet aan mijn vriendinnen. Maar wel aan Suus natuurlijk. Tegen anderen klets ik er een beetje omheen.

Zenuwachtig ben ik dit keer niet, maar misschien is dat een paar dagen voor het moment van de waarheid wel anders. De vorige keer moesten we naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken en werden we later gebeld of er zwangerschapshormoon aan was getroffen. Dit keer mag ik thuis op een stokje plassen omdat ze 13 dagen na de terugplaatsing dicht zijn. Dat heeft iets te maken met een feestdag vanwege de geboorte van een ander kindje. Dus mag ik op 25 of 26 december zelf thuis een test doen. En éven schiet het door mijn hoofd: zal ik gewoon ál mijn vrienden en familie uitnodigen en dan en plein public op het potje gaan? Midden in de huiskamer?