Tijd voor de vakantie!

Zoals voorgaande jaren gingen we in in de zomer van 2010 ook weer met mijn schoonouders op vakantie. We gingen naar dezelfde camping in Luxemburg. Caravan gehuurd en gaan met die banaan.

We zaten van te voren nog te grappen: “goh, vorig jaar had ik hier een positieve test…” Helaas werd dat de eerste van een reeks miskramen, dus een beetje een dubbel gevoel was het wel. Na de miskramen ben ik door de medische molen gehaald, en wat ik niet verwachtte gebeurde toch, er werd een oorzaak gevonden!

Ik blijk insuline resistent te zijn, een voorbode van suikerziekte. Ik ben nog nooit zo blij geweest om te horen dat ik iets mankeer, maar toch had ik het nooit verwacht. Ik voldoe totaal niet aan het diabetes-plaatje…

Na de vakantie hebben we een afspraak bij de internist en dan krijg ik medicatie voorgeschreven. Dus de volgende zwangerschap moet gewoon goed gaan. Pilletje er in en klaar! Maar goed, eerst maar eens ontspannen op vakantie.

We hebben het heerlijk, onze dochter Sam vermaakt zich uitstekend en zelfs het weer is niet al te slecht. Na de traditionele Bingo-avond op woensdag voel ik buikpijn, oh fijn ik ben ongesteld geworden. Mijn grootste angst was toch wel om zwanger te raken, net voordat ik mijn medicijnen zou krijgen. Ik ga naar de wc maar ik zie nog niks wat op een ongesteldheid lijkt. Hmm.. eerst maar slapen, morgen komt het vast wel.

Maar morgen kwam het dus niet, en de dag erop ook niet. Zo kwam het dus dat ik twee dagen later in exact dezelfde winkel liep als een jaar eerder om een zwangerschapstest te kopen, op exact hetzelfde wc’tje de test deed, en er exact zo’n zelfde tweede streep tevoorschijn kwam. Oh jee, oh jee, oh jee… we weten niet of we nu blij moeten zijn of niet!

Gelijk het ziekenhuis maar gebeld, het is niet nodig om eerder langs te komen, de medicijnen kunnen wachten. Ik heb er totaal geen lekker gevoel bij, maar ik probeer toch maar te genieten van mijn vakantie voor de rest. Terug van vakantie ben ik nog steeds zwanger, en het duurt niet lang voor we bij de internist zitten. Ik krijg medicijnen en met die medicijnen krijg ik ook weer wat hoop!

De internist maakt een nieuwe afspraak voor over 10 weken. ‘ Als je 16 weken zwanger bent wil ik je weer zien’ zegt hij.
Ik dacht bij mezelf, nou nou, wat een optimist. Eerst maar eens een goede echo krijgen. Die echo was een week later, op de weg naar het ziekenhuis voelde ik me alsof ik net mijn laatste avondmaal gegeten had, en ik nu op weg was naar…. Ja naar wat eigenlijk?

Toen het echo apparaat aan ging, durfde ik niet naar het scherm te kijken. Bang dat er wederom een verschrompeld vruchtje in mijn buik zou zitten. Maar het tegendeel was waar. Het was een klein frummeltje met een knipperlichtje! Ik was ruim 7 weken in verwachting, ik ben nog nooit zo opgelucht geweest. Sam wordt eindelijk grote zus!