Kraam-traan-tijd

Nu ik moeder ben van een prachtige dochter staat mijn leven volkomen op z’n kop. Let wel, in positieve zin natuurlijk. De eerste 8 dagen, beter gezegd de kraamtijd, heb ik volgens mij op een compleet andere planeet geleefd dan menig ander mens. Daar waar ik altijd op de hoogte was van de laatste nieuws berichten, mijn zaak ook op afstand kon blijven runnen, en ik altijd alles onder controle probeer te houden, was -en is eigenlijk nog steeds- mijn leven momenteel gevuld met spuitluiers, borstvoedingen en mijn dochter. Wereld nieuws? De geboorte van ons meisje dát is wereld nieuws! De zaak? Klanten komen vast wel of ik nu moeder ben of niet, dus waar maak ik me druk om? Het enige waar ik mij de laatste dagen echt druk om gemaakt heb is Jasmijn.

Ik moet wel eerlijk bekennen dat in geen enkel boek de echte kraamtijd omschreven staat, tenminste niet in de boeken die ik gelezen heb, want de kraamtijd is bijzonder maar ik vond het ook ontzettend zwaar, en dan vooral emotioneel gezien. Wikipedia omschrijft in de kraamweken dan ook dat de kraamvrouw in de derde of vierde dag last heeft van kraamtranen en extreem emotioneel is, zomaar in huilen uit kan barsten. Ik weet niet waarom ze omschrijven dat het pas de derde of vierde dag is, maar ik had er vanaf dag nul al last van. Vooral de woorden extreem en zomaar kwamen bij mij veelvuldig voor!

Toen ik eenmaal bevallen was van ons meisje door middel van een keizersnede wist ik dat ik tijdelijk in het ziekenhuis moest verblijven. Donderdag mocht ik naar huis was het antwoord. Ik werd er enorm verdrietig van. Ik wilde niet in een ellendig ziekenhuis liggen, ik wilde thuis zijn. Niet alleen dát maakte mij emotioneel ook de vermoeidheid na een lange bevalling, de komst van onze dochter, het feit dat ze gezond was, dat ik “ineens” moeder was, en zelfs het trieste weer – het regende die dag- bracht mij aan het huilen. Maandag gaf ik aan dat ik dinsdag écht naar huis toe wilde. Ik voelde me hartstikke goed, liep al weer rond en bovenal miste ik mijn huis, mijn spullen, mijn hondje en mijn bed. Als Jasmijn goedkeuring zou krijgen van de kinderarts dan mochten wij inderdaad dinsdag al naar huis.

En wat denk je? Moeders weer in tranen! Daarnaast voelde ik mij buitengesloten omdat er 2 buitenlandse dames bij mij op de kamer lagen die alleen maar buitenlands met elkaar spraken, was ik nog steeds vermoeid en ontzettend onzeker als nieuwe moeder. Het bracht mij allemaal aan het huilen. Ik kon wel 1001 redenen bedenken om mijn tranen te laten lopen, en deed dat dus ook maar gewoon.

Dinsdag keurde de arts Jasmijn goed, wat betekende dat ik naar huis mocht. Hier en daar met wat commentaar van van verpleegkundigen dat het echt te vroeg was, maar ik had mijn zin; ik ging naar huis! Eenmaal thuis genoot ik enorm, van mijn “thuis” gevoel, echter toen de kraamverzorgster naar huis was werd ik ineens ook ontzettend onzeker. Ik heb geen handleiding “hoe zorg ik voor mijn kind” gekregen, en wie zegt dat ik het allemaal goed doe? Als ons meisje begon te huilen begon ik regelmatig mee te huilen, pure onzekerheid, pure vermoeidheid, maar vooral een hormoonkwestie aldus het internet.

De overige kraamdagen heb ik veel geleerd van de kraamverzorgster waardoor ik steeds meer vertrouwen in mijzelf als moeder kreeg. Ik volg voornamelijk mijn gevoel als de kleine huilt, maar weet natuurlijk nooit zeker of dat gevoel ook klopt. De avonden was ik dan ook zo op van alle nieuwe indrukken dat ik standaard de kraamtranen weer liet lopen. Manlief keek me dan ook wel eens vervreemd aan? “Wat is er toch met je?” vroeg hij, waardoor ik alleen maar kon snikken dat ik zo’n mooie dochter heb gekregen, maar dat ik niet weet of ik het allemaal wel goed doe, en soms zó moe ben. Nu is Jasmijn een fantastische baby die eigenlijk alleen huilt als ze honger heeft, waardoor ik natuulijk weet dat het verder een tevreden meisje is. En die vermoeidheid? Ja wat had ik dan verwacht na een bevalling van 32 uur, een keizersnede die net 2 dagen oud is en mijn compleet nieuwe ritme. Logisch dat je niet top-fit bent.

Zondag was de kraamverzorgster voor het laatst. Hét moment waar ik stiekem heel erg naar uit keek. Ze was fantastisch hoor, maar ik wil zo graag lekker alleen met mijn meisje zijn, mijn eigen ritme gaan zoeken, zelf op ontdekking gaan. Toen ze ons veel geluk wenste, haar spullen pakte en vertrok, was dat natuurlijk voor mij een reden om wéér te huilen. Ik moet het nu alleen gaan doen, ik ga nu mijn eigen leven weer oppakken. En daar kijk ik ontzettend naar uit, ik heb er zin in, maar zouden mijn kraamtranen dan net als de kraamverzorgster ook verdwijnen?