Klaar voor de start?

Een tijdje geleden zijn we bij de fotograaf geweest, om mijn buik – die toen nog van fatsoenlijker formaat was – vast te leggen voor “later”. Het is immers best bijzonder om een eerste – en wie weet ook wel bij een tweede – keer mee te maken. Afgelopen donderdag mochten we het resultaat komen bekijken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de foto’s niet uiterst bijzonder vond, en dat naar mijn mening de fotograaf de verkeerde kleur achtergrond had gekozen waardoor mijn zwagerschap- pukkels nóg roder werden dan dat ze in werkelijkheid zijn, maar goed dat terzijde. Nadat we de foto’s hadden bekeken en een hadden uitgezocht besloten we even op de koffie te gaan bij een tante. We zijn niet altijd bij haar in de buurt dus voor ons mooi een uitgelezen kans! Gezellig. Tot het moment dat we daar ruim een half uur zaten….

Een onverklaarbare pijn onderin mijn buik zorgde er voor dat ik steeds meer haast kreeg om mijn veilige thuis haven te bereiken. Na een glaasje sap liet ik merken moe te zijn en naar huis te willen, en manlief voldeed aan mijn wensen, maakte zijn glas leeg, en volgde netjes naar de auto.
Halverwege de autorit kon ik mijn pijn niet meer onopgemerkt laten gaan. De drempels verhoogde het pijn gehalte, waardoor ik toch graag iets langzamer (lees: liever duwend dan rijdend) over de drempel wilde komen. Thuis hebben we de boel, de boel, gelaten en ben ik in mijn bed gaan liggen, afwachtend hoe lang deze pijn zich aanhield.

De nacht duurde lang, uiterst lang, en slapen zat er niet in. Om kwart over 2 vond Peter het wel best zo en dacht dat de verloskundige maar eens gebeld moest worden. “Natuurlijk gaan we geen verloskundige bellen” zei ik vastbesloten. “Ik heb geen weeën want die komen op bereiken hun hoogte punt en verdwijnen weer.” Ik had in ieder geval goed opgelet tijdens mijn informatie avond over bevallen. Een kop thee zou vast wonderen doen! Maar helaas de stekende pijn onder in mijn buik – en inmiddels ook in mijn rug- zou zich niet laten verwijderen door een kop thee. De verloskundige moest dus maar gebeld worden, aldus een tikkeltje nerveuze aanstaande papa. De pijn inmiddels zodanig dat rechtop staan geen optie meer was, en dat ik alleen mijn rechter zij nog kon gebruiken om op te liggen

De lieve verloskundige stelde enorm veel vragen en gaf eveneens te kennen dat dit niet klonk naar weeën. Een warme douche en 2 paracetamol moest de pijn wel gaan verlichten. Na een uur douchen en de genoemde medicatie, een warme kruik en héél veel vermoeidheid ben ik uiteindelijk rond een uur of 4 in slaap gevallen.

De volgende ochtend heb ik -op advies van de verloskundige- mijn urine laten controleren, een blaasontsteking zou de oorzaak kunnen zijn van deze pijn. Op naar de dokter, met nog steeds die vreemde lage buik- en rug pijn. Het enige wat ik nog kon was liggen op mijn rechterzij of zitten op mijn rechter bil. Geen blaasontsteking aldus de assistente. Wederom weer contact; toch maar even naar de praktijk, kijken of er ontsluiting is.  Maar helaas de kleine gaf nog niet te kennen dat hij of zij ter wereld wilde komen want van ontsluiting was geen sprake. En nu dan?
We spraken af dat ik het aan zou zien tot de volgende ochtend, is de pijn niet over dan gaan we de gynaecoloog in schakelen.
De dag duurde lang met alleen tommy teleshopping op tv, maar de nacht was gelukkig ook wat langer dan de nacht ervoor.

De volgende ochtend werd door de verloskundige besloten toch even naar het ziekenhuis te gaan voor een onderzoek. “We willen alles uitsluiten” was haar mening, en zo gezegd zo gedaan, vertrekken we naar het ziekenhuis.

Eenmaal bij de gynaecoloog aangekomen worden we in de wachtruimte gezet, na 3 kwartier wachten zijn we aan de beurt. “Zo dus jij hebt een beetje buik- en rugpijn.” is haar conclusie. Ik vind het opmerkelijk hoe ze dit verwoord en geef aan dat het hier echt wel om meer dan “een beetje” gaat, ik zit hier niet voor mijn lol de kostbare tijd van haar maar zeer zeker ook van ons op te houden. “Ik weet wel zeker dat het niks is” gaat ze door, maar we zullen wel even een echo voor je maken. Het klinkt alsof ik maar blij moet zijn dat mevrouw zo royaal is om een echo te maken van mijn buik.
Ze loopt voor ons uit en wijst de stoel. “Ga daar maar in zitten” krijg ik gehaast te horen. Ik geef deze mevrouw aan, dat daar al een probleem aan zit te komen, want ik kom hier onder andere omdat ik niet kan zitten. Ik kan niet rechtop lopen, ik kan niet zitten, en recht op mijn rug liggen gaat momenteel ook niet. Ze trekt zich weinig van mij aan, gooit de klodder koude gel op mijn buik kijkt naar haar scherm en zegt met een triomfantelijk gezicht: “Zoals ik al zei, niets aan de hand, je kindje is gewoon aan het indalen en deze kwaaltjes horen er slechts bij.”
Onder kwaaltjes versta ik duidelijk wat anders, misselijkheid, veel moeten plassen, hormonen het hoort er allemaal bij, maar krom lopen van de pijn een kwaaltje? Het zal wel….

Zo nu heb ik je ongerustheid weg genomen. Ga maar genieten van het mooie weer met een koud glas water en dan komt het vanzelf allemaal goed, was haar antwoord. Ik wilde haar eigenlijk het liefste vertellen dat ik niet ongerust was betreft het wondertje in mijn buik, maar dat ik gewoon doorgestuurd ben door mijn eigen verloskundige, vanwege die behoorlijke pijn. Diezelfde pijn zorgde ervoor dat ik niet kán genieten van het mooie weer, en dat glas water? Ik bepaalde zelf wel wat ik te drinken nam. In werkelijkheid knikte ik alleen met een zo vriendelijk mogelijk lachje, vechtend tegen die hormonale tranen die weer eens dramatisch los zaten. Stiekem verdacht ik haar ervan dat ze zelf van het mooie weer wilde gaan genieten met dat koude glas water en dat ik de zoveelste vrouw was die haar van haar vrije ochtend had beroofd.

In de auto heb ik eerst enorm zitten huilen. Ik stelde me echt niet aan, al gaf ze mij dat gevoel, en had echt veel pijn, al deed ze alsof dat niet kon. Eenmaal thuis op de bank heb ik me er bij neer gelegd. Ik wist wel beter, ik voelde zelf wel of het pijnlijk was of niet, wat zo’n vrouw ook zegt. Mijn kindje is in ieder geval aan het indalen, en dat mijn bekken daar behoorlijk op reageren dat hoort er dan maar bij. Ik weet waar het aan ligt.

De pijn geeft mij dan toch wel weer wat positiefs mee: De kleine maakt zich klaar voor de start naar deze grote wereld. We worden nu nóg ongeduldiger dus bij deze     “Kleintje kom maar gauw!”